dEUS: Warmer dan ooit

Voor hun zesde worp hebben die van dEUS voor het eerste alle nummers samen geschreven. Keep You Close klinkt als een warmere, soulvolle versie van Vantage Point, de voorganger.

dEUS ***

Keep You Close

Rock

Universal

Een nieuwe plaat van dEUS is altijd een beetje wennen. We dachten het drie jaar geleden toen Vantage Point uitkwam en we denken het vandaag opnieuw. Niet dat hun zesde worp drastisch breekt met het verleden – Keep You Close klinkt als een warmere, soulvolle versie van Vantage Point – maar nieuwigheden zijn er zeker.

Om te beginnen horen we op Keep You Close allerlei stemmen die we nooit eerder hebben gehoord of die ons eenvoudigweg nog niet waren opgevallen: bassist Alan Gevaert links, drummer Stéphane Misseghers rechts en le fabuleux Greg Dulli van wijlen Afghan Whigs zelfs twee keer front & center. Andere opvallende geluidsaccenten op Keep You Close zijn de groovy baslijnen van – alweer – Alan Gevaert, de viool van Klaas Janzoons die in Ghost zowaar als een Caraïbische steel drum klinkt, en in afsluiter Easy zelfs – we verzinnen het niet – een knetterende elektriciteitskabel. Die zal Mauro weer hebben laten rondslingeren.

Maar dé primeur op Keep You Close is onmiskenbaar weggelegd voor The End Of Romance: Barmans allereerste parlando à la Gainsbourg – het heeft nog lang geduurd – en een van de onbetwiste hoogtepunten. Nóg in het departement Vertedering & Ontroering wensen we titelnummer Keep You Close en The Final Blast onder te brengen. Het eerste is verre familie van Eternal Woman en 7 Days, 7 Weeks, het opent un tout petit peu kitscherig maar wiegt u vervolgens in een weldadige roes. In het tweede croont Barman een eind weg over een blonde femme fatale en meer moet dat soms niet zijn.

Kennelijk heeft de regisseur Barman intussen een tikkeltje te lang met zijn vingers zitten draaien, want geregeld doen de arrangementen op Keep You Close bijzonder filmisch en een enkele keer zelfs gevaarlijk theatraal aan. Dark Sets In bijvoorbeeld, het met anabole steroïden grootgebrachte broertje van Cold Sun Of Circumstance, klinkt te drammerig om zijn lange outro te rechtvaardigen. Maar ach, zet daar Twice (We Survive) naast, dat ándere nummer met Greg Dulli aan de microfoon, en u bent allang blij dat u tijdens die outro even naar adem hebt kunnen happen: doorleefde soulrock is het, behept met een refrein – het is meer een mantra eigenlijk – dat u met geen chloor of dettol meer uit uw buis van Eustachius krijgt gespoeld. Idem trouwens voor Second Nature, dat al na één beluistering even onverbiddelijk aan uw schedeldak blijft plakken als Ignace Crombé aan zowat elke passerende vrouw.

En dan moeten de écht poppy nummers uit deze opnamesessie in januari nog op een apart ep’tje verschijnen. Verwénd zijn we.

Vincent Byloo

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content