Recensie: ‘Be’, nieuw album van Beady Eye

U ging er jarenlang van uit dat de gebroeders Gallagher de middelmaat al goed genoeg vinden. Niet schrikken dan van BE, Liams tweede wapenfeit met Beady Eye.

U ging er jarenlang van uit dat de gebroeders Gallagher, behalve als ze hun rekeninguittreksels nakijken, de middelmaat al goed genoeg vinden. Niet schrikken dan van BE, Liams tweede wapenfeit met Beady Eye.
Toen Oasis in augustus 2009 roemloos maar voorspelbaar uiteenviel – een schermutseling te veel in de kleedkamer tussen Liam en oudere broer/baas/dictator Noel – kwam er meteen duidelijkheid. Noel ging solo om te tonen waaróm hij de baas/dictator was geweest. De overblijvers kozen in galop een nieuwe groepsnaam om The Chief lik op stuk te kunnen geven. Resultaat: twee half geslaagde platen. Dat schoot dus ook niks op.

Voor Beady Eye is BE evenwel de revanche na het makke Different Gear, Still Speeding (2011). Ja, Liam Gallagher blijft dwepen met all things Beatles, en dan vooral de as John Lennon-George Harrison. En neen, niet één groepslid zal men snel met een uitzonderlijk vernuftig songschrijver verwarren. Maar kom, in de middeleeuwen leerden ze met de pest ook te leven.

Opener Flick of the Finger dwingt alleszins tot geboeid luisteren, met zijn robuuste blazers en veel stof wegstampende ritme (zuivere Stooges dat laatste, en niet voor het laatst op BE). Jean-Paul Marats 18e-eeuwse pleidooi voor eeuwige opstandigheid, voorgedragen door tv-figuur Kayvan Novak, maakt het nummer af zoals Beady Eye nog maar zelden een nummer heeft afgemaakt.

Ook Face the Crowd (opwindend als een garage-nugget) en het met gitaareffecten gepimpte Second Bite of the Apple zitten niet ver naast de roos. Het gezwollen Soon Come Tomorrow durft zelfs Champagne Supernova uitdagend in de ogen te kijken.

Vooral laatstgenoemde twee songs bewijzen de meerwaarde van producer David Sitek (TV on the Radio). In tegenstelling tot zijn broodheren is hij geen traditionalist, ook al kan zijn kosmische auditieve rookmachine enkele zwakkere broertjes niet van de vergetelheid redden. Ballads, meestal. Daaronder – die Liam toch – Don’t Brother Me, dat ongetwijfeld meer interviewers dan luisteraars zal plezieren. De broedertwist van de Gallaghers verkoopt nu eenmaal, dat weten ze zelf al twintig jaar. Al steekt Liam met de regel ‘give peace a chance’ – zucht – Gallagher de oudere wel een hand toe.

Opvallend: in weerwil van de sonische verbreding staat Liams stem droger dan ooit. ‘Zo klink ik nu eenmaal thuis of on the back of a camel or whatever’, schokschoudert de eigenaar. ‘Hopelijk laten al die idioten die beweren dat ik niet kan zingen me nu eindelijk met rust.’

In opvallend grote vlagen heeft BE impact waar een goeie, nijdige rock-‘n-rollplaat dat moet doen. In uw oor, maar ook in uw oog.

Kurt Blondeel