‘Bij Arno is alles een eigenwijs ‘soort van’. Net zoals België een soort van land is’

Typisch Belgisch, dat betekent bier, frieten, en chocolade. Maar ook Arno, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel: ‘Arnaud Charles Ernest Hintjes, de ultieme Belg’.

Voorbije week was het heibel in Scandinavië. Kop van Jut was Scandinavian Airlines (SAS), een luchtvaartmaatschappij die in een promofilmpje een lans wilde breken voor de vele culturele invloeden van buitenaf die als typisch Scandinavisch geboekt staan.

Alle Scandinaviërs zijn kinderen van de Vikings, redeneert SAS. Vikingen zeilden de wereld rond, en brachten de oogst van hun strooptochten mee naar huis. De Zweedse vleesballetjes? Van oorsprong Turks. De Deense gebakjes? Gepikt in Oostenrijk. Versta: reizen verrijkt onze cultuur. Vanuit uiterst rechtse hoek werd SAS prompt uitgespuwd, beschuldigt van zelfhaat enzoverder. U kent het scenario.

Woensdag verving SAS het gewraakte filmpje door een iets ‘bravere’ versie. Al die blonde kindjes die zomaar zeggen dat bruin brood met haring wel eens een ánder z’n idee kon zijn, bezorgden sommige Scandinaviërs blijkbaar nachtmerries.

Leuke denkoefening, nochtans. Wat is typisch Belgisch? Bier, zingen we in koor! Eén van de oudste natjes ter wereld, waarvan de eerste sporen werden aangetroffen in het Midden-Oosten. De piramides in Egypte werden verdorie bij elkaar gestapeld op bier.

Chocolade, dan! De Azteken waren eerst, en 60 procent van alle chocoladeproductie is afkomstig uit West-Afrika. Ooit al een cacaoplantage gezien langs de E40?

Voor alle vendelzwaaiers op hun trekpaard gaan zitten of zich verslikken in hun witloof: wat echt telt, is wát je er mee doet, niet de geschiedenis- of aardrijkskundeles. Belgen brouwen het beste bier, ze bakken de beste frieten en daarmee basta. Kunnen de Scandinaviërs bijvoorbeeld níet zeggen.

Wat is er zo nog typisch, (on)volmaakt Belgisch? Ik vind: Arnaud Charles Ernest Hintjens, beter bekend als Arno. De ultieme Belg. Echt waar. Niet enkel door die Lifetime Achievement Award op de MIA’s, trouwens. Die kwam er overigens rijkelijk laat. The Scabs kregen hem vorig jaar al, begot!

Via Arno loopt de dijk van Oostende door tot aan de Brusselse Anspachlaan. Van tomates crevettes tot stoemp met saucissen, and beyond. Overal in ’t land, van hoog tot laag, is de liefde voor Arno groot. Zo bleek nog maar eens uit de vele emotionele reacties op zijn kankerdiagnose. De pancreas. Dat was serieus verschieten, zoals hij zelf zei. En de natie verschiettige met hem.

Want Arno, dat is groots zijn in het kleine, en bescheiden zijn in de grootsheid. Dat is onze ziel. Belgen zijn geen woeste Vikingen, die onvervaard de wereldzeeën bedwongen. Hoeft ook niet. Alles waait vanzelf dit tochtgat aan de Noordzee binnen. Iedereen komt bij ons in de file staan, onderweg van of naar elders. En wat blijft hangen of plakken, daar doen we iets creatief mee. Brengen we met een kwinkslag aan de man, desnoods onder de toog.

Vangen, bewerken, interpreteren, daar zijn we sterk in. Zoals Arno, de Europese cowboy, die de blues en de punk in z’n lasso strikte, samen met tango, rock, chanson, de zwarte moederklanken uit Matonge, et tout le bazar. Grote lasso. Alles is een eigenwijs, uniek ‘soort van’, bij Arno. Net zoals België een soort van land is. Een in drie talen stotterende bastaard.

Arno, dat is de flexibiliteit én koppigheid die België zo typeert. Vive ma liberté, en elke vrijdag vis. Een charlatan van goede wil, in het land van de surrealisten. Groot bakkes, klein hartje. Le plus beau, dixit Jane Birkin. An old motherfucker, volgens hemzelf. Idiot savant, maar ook ridder in de kunsten en de letteren. Arno die optreedt, dat is een flandrien die over de kasseien van Parijs-Roubaix stampt, richting een wereld waar we niet naar schoonheid hoeven te zoeken, en waar de klootzakken geen lawaai maken, zoals hij zingt in Je veux vivre op het album Human Incognito (2016).

Het onvolmaakte koninkrijk België overleefde al menig kankergezwel, en ik hoop dat de heer Hintjens zijn voorbeeld volgt. Want zolang Arno hier rondwandelt, zullen er nog dappere Belgen zijn, dat kan niet anders. Con, mais content, van ’t zeetje tot op Signal de Botrange, van oh la la laa tot ratata.