Cultband Shht balanceert tussen Queen en Kamagurka op ‘Love Love Love’

De missing link tussen Frank Zappa en de Smurfen? Shht, de Gentse cultband die op zijn debuut als een streaker het middenveld van de Vlaamse pop en rock doorkruist.

Het gaat goed met de Gentse scene, dank u. Al dan niet mede dankzij inwijkelingen of parttime bewoners: Tsar B, Sylvie Kreusch en saxofonist Matthias De Craene delen dezelfde trendy terrasjes als Dijf Sanders en techno-dj Charlotte de Witte, een kliek waar ook Bazart en Oscar & The Wolf tot de periferie behoren. Daarnaast, op hun eigen eilandje, in de baai waar noiserockers als Raketkanon en Kapitan Korsakov de kust onveilig maken: de jongens van Shht, Vlaanderens meest verwarrende cultband.

Heilige huisjes benaderen ze met een sloophamer, en het is de mokerende synthriff van Soup waarmee het kwintet zijn debuut openbreekt. Het intermezzo na twee en een halve minuut kon uit de doos van Gorillaz komen, en dan gaan de versterkers weer in het rood. Plakken u ook tegen een geluidsmuur: Masterpiece (Tool in een blender met Vitalic) en Life, of hoe Linkin Park zou klinken in het land van de Smurfen.

Het Belgische surrealisme hebben ze namelijk hoog in het vaandel staan bij Shht. ‘ Salami, salayou/ La vie est fantastique, pique-nique/ Ma petite chouchou’, klinkt het, vervormd door de alomtegenwoordige Auto-Tunefilter, in J’ai decidé d’être heureux/heureuse, heerlijk absurde spacepop à la The Buggles. ‘Pomme du ciel, la vie est do si/ La Belgique est fantastique/ Salami, salayou’ – laat dit gewoon een hit worden aub, c’est vachement bien!

Gruppo Di Pawlowski was ooit hun grootste voorbeeld, een invloed die zich duidelijk doet gelden in de vrolijke gekte van 67, met zappaiaanse twists, een klavecimbel dat van de trap stuikt, kinderstemmetjes en het nu al gegarandeerde meezingmoment ‘The jewels by the jews/ Zion, Zion, the Babylon blues’.

Live vergrijpt de groep zich al eens aan Bohemian Rhapsody van Queen, een cover die u hier bespaard blijft. Met Afrika bedachten ze zelf hun fandangomomentje. Een fragment: ‘This is where the sun shines everyday/ In Africa/ Ouagadougou wagada Chakamaka.’ Als de politiek correcte internetpolitie hier maar geen lucht van krijgt!

Shht heeft geen r&b-invloeden, doet niet aan jazz of psychedelische rock. Ze zijn muzikaal volstrekt onhip, maar hun evenwichtsoefening tussen kunst en kitsch en tussen inhoud en farce brengen ze op Love Love Love driekwart van de tijd tot een goed einde. C’est shhouette, ça.