Van hippiehop tot fluwelen funk: dit zijn de vijf beste albums van de week

Bekon, de mysterieuze producer van Kendrick Lamars Damn, komt boven met zijn eerste elpee, en die is minder voorspelbaar dan gedacht. Ook Joan as Police Woman, Rhye, Madensuyu en MGMT gooien deze week hoge ogen.

Wanneer initiële verwarring langzaam omslaat in lichte verrukking: het zijn die platen waar het steevast met plezier kond van doen is. Get with the Times van Bekon – spreek uit als de vleeswaren – is zo’n plaat.

Bekon – op zijn zwembrevet staat Daniel Tannenbaum – is de naam die menige wenkbrauw deed fronsen, toen die in kleine lettertjes afgedrukt stond bij acht van de veertien tracks op Damn van Kendrick Lamar, tussen gerenommeerde knoppenkleppers als Mike Will Made It en Sounwave. De naam was nieuw, een nieuwkomer is Bekon allerminst. Als Danny Keyz leverde hij de afgelopen negen jaar muzikale hand-en-spandiensten voor onder meer Eminem, Snoop Dogg en Dr. Dre. Met Get with the Times is Tannenbaum, behalve producer ook zanger, aan zijn eerste eigen album toe, maar in tegenstelling tot wat zijn voorgeschiedenis laat vermoeden is het hoegenaamd géén hiphopparade geworden.

Opener America geeft een valse indruk – de oplettende luisteraar hoort dat de eerste strofe dezelfde is als die van Lamars XXX: ‘America, God bless you, if it’s good to you.’

In plaats van beats volgen kabbelende strijkers en in verweven harmonietoonaarden gezongen, ironische retoriek die aanzwelt tot een bombastische finale. Vreemd. Maar het kan vreemder. In Cold as Ice legt Bekon zijn kaarten op tafel: kinderlijk simpele toetsenriedel, en opnieuw die gelaagde samenzang, alsof er drie Bee Gees in Tannenbaums strottenhoofd logeren. Geföhnde softrock volgens de regels van de kunst. Tot de beat dropt en er een bizarre hybride van r&b à la R. Kelly en harmonieuze hippiefolk ontstaat. Het zou niet mogen, maar het werkt.

‘Wat zou Brian Wilson doen?’ liet Bekon als creatieve handleiding noteren in een van de weinige interviews die hij gaf. Het is dan ook makkelijk om met toeters, bellen en klavecimbels gedecoreerde luisterhoning als Oxygen en 30 weg te zetten als doorslagjes van The Beach Boys. Makkelijk om die doorslagjes zo fris en áf te doen klinken is het zeker niet. Net zoals foute clichés als een mijmerende saxofoon, robotstemmetjes en refreinen waarin uit volle borst ‘Mama!’ wordt gescandeerd – zoals in Mama Olivia -, tóch tot een goed einde brengen niet voor de hand ligt.

Get with the times, mensen, Bekon is hier iets op het spoor. Nu er nog een gepaste naam bij verzinnen. Hippiehop? Beachhop? Hairhop? Iemand?

STREAMTIPS: Cold as Ice // Oxygen // 17

De raadsels van hart en ziel. Alsof ieder haar/zijn legendeloze stafkaart aan die van een ander probeert te hechten in de vruchteloze hoop ooit overzicht op een groter geheel te krijgen. Gemene hoofdwegen thuisbrengen is al heel wat, zoals Joan Wasser doet met de innemende, rijkgeschakeerdetorch popdie ze As Police Woman uitdraagt. De New Yorkse zangeres en multi-instrumentaliste duidt haar aangeboren dweperigheid aan als naïef maar tegelijk essentieel. Of verbaast zich erover hoeveel er onbesproken blijft tussen twee nochtans innig verbonden mensen. Opgebouwd uit verknipte improvisaties met toetsenist Thomas Bartlett en drummer Parker Kindred doetDamned Devotionheel doelgericht aan, met veel nachtelijke soul, een streepje Parliament-funk en geprononceerde ritmes. Joan Maakt Promotie.

STREAMTIP: What Was It Like

Bewonderenswaardig aan Madensuyu, uit Gent, is dat dit tweetal nooit heeft gepoogd te klinken als een drietal, een vijftal of een filharmonie. Op een ep en drie elpees testten Stijn Ylode De Gezelle en Pieterjan Vervondel hun danig begrensde instrumentarium (nagenoeg alleen vijfsnarige gitaar en drums en stembanden) tot de laatste vezel op kracht en elasticiteit, wat telkenmale veel spannender scheen dan ongevraagd een staalkaart krijgen van de nieuwste studiotrucs. De titel van deze vijfde plaat slaat oppanta rhei, Grieks voor ‘alles stroomt’, oftewel: het constante én constant veranderende der dingen. Ook aan dat idee geeft Madensuyu woelig en schuimend gestalte. Het verschil? De Gezelle ruilde de gitaar voor de piano, die even vaak op jachtige arpeggio’s als elegisch minimalisme is belust. Knap.

STREAMTIP: Breathe, Sail On

Nam men de kinderen op schoot om het verhaaltje van MGMT te vertellen, dan ging dat tot voor kort zo. Er waren eens twee muzikanten die een plaat tevoorschijn toverden die iedereen wilde horen, maar daar schrokken ze zó van dat ze daarna alleen nog muziek maakten die ze zelf begrepen. Het hete nieuws datLittle Dark Agevergezelt, is dat Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser voor het eerst sinds debuutOracular Spectacular(2007) weer liedjes met poten en oren in elkaar hebben gevezen. Pas in tweede instantie besef je hoe diep het duo daarvoor in de garderobe van de jaren tachtig heeft getast. Elektrodrums met schoudervullingen en fluorescerende synths, aan kitsch geen tekort. Maar net als bij eighties-mysticus Ariel Pink (die hier een song meeschreef) gaan tobberigheid en leut hand in hand.

STREAMTIP: Little Dark Age

Goede seks zit tussen de oren. Dat werd nog maar eens bewezen toen het duo Rhye in 2013 debuteerde metWoman, een blauwogige soul- en r&b-plaat waarop elke wellustige noot in massageolie gedrenkt werd. Vijf jaar vol persoonlijke besognes en labelproblemen later staat zanger/producer Mike Milosh er alleen voor, maar het geluid van Rhye – gestileerd, elegant, sensueel – is er enkel rijker op geworden. Weg is de gepolijste gloed, vervangen door piano’s die kreunen onder voorzichtige vingers, wulps trillende bassen, warme keyboards en minimalistische details als handklaps, gestroomlijnde violen en akoestische gitaarlicks. Een zweem disco(Feel Your Weight) of een toets fluwelen funk(Count To Five)verzekeren de doorstroming op alweer een warmbloedige plaat vol naakte ontboezemingen over de rotonde tussen liefde en leed.

STREAMTIP: Softly