De tweede plaat van Goat Girl klinkt zowaar opgewekt. Tot je nog eens luistert

Het Londense postpunkkwartet Goat Girl neemt op zijn tweede plaat een bocht naar popland, maar het weerspannige kantje is intact gebleven.

Geen idee waarom mensen wat proberen, we gaan toch allemaal dood, zongen die van Goat Girl op hun eerste plaat uit 2018. De muziek volgde die moedeloze trant: postpunk die weliswaar op aparte wijze was doordrenkt met dub, countryblues en goth, maar men mocht vooral niet het idee krijgen dat dat enige moeite had gevergd. Wij waren er nogal over te spreken.

Was Goat Girl goed, dan is On All Fours in eerste instantie ánders. Ja, Lottie Pendlebury zingt nog altijd alsof ze op een ontieglijk uur uit bed is gelicht. Maar dan, twee minuten ver in het uit een gevoel van politieke malaise ontsproten Pest, ga je al verzitten. Een syntharpeggio kondigt een swingende ritmeversnelling aan, het refrein is lumineuzer dan wat alle negentien tracks op het debuut gezamenlijk konden opwekken, en vocale steun van een (of meerdere) van Pendlebury’s medebandleden doet er nog een uitnodigende schep bovenop. Volgt: Badibaba, waarin een sprookjesachtig klankspel losbarst dat bij de sinistere kant van Grizzly Bear is ontleend.

Samen met producer Dan Carey verlegden de vier jongedames de focus naar synthpop met een verleidelijke boven- en knagende onderlaag. Hoe dynamisch Once Again ook voor de dag komt, er hangt een schaduw van fatalisme overheen. Ontgoocheling ligt dan weer aan de basis van Sad Cowboy, maar toch stiefelt dat nummer ervandoor in een wolk van kommerloze balearic beats.

Zo gaat het de hele tijd: zanglijnen strijken een veertje over je oren, synthmotiefjes kittelen je tenen, maar nadere beluistering leert dat Goat Girl eigenlijk kapitalisme of apathie aan de schandpaal spijkert.

Want, o ja, songs schrijven is een groepsbezigheid geworden. Drumster Rosie Jones levert het als vroege Everything But The Girl voorbijhinkende P.T.S. Tea (een woordspeling op de Engelse afkorting voor een posttraumatische stressstoornis), over die keer dat een of andere bruut een heet infuus over haar heen kapte. Anxiety Feels, waarin gitariste Ellie Rose uitkomt voor haar depressiviteit, is een van de weinige songs die wél exact klinkt zoals de titel aangeeft.

Er vallen wel wat invloeden uit On All Fours te schudden: de politiek geladen indie-electro van Stereolab, de onbevangen avant-pop van Broadcast en helaas ook de geparfumeerde leegte van Warpaint die de tweede plaathelft binnendrijft.

Anders, dus. Maar alles welbeschouwd béter.