Shabazz Palaces zoekt de uithoeken van de hiphop op op ‘The Don of Diamond Dreams’

Zo’n tien jaar geleden herrees vanuit de as van Digable Planets het duo Shabazz Palaces, als een mythische feniks. Ook op hun vierde album verkennen ze de kosmische grenzen van de hiphop.

Lang geleden behoorde Ishmael Butler tot het kruim van de hiphopscene. De rapper/producer liet zich destijds ‘Butterfly’ noemen, en vond samen met Mariana ‘Ladybug Mecca’ Vieira en Craig ‘Doodlebug’ Irving als Digable Planets aansluiting bij de in jazzsamples gemarineerde conscious hiphop van onder meer Gang Starr, A Tribe Called Quest en De La Soul. De rond een streepje Art Blakey opgebouwde single Rebirth of Slick (Cool Like Dat), uit hun debuut Reachin’ (A New Refutation of Time and Space) (1993), was goed voor goud en een Grammy.

Na een tweede album, het commercieel geflopte maar superieure Blowout Comb (1994), hield Digable Planets het voor bekeken, en verdween Butler lange tijd van de radar. Tot hij in 2011 opnieuw materialiseerde als Shabazz Palaces, en met het album Black Up vanuit hogere sferen neerstreek op het punkrocklabel Sub Pop. Bijgestaan door multi-instrumentalist Tendai Maraire brouwt Butler sindsdien een mystieke, met kosmische funk en abstracte prog gemuteerde hiphopvariant die zich nog het best laat omkaderen als ‘rap, the final frontier’. Ook op The Don of Diamond Dreams, hun vierde, zijn de parameters van het genre onderhevig aan psychedelische geluidsnevels, sterrenkruimels ophoestende bassen, met zwarte magie behekste jazz en afrofuturistische hersenspinsels. Het blijft speciaal, wanneer iemand ‘divine mathematics’ laat rijmen op ‘Ethiopian, gold carrots’.

Ad Ventures klinkt als Wu-Tang Clan die hun dagelijkse dosis kungfu per abuis verruilden voor hallucinogene fungi, het slome, doowoppende Fast Learner is r&b, but not as you know it, zoals Mr. Spock zou zeggen, en Chocolate Souffle stijgt op vanuit hetzelfde, zigzaggende moederschip als Parliament. Shabazz Palaces vist in dezelfde vijver als bevriende zielen Flying Lotus en Thundercat, maar hun buit hangt iets dieper aan de haak. In Wet en Money Yoga hoort u tegelijk hoe hun invloed zich de voorbije jaren uitstrekte naar artiesten als Solange en Danny Brown. Bad Bitch Walking kronkelt door de schemerzone tussen David Lynch en Snoop Dogg, en afsluiter Reg Walks by the Looking Glass bevindt zich achter dezelfde deur als Maggot Brain van Funkadelic. Voor wie zijn funkgeschiedenis niet kent: dat is een lange, tot in de oneindigheid hersens tot fruitsalade herschikkende hoofdmassage.