De plaat van Beck en Pharrell Williams: twee sterren vallen samen in het zwarte gat

Een spacerockplaat met drumcomputers in plaats van stuwmotoren: Beck en Pharrell Williams lossen de verwachtingen niet bepaald in met hun clash der titanen.

Na een dipje van 2008 tot 2014 zit er opnieuw vaart in Beck. Nadat Morning Phase in 2015 tot zijn eigen verbazing de Grammy voor beste album van het jaar binnenhaalde, verscheen het braaf binnen de popperimeters bruisende Colors (2017), en nu is er Hyperspace, een avontuur met Pharrell Williams. Clash der titanen. Op papier, althans, want de toegevoegde waarde van Pharrell op deze elf songs is bepaald niet duidelijk.

Voor een twintigste-eeuwse partyblues als Saw Lightning behoeft Beck alvast geen assistentie. Die kromtrekkende slidegitaar en vreugdedronken mondharmonica kennen we al sinds Loser en co. Ook in het curieuze Die Waiting speuren we naar Pharrells vingerafdrukken. We horen echo’s van U2 circa Zooropa in een song die verder geen klein beetje verwant is aan Paper Planes van M.I.A. Luister maar naar dat kabbelende, oorspronkelijk bij The Clash geplukte baslijntje.

En dan, vanaf Chemical, valt Hyperspace plots in zijn plooi, die van een spacerockplaat met drumcomputers in plaats van stuwmotoren. De breedbeeldformule van Morning Phase gekoppeld aan de gestroomlijnde pop van Colors. De aan goudgeel glooiende melodieën verslingerde songsmid versus de Midas van de hiphop en r&b. Slimmeriken.

Op papier, dus, want in hun missie om het donkere mysterie van de kosmos te verklanken en in metaforen toe te passen op de oneindig zwarte gaten van de ziel slaat het duo lustig op drift. Halfweg door de vergetelheid, zoals Beck in Stratosphere over fel glinsterende gitaren en door reverb opgeslokte drums zingt. Ground control to major Hansen: het mag af en toe wat minder. Minder generische verzen zoals die in Dark Places, bijvoorbeeld: ‘Hold your head up, golden girl/ It’s you and I, you and I/ Until the day we die.’ Minder dan Everlasting Nothing, dat zijn hoogdravende titel alle eer aandoet, compleet met gospelkoor. De kerk van Scientology – waar Beck al zijn hele leven toe behoort – staat bij deze wel érg prominent in het midden.

Eigenlijk wou hij twintig jaar geleden al in zee met Pharrell, vlak na Midnite Vultures (1999), en wilde hij dit keer de koe snel bij de horens vatten, zo liet Beck verstaan aan NME. Dit album illustreert dus twee dingen: dat er snel mot in het momentum kan sluipen, en dat zelfs goede ideeën een houdbaarheidsdatum hebben.