Voor een debuut als dat van Reena Riot plegen we nét geen moord

Of u toch minstens een idee geven. Sijmons heeft jarenlang moeten bakkeleien met onwillige of anderszins kortzichtige medewerkers om haar muziek ongeschonden op een eerste elpee te krijgen. Niet verwonderlijk dat Nix zo'n hartstochtelijk pleidooi is geworden. Niet alleen de hoes - 'Ik doe wat ik wil, ja?' - is een statement. Zowat elke song is een cri de coeur: Sijmons likt amoureuze wonden, herinnert zich de moeilijke laatste dagen van haar vader Fons (bassist in The Scabs) of verbrandt zich aan haar eigen passie. Reena Riot is evenwel een groep. Van muzikanten, maar men zou aannemen ook van amateurpsychologen: zo goed lijken Jan Myny (gitaar), Alan Gevaert (bas), Bernd Coene (drums) en Thomas Werbrouck (van alles) het emotionele tumult in hun frontdame te hebben aangevoeld. Zodoende bekruipt Reena Riot je weleens zoals ook Trixie Whitley dat doet: in Siren met beheerste maar af en toe van de teugels bevrijde kracht; in Shadows of the Sun juist in een serene, nachtelijke mijmering. Het jakkerende All Systems Down kapt de gitaren als bakstenen in een hoestende betonmolen. Boven dat rumoer een onheilspellende afkondiging: 'All is fair in love and war/ So don't ask me what I came here for.'Het valt gaandeweg op hoe vaak Sijmons het woord 'dark' bezigt. Dat Nix is vastgelegd in een Antwerps havenpand - waar Reena Riot volgens de begeleidende informatie niet alleen een verleden maar mogelijk ook een lijk begroef - zal wel aan de setting van nacht, ontij en opengebroken kooien hebben bijgedragen. De bluesinvloeden die Sijmons van ouderswege zo lang hebben vergezeld, zijn door de jaren en over twee eerdere ep's heen overigens van de kar afgetuimeld. Nog het duidelijkste overblijfsel is Waiting, dat in het 'hellehond op mijn hielen'-segment thuishoort: hijgerige achtergrondzang, een ketting als percussie, een plakkerige voodoostemming. U begrijpt: Nix is visceraal en intens. Toch bestrijkt de plaat een bewonderenswaardig breed palet, waardoor na elke storm wel weer rust neerdaalt. Good Old Waltz en het naar folk neigende Bird zijn bijvoorbeeld omzwachteld met sussende blazers. Dat Sijmons graag zwaar in de metaforen gaat hangen - een slang laaft zich aan een hart, een mes rijt een borstkas open - moet u haar maar vergeven. Ook zullen lieden die er prat op gaan te allen tijde Alanis Morissette en Anouk uit hun hoofd te kunnen bannen het hier af en toe lastig krijgen. Net geen moorddebuut. Gelukkig maar.