Moshen alsof morgen niet bestaat en tegelijk een beter mens worden: met zijn debuut Brutalism bood het ontvlambare maar positivistische vijftal Idles daar alle gelegenheid toe.
In twintig jaar Knack Focus glipte bij de recensies af en toe een belangrijk album door de mazen van ons net. Dat zetten we deze zomer recht.
De artiest
Vanaf medio jaren 2010 woelen zich aan de andere kant van het Kanaal, tot over de Ierse Zee, een pak dwarse postpunk- en sarcastische noiserockgroepen naar boven. Geen wonder dat het debuut van Idles als de zoveelste molshoop aan de aandacht van zowat het hele Belgische muziekjournaille ontsnapt. Nochtans staat het Bristolse vijftal er vanaf Brutalism (2017) meteen als een curieus tweekoppig beest: qua vorm een schuimbekkende uitbarsting van testosteronliederen met spionkoprefreinen, inhoudelijk de deugden van kwetsbaarheid, compassie en mindfulness bepleitend. Of zoals zanger John Talbot het kernachtig formuleert: ‘I’d like to get to a place where I am the Dalai fucking Lama.’
Het album
De weg naar wijsheid op een meditatiekussen begint voor Talbot op zijn zestiende. Eerst krijgt zijn moeder een beroerte die haar verlamd achterlaat. Wanneer enkele jaren later zijn stiefvader overlijdt, is de vrouw die hem grotendeels in haar eentje heeft opgevoed helemaal aan Talbots zorgen overgeleverd. Geen taak waartegen de jongeman is opgewassen. Jarenlang gedraagt hij zich als een ongeleid projectiel: gefrustreerd, egoïstisch, bang en ten prooi aan ‘impotente mannelijke razernij’. Pas wanneer zijn moeder sterft, tijdens de opnames van Brutalism, slaagt Talbot erin al die emoties te kanaliseren. Hij gromt, huilt en sneert zich doorheen de compacte blokken knuppelend lawaai van de band, songs die hun beslag krijgen met de indirecte zegen van… Kanye West. Want in de compromisloosheid van diens plaat Yeezus vind Idles naar verluidt de moed om Brutalism onomfloerst en zo goed als live op tape te stansen. Daarenboven laat Talbot als ultieme buiging voor zijn moeder een deel van haar as in honderd vinylexemplaren persen.
De nasleep
Concertbezoekers een geweten, mededogen en tolerantie schoppen terwijl je als een vrachttrein over hen heen dendert: nogal wiedes dat Idles tot een livesensatie uitgroeit. Onder het mom van opwarmer attaqueert de band zes maanden na de release van Brutalism al het Foo Fighters-publiek in de Londense O2 Arena. Het daaropvolgende jaar gebeurt het: tweede plaat Joy As an Act of Resistance (2018) pleases the press in Belgium. Nu al kunnen we waarschuwen dat het nieuwste werk van de groep Ultra Mono heet, 25 september verschijnt en naar onze mening haar absolute beste is. Houd alvast uw bloeddruk in de gaten.
