‘Crushing’ van Julia Jacklin is een break-upplaat, maar dan wel een originele

Julia Jacklin: raffinement te koop. © .

Grenzen en hoe ze te verleggen. Julia Jacklin hoefde de tactieken van de krijgskunde niet te bestuderen om te overweldigen met de manoeuvres op haar tweede plaat.

Julia Jacklin – Crushing

Op haar debuut Don’t Let the Kids Win (2016) toonde de Australische Julia Jacklin zich een waardige evenknie van Angel Olsen, Sharon Van Etten en talloze andere Amerikaanse – en welja, ook Australische en Nieuw-Zeelandse – artiesten die hun indierock in folk en americana soppen en hun privéleven verpakken in gevatte, met frisse fictie bestrooide teksten.

Toch volstaat een half weekje samenleven met Crushing om de vooruitgang op te merken die Julia Jacklin heeft geboekt. Niet alleen heeft ze moed getankt uit de goede ontvangst van die eersteling, het lijkt erop dat ze beter is geworden in het naar boven delven van het beste in zichzelf. Want het is vanuit veel verschillende perspectieven, die niettemin een onderhoudend algemeen beeld vormen, dat Jacklin de terugslag van twee jaar lang touren beschrijft.

'Crushing' van Julia Jacklin is een break-upplaat, maar dan wel een originele

Niet als zeurende diva, wel als vrouw die er haar relatie bij in zag schieten, en ook als hardwerkende artieste die zich langzaam verstikt voelde door de onvermijdelijke familiariteiten van busreizen, kleedkamers en verplichte ontmoetingen. Eens thuis en de stress van zich afgeschud, specialiseerde Julia Jacklin zich dan ook vliegensvlug in eigendoms- en gebruiksrecht. ‘I don’t want to be touched all the time/ I raised my body up to be mine’, proclameert ze in de eerste voltreffer Head Alone.

Crushing is deels een break-upplaat maar, voor u het op een geeuwen zet, een originele en genuanceerde. Jacklin verwoordt de hoop dat de moeders van de exen zullen blijven overeenkomen en laat in het midden wie in het verhaal de slechte en de goeie is. Haar onomfloerste, rake manier van schrijven garandeert dat er, zoals de tekstflarden hierboven, nog veel meer zullen blijven hangen.

Datzelfde raffinement spreidt Jacklin tentoon in de muziek, met aan credibele country verwante klaagzangen, garagerockers waarbij de gitaren ervandoor schieten als een troep uitgeslapen sledehonden of verstild getokkel op snaren of piano. Maar deze plaat imponeert vooral vanwege Julia Jacklins stem, die rauw en naakt klinkt, zonder studiosluiers. Daardoor slaat ze weleens aan het jengelen – hoor dat cumuleren van snikken in Pressure to Party of Don’t Know How To Keep Loving You maar aan. Maar toch: alleen al voor het kippenvelmoment in het emotionele orgelpunt Turn Me Down rechtvaardigt deze plaat de aanschaf. Hier kan een mooie vriendschap beginnen.

Streamtips: Head Alone // You Were Right // Turn Me Down

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content