Tom Jones imponeert met nieuw coveralbum

De 72-jarige Britse popzanger Tom Jones (72) maakt grote indruk met ‘Spirit In The Room’, een tweede collectie rootsy covers.

Twee jaar geleden, in het licht van zijn zeventigste verjaardag, eiste Tom Jones het muzikale ministerschap van Staat op. Houtsnijdend argument daarvoor was Praise & Blame, een verzameling covers in de trant van Johnny Cash’ American Recordings. Jones, veteraan van de pop en zijn vele vertakkingen (R&B, soul, dance), gooide zich plots op de blues- en gospeltraditie, durfde zelfs Dylan aan en bracht het er verbazend aardig van af.

Spirit In The Room kopieert die blauwdruk, maar is superieur, zowel in songkeuze als in uitvoering. De met Jack White ingeblikte Howlin’ Wolfcover Evil was eerder dit jaar nog een single waarop je de met pluimen getooide danseressen zó van de showbiztrap zag paraderen. Hier krijg je geen zulke fratsen: de Welshman pronkt vocaal gezien minder met zijn borsthaar, want soberheid regeert.

Neem Leonard Cohens Tower Of Song, dat de plaat van de kade afduwt met slechts akoestische gitaar en stem – die stem natuurlijk, zelfs aan banden gelegd blijft het een indrukwekkend gevaarte. ‘I was born like this, I had no choice/I was born with the gift of a golden voice/And twenty-seven angels from the Great Beyond/They tied me to this stage right here/In the Tower of Song.’ Van rake woorden gesproken, ook al maakt Jones eerlijkheidshalve ‘stage’ van Cohens ’table’, zelf songs schrijven doet hij tenslotte niet.

Ook met Hit Or Miss van Odetta gaat de aangebrande crooner aan de haal. Jones sleurt er een sneer naar zijn platenfirma uit, die zijn huidige rondscharrelen in americana – een ode aan zijn wortels, beweert de mijnwerkerszoon – eerst nog boycotten wilde: ‘Can’t you see I gotta be me.’ Jones en band waden voorts ook door werk van Paul McCartney, Richard Thompson, Joe Henry, Vera Hall Ward en Blind Willie Johnson (een klauwend Soul Of A Man).

Slechts één brug reikt te ver: nobody does Waits like Waits, die schutkring rond Bad As Me had mijnheer Sex Bomb echt wel moeten respecteren. Neen, dan veel liever het in berusting badende Love and Blessings (Paul Simon) of het door een klassiek koor uitgeleide Charlie Darwin (The Low Anthem).

Tja, it’s echt wel not unusual voor een geridderde crooner die altijd op dynamiet heeft gezongen om zichzelf, in de winter van zijn bestaan, geloofwaardig te herkneden. Bolhoed af.

Kurt Blondeel