The Brkn Record schildert met bekraste aquarelklanken op ‘The Architecture of Oppression Part 1’

Black lives matter, bekeken door een Britse bril en geschilderd volgens de wetten van de aquarel: Jake Ferguson van The Heliocentrics maakt een straffe indruk op zijn solodebuut.

24 juni, de dag waarop het Londense collectief Sault zijn vijfde elpee uitbracht. Op Nine schijnt de mediaschuwe producer Inflo een licht op het reilen en zeilen van would-be-betonboefjes en andere figuranten uit de Londense periferieën – inclusief diegenen in blauw uniform – verpakt in een zinderende melange van soul, drill, r&b en funkpunk. Maar op 2 oktober, na exact 99 dagen, verdween Nine uit de digitale ether. Symbolisch: drie keer negen is het Britse noodnummer. Pech voor wie het album niet fysiek in huis haalde, maar laat ons u met The Architecture of Oppression Part 1 een evenwaardig alternatief voorschotelen.

Jake Ferguson is stichtend lid en bassist van The Heliocentrics, een collectief dat sinds 2007 funk verzoent met aangebrande psychedelica en in de loop der jaren optrad als begeleidingsband van verschillende, oude jazzvrijbuiters, waaronder de Ethiopische grootmeester Mulatu Astatke. Met The Brkn Record – ’the broken record’ – maakt hij zijn solodebuut als componist, en in één en dezelfde, door sociaal engagement aangezwengelde beweging ook een straffe indruk. Laten we er de metafoor van het spiegelei bijhalen. De dooier van de plaat is de boodschap: ook in het Verenigd Koninkrijk word je met een zwarte huidskleur sneller geviseerd, getreiterd, uit- of opgesloten. Die brute realiteit wordt hier vertolkt door een resem politiek activisten, slam poets en zangers, waarvan voormalig The Voice-winnaar Jermain Jackman de grootste ontdekking is. Met zijn zoete croon maakt hij van het wondermooie His Mother’s Eyes een aandoenlijke folksoulparel in de traditie van Bill Withers en Labi Siffre.

Over naar het wit rond de dooier: net zoals Inflo schildert Ferguson met aquarelklanken. Soulsymfonieën mengen zich met psychedelische rock, funkbreaks penetreren Morricone-achtige strijkers, wulpse baslijntjes ontmoeten weerbarstige electronica. Zo schurkt het door Zara McFarlane gezongen Lifeline krols tegen Jefferson Airplane aan, terwijl Say Black sporen draagt van Lee ‘Scratch’ Perry én Procol Harum. Witness The Whiteness is dan weer arabeske avant-garde uit de kast van The Gaslamp Killer.

Een kapotte plaat blijft tot in den treure hangen, en uit de vaak bittere teksten leid je haast af dat iemand deze liever niet had gemaakt. Doe er dus uw voordeel mee.