Hiphoptenoren Jay Z en Kanye West onder één vlag; schrijven ze rapgeschiedenis of gaan de titanen samen ten onder? De met bombast en branie vergulde troon zucht alleszins onder het gewicht van zoveel testosteron.
Jay-Z & Kanye West **
Watch The Throne
hiphop
Roc-a-fella/Def Jam
Bijna 40 miljoen verkochte albums in de VS en 27 Grammy awards: dat is de som van Jay-Z en Kanye West. De selfmade gettomiljonair en de geprivilegieerde wonderboy heersen in hiphopland: de meester en de pupil die uit zijn schaduw stapte. Elvis en The Beatles! Heren van stand dus, die behalve de fiscus niemand iets te bewijzen hebben.
Wat ons vanzelf bij het wat en waarom van Watch The Throne brengt. Is dit een statement van twee muzikale brotha’s in arms, gericht naar potentiële troonpretendenten? Tsaren die een contrapaleisrevolutie ontketenen, of een prinselijk feestje onder maten? Moeilijk uit te maken, daarvoor is de sfeer op Watch The Throne te hermetisch en zijn de stemming en het niveau te wisselvallig.
Bij momenten vóél je de ego’s botsen op het ritme van de beats. In No Church In The Wild is het Odd Future-associé Frank Ocean die in het zoeklicht van de sinistere synthklanken zijn soulvolle croonmag etaleren. Halverwege Lift Off loopt Kanye met zijn onvaste toonladders echter Beyonce in de weg terwijl ze zich staande houdt tussen triomfantelijke orkestraties zoals we die kennen uit Wests My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Het opruiende Ni**as In Paris legt dan weer op pijnlijke wijze Wests beperkingen als rapper bloot naast de verbaal technisch sterker bedeelde Jay-Z – geestige sample uit de schaatsklucht Blades Of Glory trouwens.
Minder geïnspireerd is de nogal lukrake brok Otis Redding die de hoofdbrok van Otis vormt – ten tijde van Late Registration recupereerde Kanye de king of soul handiger op Gone. Geef ons dan liever de scherpe James Brown-breaks van The Neptunes in Gotta Have It of Murder To Excellence, waarin Jigga en Yeezy inhoudelijk (oorlog versus criminaliteit versus getto’s) én muzikaal (Hard Knock Life versus Jesus Walks) eerlijk hun kroontje delen. Het vormt een groot contrast met het pathetische gepreek in Made In America en de stroop van New Day – de stem van hogepriesteres Nina Simone door een autotunefilter? Schande! Was het trouwens niet Jay-Z die één jaar geleden nog ‘death of autotune’ riep in zijn single D.O.A.?
Met zoveel titanengewicht in de schaal slaat de balans te vaak en te onstuimig naar bombast en oeverloos gestoef over. Why I Love You (met een sample van Cassius) en Who Gon Stop Me happen naar zuurstof onder de last van zoveel testosteron. Watch The Throne is geen perfect huwelijk, veeleer een turbulente affaire tussen twee alfamannetjes met snel wisselende hoogte- en laagtepunten. Benieuwd wie van de tenoren met de meeste beeldjes gaat lopen.
Jonas Boel
