Floppen in Hollywood, het heeft zo zijn positieve kanten. Debutant Tobias Jesso Jr. zag er – samen met zijn ambities – zijn hart verpulverd, waarop er een bitterzoet meesterwerkje uit gulpte.
Tobias Jesso Jr.
Goon
poprock
Matador
Randy Newman. Billy Joel. Carole King. Schrappen wat niet past doet ieder voor zich, maar piano spelen en – u hebt de balpen nog binnen handbereik? – mooie/melige liedjes schrijven aan het ivoor deden ze alle drie. Net als Tobias Jesso Jr. Een jaar of zes geleden trok hij vanuit Vancouver naar Los Angeles. Hij zou het maken als muzikant. Tot het noodlot toesloeg, een keer of drie, vier. Dat het met die muziekcarrière niet meteen op rolletjes liep, tot daaraan toe.
Maar toen werd hij keihard gedumpt door zijn vriendin, vervolgens met de fiets in stukjes gereden door een Cadillac met haast, en dan kwam er het nieuws uit Canada over zijn zieke moeder. Kanker. LA gaf Jesso Jr. een schop onder de kont, zoveel was duidelijk. Met de moed in de schoenen en een verlopen visum in zijn zakken keerde hij terug huiswaarts. En toen stortte Tobias Jesso Jr. zijn hart uit aan de piano.
‘Don’t know if I can fake it, if they tell me I’m no good / I think I’m gonna fry in Hollywood’, klinkt het in Hollywood. In de pijnlijk lang aangehouden pauze die daarop volgt, hoor je de echo’s van een uiteengespatte droom. En dan: ‘Well I’m a man, I was brought up right / I said my prayers every night, since 1995 / And I pray “God, help me, I’ve done the best I could” / But I think I’m gonna die in Hollywood.’ Falen, het is heel soms het beste wat een mens kan overkomen, zeker wanneer het een prachtsong als deze oplevert.
Het tranendal dat Jesso Jr. achterliet in die fameuze heuvels bleek een sprankelende bron van inspiratie, waaruit de jongeman een dozijn traditioneel ingeklede, nu eens hondsbrutale, dan weer wrange of simpelweg bitterzoete hartenbrekers opdook. Een schat aan statusupdates voor hopeloze romantici, bovendien. Wat dacht u bijvoorbeeld van deze: ‘So long, my only friend, I guess we gave it a try / and then I guess we tried again, I don’t remember why’, de openingszin van het naar John Lennon lonkende How Could You Babe. Lennon, Randy Newman (in de frasering, stem en arrangementen) en Harry Nilsson (in de klassieke structuren en boude statements): het zijn eremedaillions die we hier wel meer opspelden, maar zelden heeft een debutant ze zo verdiend. Goon is een plaat om zachtjes voor te vallen, en vervolgens keihard van te houden.
