Chris Martin en co. legden iets meer soberheid aan de dag dan twee jaar geleden, wat dan weer niet van het adorerende publiek kon worden gezegd.
WHAT’S THE FUZZ?
Vragen we ons al járen af, maar bon. Om die aberrante mening worden we door zowat driekwart van de wereldbevolking gemeden alsof we de pest, de cholera en een naar look en spruitjes meurende bek hebben. Wie Coldplay niet wil valideren als de briljante, enkel door U2 van de ultieme wereldsuprematie gehouden popgroep die ze is, kan zich maar beter schikken in een sociaal isolement. En wie weigert te erkennen dat Chris Martin en co. zowel het warm water als het wiel hebben heruitgevonden, roept feitelijk zichzelf tot paria uit. Wij hebben daar mee leren leven, hoor. Uw medelijden is echt nergens voor nodig.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Zó erg was het nu ook weer niet. Want wij zullen hier eens iets opbiechten, zie: tot en met A Rush Of Blood To The Head uit 2002 kunnen wij een aanzienlijk deel van Martins tranentrekkers best verdragen. We konden ons dus optrekken aan Yellow en In My Place, die al vroeg in de set opdoken. Aan eerste bisnummer Clocks ook. En aan het compleet vertimmerde en bepaald virulent voor de dag komende God Put A Smile Upon Your Face. Als we dan toch in een lankmoedige bui verkeren, zullen we hier maar meteen aan toevoegen dat ook de herwonnen soberheid van Coldplay ons beviel. Tijdens opener Hurts Like Heaven – nieuw nummer! – en eerste aflsuiter Life Is For Living werd een karige hoeveelheid vuurwerk afgeschoten en aan het eind van In My Place kregen we klein regenwoud aan confetti over ons uitgestort, maar voorts bediende Coldplay zich in scherpe tegenstelling tot vorige passages slechts uiterst zelden van dergelijke extravaganza. Tot zover de complimenten, want ons inlevingsvermogen is niet eindeloos. Heel wat minder enthousiast werden wij van draken als Viva La Vida, Fix You en Ritmo de la Noche – pardon: Every Teardrop Is A Waterfall heette het laatste bisnummer officieel. Al helemáál tureluurs draaiden we van The Scientist, die gruwelijke pianodeun die wij sowieso al De Saaien Tist plegen te noemen maar die op Werchter zo mogelijk nóg monotoner klonk. Maar kom, laten we de pret niet langer bederven. Here’s the deal: wij laten u Coldplay verder fantastisch vinden als u ons toestaat om Chris Martin en co. in vreedzame coëxistentie een bende melkmuilen te blijven vinden. Zullen we dat afspreken?
Het YouTubemoment?
‘Is anybody there?’ De zanger van de populairste groep ter wereld vraagt zich tijdens opener Hurts Like Heaven hardop af of er überhaupt iemand is komen opdagen. U antwoordde nog ook.
(V.B.)
