Op zijn solodebuut ‘The Boxer’ balanceert de frontman van Bloc Party op een slappe dancekoord.
Kele **
The Boxer
Dancerock
Wichita / COOP
Ach, de tijd, die gezwinde grijsaard, wat vliedt hij snel! Vandaag klinkt van over het Kanaal weer absolute radiostilte, maar nauwelijks vijf jaar geleden kregen we nog een weldoende golf van baldadige Britse rockgroepen over ons heen. Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs, Bloc Party: ze spoelden haast ononderbroken op onze kusten aan. Zomaar. Ongevraagd. Alsof het elke dag D-Day was.
Van de drie voornaamste protagonisten tijdens die Britse Invasie was Kaiser Chiefs overduidelijk de meest carnavaleske en Franz Ferdinand onmiskenbaar de meest intellectuele. Maar louter muzikaal liet Bloc Party zich kennen als de progressiefste van de drie. Ook zij hadden over het muurtje gekeken bij Joy Division en The Cure, maar ze vermengden die postpunk wel in toenemende mate met dance en elektronica.
Dat er van Intimacy en A Weekend In The City ook telkens een remixversie in de winkels werd gemikt terwijl Franz Ferdinand en Kaiser Chiefs al blij mochten zijn als ze überhaupt eens door een dj gespééld werden, spreekt wat dat betreft boekdelen. Maar onverdeeld gelukkig waren we over die ruk richting dansvloer nu ook weer niet. Alleen al bij de gedachte aan het gruwelijk banale One More Chance walmt ons een kennelijke kotsgeur toe.
The Boxer, het solodebuut van zanger Kele Okereke, begint helaas met net zo’n stinker. Met zijn afstompende marsritme en monotone call-and-response-tekst doet Walk Tall eerder denken aan een geestdodend strijdlied voor marcherende US Navy’s dan aan een openingstrack van een dancerockplaat. En er zijn wel meer passages en fragmenten die ons als een natte dweil in het gezicht slaan: de eurodanceclichés in All The Things I Can Never Say en Yesterday’s Gone bijvoorbeeld, maar evengoed de elektronische manipulatie van Kele’s stem in The Other Side – een trucje waarmee Okereke een allang gepasseerde trend lijkt achterna te holen.
Maar vooraleer onze kritiek op een verongelijkt ‘Is it because I is black?’ dreigt te stuiten, willen we nog snel gezegd hebben dat er ook goede en zelfs uitstekende tracks op The Boxer staan. Ook On The Lam en single Tenderoni bedienen zich vrijelijk van gimmicks in de eurodancesfeer – die laatste lonkt zelfs onbeschaamd naar Fedde Le Grand – maar een vergevorderde MS-patiënt die er níét van gaat meewiebelen. En het merendeel van de tracklist mag dan veeleer op de benen mikken en niet op het hoofd, toch zijn het rustige en introspectieve momenten als het in duet gezongen New Rules en het hypnotiserende Unholy Thoughts die van The Boxer alsnog een passabel parcours maken.
Om kort te gaan: uw appreciatie voor deze plaat zal in sterke mate afhangen van de grens die u zelf trekt tussen hoogwaardige dancerock en inferieure eurodance. Maar misschien wíl u die grens helemaal niet trekken. In dat geval hebben wij net vijf minuten van uw kostbare tijd verspild.
Vincent Byloo
