Jamie Lidell is niet de enige funk soul brother die de back catalogue van Motown plundert: Raphael Saadiq kan dat minstens evengoed en is tenminste een échte neger.
Raphael Saadiq ***
Stone Rollin’
Soul
Columbia
Duffy, Amy Winehouse, V.V. Brown, Janelle Monáe, Little Jackie. De oprukkende stoet van R&B-chicks die hun inspiratie bij ouderwetse soul en Motown halen, is écht niet meer bij te houden. En de oplaaiende revival van zwarte muziek is nog bijlange niet uitgeblust ook. Oudmodische soul en traditionele R&B zijn weer helemaal en vogue zijn.
Het zijn overigens lang niet alleen vrouwelijke artiesten die naar stijlen en genres van veertig jaar geleden teruggrijpen, ook het beruchte alfamannetje Raphael Saadiq is een retrofiel eerste klas. Te oordelen naar zijn vintage en très funky popgeluid heeft hij aan de fontein der nostalgie niet zomaar wat vrijblijvend staan gorgelen: nope, hij moet er hebben staan bingedrinken zoals alleen comazuipende tieners op Tenerife dat kunnen.
Met The Way I See It mocht de zwarte Amerikaan drie jaar geleden voor het eerst proeven van mainstreamsucces. Op die plaat serveerde hij een mengeling van soulpop en R&B die bijzonder old school klonk, maar tegelijk fris en hedendaags aandeed. Geen aspect dat die dubbelslag beter illustreert dan de gastenlijst van The Way I See It: daarop prijkten zowel Jay-Z en Joss Stone als oude rot Stevie Wonder.
Het nieuwe Stone Rollin’ gaat nog een stapje verder down memory lane. Van de albumhoes over de typografie van de liner notes tot de videoclip van single Radio: elk detail van Stone Rollin’ ademt de sixties. Het bellenblazende meisje op de cover maakt nogal letterlijk het bubblegumgehalte van de plaat aanschouwelijk. De typografie schrééuwt gewoon Motown. Single Radio klinkt als Stevie Wonder met The Beatles als begeleidingsband. En de bijbehorende clip doet niet toevallig denken aan die van Outkasts Hey Ya – op zich óók al een Beatlesparodie.
Het zompige Over You, dat zowaar aan The Raconteurs doet denken, is hier the odd one out. De rest van de tracklist is een aaneenschakeling van aangename anachronismen: van het funky Heart Attack over de northern soul van Stone Rollin’ tot de swingende Motown van Movin’ Down The Line. Een retrotrip om van te smullen, maar gimmicks zijn nooit een lang leven beschoren; afwachten dus of we hier over een jaar of twee nog even blij van worden.
Vincent Byloo
