Anna Calvi: Briljante rock noir

Verleid, verliefd, verkocht: wij zijn als een blok gevallen voor de duivelse rock chick Anna Calvi.

Brigitte Raskin. Kristien Hemmerechts. Greet Rouffaer. Er zijn wel meer boosaardige wichten wier toorn u liever níét over uzelf afroept, maar voor één exemplaar zouden we u in het bijzonder willen alerteren. Hoed u voor Anna Calvi – of om het in de voertaal van de toekomstige Republiek Vlaanderen te zeggen: cave Calvi.

In het dagelijkse leven lijkt ze een doetje met een mooi snoetje, een streelmeisje haast, maar duw haar een gitaar in de handen en ze ontaardt in een duivelse helleveeg van wie u met het dun in de broek en luidkeels om uw mama schreeuwend weglopen zult. En toch willen we u tot enige koelbloedigheid aanmanen, want voor een goddeloze furie maakt de Brits-Italiaanse verdomd straffe muziek.

Verdomd veelzijdige muziek ook. Er stroomt blues en rock door Calvi’s bloed, maar ook flamenco en opera. Ze luistert naar Captain Beefheart, Jimi Hendrix en The Stones, maar ook naar Ravel, Debussy en Messiaen. Ze rekent uiteenlopende muzikanten als Robert Johnson, Django Reinhardt en Maria Callas tot haar invloeden, maar evengoed filmmakers als David Lynch, Gus Van Sant en Wong Kar-wai. Ze debuteerde met een cover van Edith Piaf, maar nam haar debuutplaat op met de vaste producer van PJ Harvey. En ze voorziet haar muziek graag van een zwart randje, maar duw haar vooral niet in het verdomhoekje van de goth rock.

Zelf houden we het op filmische rock noir met Spectoriaanse allures. Filmisch omdat la Calvi meeslepende soundtracks schrijft bij denkbeeldige films en alleen al de instrumentale intro van haar debuutplaat – met zijn bezwerende gitaarmotief en majestueus aanzwellende engelenzang – onwillekeurig vergelijkingen oproept met maestro Morricone. Noir omdat haar songs niet zelden een doemerige, aan Scott Walker verwante sfeer uitademen. En Spectoriaans omdat er in die songs geregeld een geluidsmuur wordt opgetrokken waarvoor Phil Spector zelve zijn toupet zou afnemen.

Anna Calvi is Patti Smith in een operateske bui, Florence and the Machine zonder de pathetiek, PJ Harvey met castagnetten – kortom: een muzikaal fenomeen waarop elke vergelijking stukloopt. Lang, héél lang geleden dat een debuutplaat ons nog zo onbeschaamd bij de cojones gegrepen heeft.

Vincent Byloo