Nieuwe Dez Mona klinkt poppier dan ooit

Telkens veranderen en toch trouw blijven aan je eigen karakter: het is al tien jaar de missie van Dez Mona. Op het nieuw album ‘A Gentleman’s Agreement’ klinkt de Antwerpse groep poppier dan ooit.

Muzikale carrières worden soms bepaald door slingerbewegingen. Op haar als opera vermomde cd Sága sleepte Dez Mona nog anachronistische rekwisieten als een theorbe, harp of viola da gamba achter zich aan. Opvolger A Gentleman’s Agreement staat helemaal in het hier en nu en is Dez Mona’s radiovriendelijkste én meest rockende werkstuk tot nu toe.

Nooit eerder mochten elektrische gitaren zo opzichtig door het klankbeeld draven. In Memory of the Sun klinken de snaarverrichtingen van Sjoerd Bruil (Sukilove) en Tijs Delbeke (Sir Yes Sir) nog helder als wodka. In The Passing en het slaapdronken voorbijstrompelende titelnummer zijn ‘grofkorrelig’ en ‘deraillerend’ de ordewoorden.

Met het vervaarlijk opbollende Soon zet Dez Mona de luisteraar prompt op het verkeerde been: ter hoogte van het refrein botsen we zowaar op een noisy wall of sound, vol graffiti uit de verfspuit van Nine Inch Nails. Vreemd voor een gezelschap dat tot dusver cocktails schudde met jazzy spirituals, torch songs en scheutjes tango of chanson. Maar zanger Gregory Frateur begaf zich onlangs aan de zware metalen en dat heeft in zijn bloedbaan duidelijk sporen nagelaten.

Na die weerbarstige prelude zorgt producer Jo Francken er wél voor dat de rest zuurstofrijker en lichter verteerbaar klinkt. Zo is Suspicion elegant stuiterende eurosoul waarin uit marcherende voetstappen een heuse ritmetrack ontstaat. Soms flirt Dez Mona met een latin vibe: The Passing wordt aangedreven door percussieve accordeonstoten; het tussen samba en bossa laverende A Little Bit of a Dream drijft op een fijn toetsenmotiefje en een melodie die al na één beluistering in je geheugen blijft kamperen.

Tijdens het broeierige The Back Door wagen een cajón en een hitsige contrabas zich samen aan een dodendans en in We Own the Seasons mag zowel Admiral Freebee als Stef Kamil Carlens een gastrolletje vertolken.

Gregory Frateurs veelzijdigheid als zanger blijkt andermaal uit het lome Funny Games, qua sfeer verwant aan Lou Reeds Perfect Day. De enige song die wellicht ook op Sága had kunnen staan is Fool’s Day: sober, breekbaar én bloedmooi.

‘Are we winners or losers?’ vraagt Frateur zich ergens af op A Gentleman’s Agreement. De vraag stellen is ze beantwoorden.

Dirk Steenhaut