Album van de Week: ‘Music in Exile’ (Songhoy Blues)

© gf

U hebt nog wat plaats op overschot tussen Amadou & Mariam en Tinariwen? Fijn zo, de oerblues komt nog eens thuis met de jongens van Songhoy Blues. En hoe.

Songhoy Blues

Music in Exile

afrorock – Transgressive

Kunt u zich een leven voorstellen zonder muziek? Een bestaan zonder radio, zonder iPod, zonder cd’s of platen? Nauwelijks, mag ik hopen, aangezien u deze rubriek leest. Geen muziek, maar ook geen videospelletjes, geen voetbal, geen alcohol, geen vrij onderwijs, geen vrije liefde: waar de sharia haar tentakels vasthecht, verpietert het leven.

Ook in het noorden van het West-Afrikaanse Mali kennen ze de ijskoude schaduw van de godsdienstwaanzin, sinds islamitische fanatici er begin 2012 met geweld Gods wil oplegden. De jonge muzikanten Oumar, Aliou en Garba Touré, allen twintigers, slaan door het kruisvuur van Toearegrebellen, extremisten en het Malinese regeringsleger op de vlucht, richting hoofdstad Bamako, waar een coup van legerofficieren het laatste restje centraal gezag dreigt te vermorzelen. Daar, gevoed door geweld en repressie, ontstaat Songhoy Blues, zo genoemd naar de etnische wortels van het ontheemde trio, versterkt met drummer Nathan Dembelé. Hun missie: weerstand bieden aan de wanhoop van hun volk, tegengif voor het virus dat onverdraagzaamheid en angst predikt.

Via Damon Albarn – nooit heel ver weg in Mali – en zijn rondreizende workshop Africa Express vond Songhoy Blues met Nick Zinner van Yeah Yeah Yeahs een ideale producer én een derde gitarist. Zinner slaat op Music in Exile mee de brug tussen eeuwenoude traditie en onze tegenwoordige toekomsttijd. Van Ali Farka Touré naar de erven Hendrix en co., van de mutaween naar The Police, van de oevers van de Niger naar de oevers van de Mississippi. Vitale, bruisende bluesrock zonder kleffe nasmaak, maar met een ingebouwd geheugensteuntje dat ook de pogo zijn oorsprong had op dit oude continent. Luister maar naar opener Soubour, een gitaarduel op het ritme van de Masaï. Led Zeppelin zonder Robert Plant op kameelritme, bestaat dat al? Nu wel, dankzij Al Hassidi Terei. Bij Sekou Oumarou rest geen andere keuze dan het woord ‘bezwerend’ nog eens aan het papier toe te vertrouwen, en Nick is simpelweg Chuck Berry, mocht die een West-Afrikaanse geitenhoeder in plaats van een vettig ventje uit St. Louis zijn geweest. Laat ze maar komen tijdens onze festivalzomer, die vier verstotelingen – en we kijken wel degelijk in jullie richting, Kiewit!

Music in Exile is een aangrijpende, aanstekelijke plaat van vluchtelingen tegen het vluchten, een daad van verzet, een overwinning van de vrije geest op de dictatuur van indoctrinatie. Kijk niet zo raar, de wereld is meer dan Kanye alleen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content