Bedouine bewijst zich op haar nieuwe plaat als Leonard Cohen in een zomerjurk

Zoekt u de spannendste plaat van het jaar dan mag u gelijk doorbladeren. Maar voor een blommetje in muziekvorm zit u met de tweede worp van Bedouine weer goed.

Als er al iets verfoeilijks zou zijn aan culturele toe-eigening, dan hadden we popmuziek al bij de eerste single of heupsnok van Elvis Presley moeten opdoeken. Of het goed gedaan is, dáár hoort het debat te beginnen. Leven en laten leven dus, ook wanneer een in Syrië uit Armeense ouders geboren, via Saudi-Arabië in Amerika verzeilde liedjesmaakster de delicate westerse folkpop van de sixties en seventies op schoot neemt.

Dat Azniv Korkejian voor de nom de plume Bedouine koos, ligt niet enkel aan de vele stempels op haar paspoort. Eenvoud slaat ze hoog aan: wat men aan haar ziet en hoort, is hoe ze is. Zo struint ze door het bestaan én door haar muziek.

Let wel, dat universum van Bedouine vergt enige welwillendheid. Op het eerste, vluchtige gehoor denkt u misschien midden in zo’n vergeelde, door flou artistique omrande muurfoto te zijn beland waarin een deerne zich doorheen een zich te pletter bloeiende natuur een weg baant terwijl ze een meedrentelende schimmel over de snuit aait. (Bij nader inzien is dat ongeveer het resumé van Bedouines video bij One of These Days (2017), alleen is het paard daar een hond.)

Net als in de wereld van de flora duurt het even vooraleer de liedjes van Bedouine hun fraaiste vorm hebben aangenomen. Vooraan in de mix zult u hoogpolige strijkers en een rimpelloze, moederlijke stem aantreffen, naast bucolisch, tenger gitaargetokkel. Als er al een mededeling uitspringt, is het misschien wel ‘I love you/ You love how much I love you’. Kan een mens in deze kwaaie tijden zoveel melk en honing nog wel verdragen zonder dat de huid met uitslag reageert?

Jazeker. Net als op haar debuut neigt Bedouine nog vaak naar Leonard Cohen dan wel Nick Drake met een doddig zomerjurkje aan. Aan de hand van vogelmetaforen peinst ze over zichzelf wegcijferen in een relatie (One More Time), de zalige vrijheid die haar woonplaats biedt ( Echo Park, naar de buurt in LA) of de identiteitscrisis door de exodus van haar familie (Bird Gone Wild). Ze doet dat gemodereerd, helder en innemend.

Behalve de brok jazzfunk die Dizzy uitgeleide doet, en af en toe een nadrukkelijker onderstreept tempo, struint Bedouine op Bird Songs of a Killjoy niet ver van de aromatische rust van haar titelloze eerste plaat – meer artistique dan flou weliswaar. Luister dus (mogelijk nog eens en nóg eens), om gecharmeerd mee te drentelen.