‘Muchacho’ van Phosphorescent: Fenomenaal album

Matthew Houck, alias Phosphorescent, ging in Mexico herbronnen en kwam terug met Muchacho, een eigenzinnige, wondermooie en met subtiele klankexperimenten aan elkaar geregen americanaplaat.

Toen Bon Iver in 2011 zijn tweede album openbaarde, gebeurden er twee dingen: enerzijds werd hij overladen met jubelrecensies, anderzijds haakten veel fans van het eerste uur af. Bon Iver, Bon Iver was glanzend geproduceerde, bijwijlen naar softrock neigende plaat die vooral dreef op klank en textuur, en minder op inleving. En dat namen de liefhebbers van het kale, uitgepuurde For Emma, Forever Ago niet. Galmende saxofoons en synthesizers pasten nu eenmaal niet in het plaatje van ongefilterde melancholie dat Justin Vernon voor zichzelf geschilderd had. You win some, you lose some.

Hetzelfde lot voorspellen we Matthew Houck, al tien jaar in de weer als Phosphorescent. De man uit Alabama heeft nooit het instantsucces gekend van een For Emma, Forever Ago maar tapte op albums als Pride (2007) wel uit een soortgelijk vaatje vereenzaamde folk en tristesse. In 2009 verraste Houck vriend en vijand met To Willie, een hommage aan Willie Nelson, en het jaar nadien verkende hij de poor lonesome cowboy in zichzelf nog dieper, met de bruisende countryrock op Here’s to Taking It Easy.

Elke nieuwe Phosphorescent lijkt er een te zijn van grotere, muzikale rijkdom, en nu is er Muchacho, waarmee Houck nog eens uit zijn eigen mal breekt en een aanzienlijke dosis kleur aan zijn klankenboeket toevoegt. Met dank aan de subtiele synths van het krakkemikkige, analoge soort, het soort dat Houck eigenhandig restaureerde en waarvan de warm pulserende cadans zich een weg baant door Song for Zula, een hybride tussen Bruce Springsteen en Gram Parsons.

Houcks stemgeluid bezit dezelfde fragiele kwaliteit als dat van Parsons, en het met euforische blazers openbarstende A Charm / A Blade of het benevelend walsje Muchacho’s Tune zijn updates van de cosmic americana die The Flying Burrito Brothers uit hun duimen zogen.

Nergens sluipt de mot in Muchacho. Niet in A New Anhedonia, waarin Houck met het hart op de tong zijn lusteloosheid na het vele toeren bezingt (‘All of the pleasures now avoiding me / All the music now boring to me’), en ook niet in The Quotidian Beasts en Down to Go, twee aangrijpende slepers over de enige zekerheid in passie en liefde, een eigenschap die als een okerkleurige wolk boven Muchacho zweeft: broosheid. Inleving én glans, wij zijn er als een blok voor gevallen, en omdat we u hetzelfde wensen, resten ons nog twee woorden: phenomenaal plaatje.

Jonas Boel