De prachtplaat van Isbells

Naar een onbezoedeldere, angeliekere langspeler dan Isbells’ eerste was het in 2009 ver zoeken. ‘Stoalin” doet die prestatie over, maar niet dunnetjes.

Isbells ****
Stoalin’
Folkpop
Zeal

‘On Stoalin’, Isbells have managed to expand their musical horizon, without letting go of the ingredients that made their debut album such a magical listening experience.’ Voor één keer de nagel op de kop. Want de voor het journaille bestemde bio’s waarin nieuw plaatwerk wordt gewikkeld, porren doorgaans het soort commotie op dat eertijds voor de intrede van een messias op doorreis werd gereserveerd. Heden moet iedereen hoognodig OPVALLEN, terwijl je net de enkelingen die geen moeite doen het snelst in de gaten hebt. Ironie: altijd lachen geblazen.

Stoalin’ behoeft geen loze verkoopspraat. Het volstaat te luisteren naar de dauwdruppelheldere songs die Gaëtan Vandewoude hier andermaal bij elkaar heeft gedreven. Niet in het minst omdat hij niet te beroerd is zich mens onder de mensen te tonen. Ook hem slaan namelijk al eens moedeloosheid en wantrouwen om het hart, en een beklemming die gelukkige vaders van twee vreemd zou moeten zijn. Maar er zijn altijd uitwegen, hoe drastisch ook: ‘When I feel cold/I’m letting go/I can’t go back to what I know’. Leven is het zakje leegschudden en jezelf in elkaar puzzelen.

Het begint goed, meteen met het titelnummer. Daaruit kringelen zessnarige flamenco-invloeden op – zo’n maandenlange Spaanse retraite met vrouw en kroost laat sporen na. Die worden wel gedrenkt in een etherisch bad waarin ook kosmische folkie John Martyn graag zat te weken. Een perfecte portier, want één die je binnenlokt, de deur achter je in het slot duwt, en je in het schemer – pas op voor het trapje – begeleidt naar een eerste fel verlicht vertrek: Heading For The Newborn, met zijn pronkende wijsje een voorschot op betere dagen.

Er valt overigens véél euforie te noteren tussen de hemelse melodieën en het sacrale stemmenwerk (dank aan Chantal Acda, deze keer). Het ook al op Isbells aanwezige koper schuift op Stoalin’ een bank of twee vooruit: in One Day neigt het naar Bacharach-waardige zaligheid, in Elation strijkt het, hand in hand met een kinderkoortje, een patinalaagje hoop uit. Maar zelfs als Vandewoude verkeerde keuzes betreurt (Illusion) of in zuivere boosaardigheid vervalt (‘I want you dead or gone’, bijt hij iets of iemand toe in Heart Attacks), lijkt het alsof in elke noot de dageraad in volle glorie aanbreekt.

Kurt Blondeel

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content