De uitbundige schwung van Nao (en onze drie andere albums van de week)

Deze week tekent Nao voor sterke funk, heldere kleuren, strakke popritmes en uitbundige schwung, stopt Simple Minds haar meest savoureuze plaat in een nieuw jasje, zorgt Car Seat Headrest voor heerlijk zwalpende indierock en komt Jeff Beck nog eens met een bluesy soul-en-funkplaat op de proppen.

Eindelijk. Na de stortvloed aan Britse halve r&b-zangeresjes die zich vooral in melancholie en druilerige melodieën uitdrukken, staat er iemand op die resoluut voor heldere kleuren, strakke popritmes en uitbundige schwung tekent.

Neo Joshua (28) is geen groentje meer. Pas na een jaar of acht vlak bij de spotlights acht de voormalige achtergrondzangeres haar moment gekomen. Geduld, steeds meer een deugd in deze overhaaste tijden. Inmiddels heeft ze het netwerk en een kapper die fotogenieke krullen draaien kan, maar vooral de stem en de songs om haar stempel te drukken in de overbevolkte poparena. Een van die songs heet Inhale Exhale en stond meer dan een jaar geleden op de ep February 15, Nao’s visitekaartje en het startpunt van een zorgvuldig opgebouwde hype. Dat Inhale Exhale vandaag nog niks van zijn Stevie Wonder weerspiegelende glans heeft verloren, bewijst dat Nao geen eendagsvlieg is.

De titel van dit debuutalbum mag dan subtiel verwijzen naar Nao’s jazzachtergrond – For All We Know is een klassieker in het Grote Amerikaanse Songboek, onder meer dankzij Dinah Washington en Chet Baker -, het geluid is dat van de grote popmomenten van de jaren tachtig, toen de hitlijsten zwart kleurden dankzij Michael Jackson en Prince. De funk is sterk in deze Londense dame, luister maar naar het door Jungle geproducete Get To Know Ya, het aan vroegere r&b-diva’s als Brandy en Aaliyah refererende Happy, en vooral Trophy, met purperen regen besproeid door A.K. Paul, broer van de illustere Jai Paul.

Na Trophy breekt een trio (semi)ballades aan, maar geen paniek: Bad Blood rust op stevige fundamenten van scheurende gitaar en dreunende bassen, de jazzy arrangementen van DYWM ontwijken de geijkte clichés en de wat melige piano-intro van We Don’t Give A leidt een vleugje disco in. Daarna is het de beurt aan de vederlichte maar brandweerslangbestendige oorwurmsingle Fool to Love. Er staat slechts één track te veel op For All We Know: het ontbreekt afsluiter Feels Like (Perfume) aan pit en een degelijke hook. Nochtans heeft Nao met de voorafgaande, als een vuurpijl richting sterren stijgende powerballad Girlfriend een toekomstige hit in vele meisjeskamers in huis. ‘If I was your girlfriend’, wie hebben we dat nog horen zingen? (JB)

DOWNLOADTIPS: Inhale Exhale / Trophy / Bad Blood

Lullige juridische ruzie met Ric Ocasek van The Cars over een stukje muziek dat Will Toledo (24) – het jonge woelwater achter Car Seat Headrest – zonder toestemming uit diens boomgaard had geplukt, en hup: alle exemplaren én recensielinks van Teens of Denialmoesten net vóór de release eind mei geëlimineerd worden. Nu we het ding sinds kort dan toch in handen kunnen houden, is er geen ontkennen meer aan: die Toledo dient de komende jaren scherp in de gaten te worden gehouden. Ja, zijn indierock heeft dezelfde heerlijke zwalpfactor van vroege Pavement en Sebadoh, maar Toledo is te jong om die ninetiesethiek toen al in lijf en leden te hebben opgezogen. Zijn viscerale, slechts af en toe wat emmerende songs dwingen geheid bewondering af. Minder postmodernisme dan passie. Waar is de tijd? (KB)

DOWNLOADTIP: Vincent

Zegt men Simple Minds, dan galmen terstond de kwalijkste muzikale trekken van de eighties in het geestesoor: holle bombarie, grote gebaren, ambitie groter dan talent. Simple Minds: een U2 die het niet heeft gehaald, de Editors van hun tijd. Nochtans hebben Jim Kerr en co. soms niet onverdienstelijk geprobeerd het heilige vuur op hun fakkel te krijgen. Tussen het overspannen new wave- en krautdiscogeploeter van de begindagen en de latere stadiondraken zijn beslist parels te vinden, al dient u die pincetgewijs naar boven te halen. Als er evenwel één plaat is die zich in zijn geheel laat savoureren, is het wel New Gold Dream (81/82/83/84), uit 1982. Zonder twijfel het relevantste werk van de Schotten: een strak in hemd en plooibroek gestoken melange van pulserende artwave, glinsterende synthpop en geloofwaardige blanke funk die nog verbazend fris klinkt. De terechte commerciële doorbraak ook, met de hitsPromised You a Miracle,Glittering Prizeen de titelsong als edelsteentjes in de revers genaaid.‘Crashing beats and fantasy, setting sun in front of me’, zong Kerr, en inderdaad: ondanks al zijn luciditeit wierpNew Gold Dreamook lange, omineuze schaduwen.Colours Fly and Catherine WheelenBig Sleep waren doordrongen van het perverse besef dat de euforie maar beter snel op de tong werd genomen vooraleer ze voorgoed verdampte. Kortom, een veel genuanceerder werk dan de overlevering ervan gemaakt heeft. Vandaag bestaatNew Gold Dreamook als dubbel-cd, en als archiefstuk dat liefst vijf cd’s en een dvd beslaat. Overdaad misschien, al blijkt die verzameling radiosessies enextendedoffull duration versionsgeen afbreuk te doen aan de allure van deze grootse, nog steeds opwindende plaat. (KB)

DOWNLOADTIP: Promised You a Miracle (Extended)

De vorige platen van Jeff Beck stoeiden respectievelijk met electronica en een symfonisch orkest. Het tekent de veelzijdigheid van de Britse gitaargod, want geheel in de kronkelige lijn van zijn afgelegde parcours (bluesrock, fusion, Indiase klassieke muziek) probeert de 72-jarige Beck zijn sporadische output nog steeds met avontuur te doorspekken. Loud Hailervalt op door zijn compactheid: gierende rock met de aloude twaalfmatenblues in het achterhoofd, afgeroomd met een geut soul en funk. Medestanders Rosie Bones (zang) en Carmen Vandenberg (ritmegitaar) van de Londense groep Bones zouden zijn kleindochters kunnen zijn. Becks gitaarwerk snijdt nog altijd op spectaculaire wijze hout, en ondanks Bones’ belegen protestteksten is er geen reden waarom Royal Blood-fans hiervoor niet zouden vallen. (KB)

DOWNLOADTIP: Scared For the Children