Bruce Hornsby geeft alle boze brievenschrijvers ongelijk met ‘Absolute Zero’

Zoals de meeste stervelingen kent u Bruce Hornsby allicht enkel van die ene eightiesklapper. Daar mag zoetjesaan verandering in komen.

The Way It Is (1986) dus. Een geboende klank, klaterend pianospel en zijn tweeëndertig jaar volstonden om Hornsby in het onwelriekende vakje van de adult contemporary te kwakken. Maar toen de zanger-componist uit Virginia van lieverlee jazz, bluegrass, improvisatie, neoklassiek, filmmuziek en electrorock (ja, electrorock) achter de horizon opsnorde, viel een hoop volgelingen af. ‘Ik krijg al boze brieven sinds mijn derde plaat’, zei hij onlangs. Wij vinden dat een goed teken.

Drie jaar geleden ging Hornsby zo ver om zijn piano in te ruilen voor een dulcimer. Het leidde tot een rustieke plaat waarvoor Justin Vernon alias Bon Iver, Hornsby’s grootste pleitbezorger van de afgelopen tien jaar, zichzelf op een presenteerblaadje aanbood. We geven het maar mee: Rehab Reunion was een prachtwerk.

Nog meer hedendaagse supporters? Ryan Adams, Adam Granduciel (The War On Drugs) en regisseur Spike Lee, die Hornsby al jarenlang de cues voor zijn films laat leveren. Met enkele van die fragmenten heeft de man nu een plaat getimmerd die in al zijn veelzijdigheid en verrassing (nog maar eens) bewijst wat voor klasbak Bruce Hornsby wel is.

Uit spaciale jazztikken, impressionistisch contact met ivoor en strijkersambient rijst het titelnummer op. De belezen Hornsby haalde mosterd bij Don DeLillo’s recentste roman Nulpunt, over de zucht naar onsterfelijkheid, en het refrein gaat inderdaad die kant uit.

Intellectueler zijn Fractals (nerveus minimalisme) en Echolocation (bezadigde, uit zijn hengsels hangende folk). Uiteraard passeert – naast onder meer jazzdrummer Jack DeJohnette en gitarist Blake Mills – ook Vernon weer. Al reikt zijn invloed verder dan het atmosferische duet Cast-Off. Dat de dames van het Britse vocale folktrio The Staves en het kamermuziekensemble yMusic op Absolute Zero figureren, die laatsten zelfs prominent, komt doordat Hornsby ze aan het werk hoorde op Vernons festival in Eaux Claires, Wisconsin.

Het avontuur gaat het verst in het op een bitonale basis opgetrokken The Blinding Light of Dreams, het dissonante middenstuk van Take You There (Misty) en het swingende Voyager One, in Hornsby’s eigen woorden ‘Philip Glass meets Prince’. Maar met de hartverwarmende, sepiatonige melodieën van Never in This House (over een treurig gezin) of Meds (over depressie, een rode draad in zijn familie en zijn werk) bedient Hornsby ook zijn afvallige publiek.

Absolute Zero is meer Joe Henry dan Marc Cohn. Zelfs al kent u geen van beiden: een héél goed teken.