Nieuwe plaat Santigold swingt

Vier jaar na haar debuut leren we op ‘Master Of My Make-Believe’ een rijpere en kordaat richting avontuurlijke pop geëvolueerde Santigold kennen. Een aangename kennismaking.

Santigold ***

Master Of My Make-Believe

Pop

Warner

‘Klinkt als een revolutie’, zou Jay-Z gezegd hebben toen hij de nieuwe Santigold in avant-première mocht beluisteren. Misschien dat Jigga, nu hij regelmatig optrekt met Kanye West en vooral dure merknamen laat rijmen, zich boudweg versprak en eigenlijk ‘evolutie’ bedoelde. Want laat ons meteen duidelijk zijn: Santi White pikt de draad op waar ze hem met debuut Santogold vier jaar geleden liet liggen, maar Master Of My Make-Believe is wél een meer gefocuste, op alle fronten meer swingende en vooral betere plaat dan zijn voorganger.

Eén keer laat de juffrouw zich vangen, en het is meteen tijdens de opener: met zijn overslaande amazonekreetjes en hypernerveuze synthesizertred is GO! een herinnering aan de dagen dat ze voor een slaafse volgelinge van M.I.A. versleten werd. Maar Santigold was sowieso altijd meer punk, wave en pop dan de met derdewereldbeats jonglerende Tamiltijgerin, en in plaats van The Clash te samplen (zoals M.I.A. in Paper Planes deed), bedenkt ze tegenwoordig zelf songs die dubinvloeden, strak in het gelid opspringende gitaren en vlot bekkende slogans combineert. Joe Strummer knikt hierboven alvast goedkeurend mee met Disparate Youth en God From The Machine.

Santi hanteert als geen ander het free your mind and your ass will follow-principe: er wordt al eens een maatschappelijke steenpuist uitgeduwd, zoals holle roem in het met metalige percussie en stofzuigersynths aangeklede Fame, of politieke apathie in The Keepers, waarin de jungletamtam doet denken aan Kate Bush’ Running Up That Hill. Daarnaast knikkert ze loepzuivere clubtracks als Freak Like Me en Look At These Shoes in de mix. Soms komen de twee – mind en ass dus – samen, met Big Mouth als knapste voorbeeld: een door ratelende sambadrums kracht bijgezette strijdkreet om meer visie en durf in de popmuziek.

Nog één keer terug naar M.I.A.: White schreef de voorbije jaren deuntjes op bestelling van starlets als Christina Aguilera en Ashlee Simpson, maar je zal haar nooit met pompons zien huppelen naast Madonna en LMFAO. Ze laat zich gewillig opdraven als exotisch ornament in songs van de Beastie Boys, Amadou & Mariam en Basement Jaxx, maar op haar eigen plaat staan geen gratuite cameo’s. Respect. Vier jaar geleden zong ze over L.E.S Artistes, vandaag is ze er één.

Jonas Boel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content