Mastodon: Minder spasmes, meer grooves

Mastodon de interessantste metalgroep van het moment? Wij beweren niks. Behalve dit: deze band biedt na vijf platen de zekerheid van een niet-Griekse staatsbon.

Of nee, wacht. ‘Wij maken geen metal!’, corrigeren ze zelf. ‘Wij maken classic rock’. Er moet alleszins iéts zijn waardoor alleman, van Metallica over Foo Fighters tot Cee-lo, Mastodon intussen op handen draagt. Zelfs Bruce Springsteen zou de band uit Atlanta, Georgia al zijn goedkeuring hebben toegeknord.

Maar genoeg namedropping: het is de muziek die het antwoord op de vragen hoort te zijn. En The Hunter, Mastodons vijfde studioplaat, schept alweer behoorlijk wat kristalhelderheid. Neem alleen al deze evidente vaststelling: metal – oké oké, classic rock die makkelijk met metal te verwarren valt – hoeft helemaal niet het genre te zijn waarmee je jezelf klem schildert in een gewild obscure hoek van het popspectrum.

Want? Strooi over de koolzwarte, plaatstaalharde gitaren ook wat fonkelende melodieën. Zet je technische superioriteit gerust in de verf, maar zorg dan voor songs en arrangementen van hetzelfde niveau. Discussieer in het repetitiehok honderduit over wat cooler is, een cyclops of een draak – zolang we de bijhorende riff maar zo snel mogelijk willen leren naspelen. En de moeilijkste: zorg dat je mixtuur van sludge, hardcore, prog, southern rock, sword & sorcery, pseudowetenschap en op zijn tijd ook wat persoonlijke primal scream zó vanzelfsprekend klinkt dat, ach ja, Springsteen in je recensies opduikt. Het doet er niks toe, maar het schaadt ook niet.

Mastodon maakt er ook de voorbeeldige gewoonte van om, zoals Radiohead vroeger, evenveel kloven als bruggen tussen twee platen te slaan. Voorganger Crack The Skye (2009) puilde uit van de hoogoplopende concepten, sibillijnse composities en strikvallen voor argeloze luisteraars. The Hunter dus nadrukkelijk niét. Je hoort minder spasmes en meer grooves (Curl of the Burl is met wat verbeelding funk). Amper twee songs breken nog door de vijfminutengrens. Bijna overal loopt het traject rechtdoor in plaats van opzij (zie vooral Blasteroid, zo compact als punk).

Uitstekend gedaan allemaal, andermaal. Maar misschien is het omdat we zo verzot zijn op de mooi neerdwarrelende gitaren van Stargasm, of het naar Queens Of The Stone Age zwemende Dry Bone Valley (een popsong, deep down), dat het überdemonstratieve maar lijzige Octopus Has No Friends ons koud laat. En als de retrosynthetische prelude tot Creature Lives – denk: Jean-Michel Jarre die alles opendraait voor zijn laatste bisnummer – een indicatie vormt voor Mastodons toekomstige koers, tasten we voorzorgshalve naar ons hart.

Maar u wilt simpel consumentenadvies nu. The Hunter kan niet tippen aan Leviathan uit 2004 (die was consistenter) en Crack The Skye (veelzijdiger), maar is makkelijker te verteren dan Remission (2002) en Blood Mountain (2006). De middelmaat is voor één keer uitstekend. Ga ervoor.

Kurt Blondeel