‘Balthazar is gegroeid, terwijl we er geen reet voor gedaan hebben’

Na jaren van overspel met wederzijdse toestemming keren Jinte ‘J. Bernardt’ Deprez en Maarten ‘Warhaus’ Devoldere terug naar het nest van Balthazar. Brengen ze mee: een bont Afrikaans verenkleed, veel goesting en een duidelijke intentie. ‘Van nu af gaan we minder scheten laten.’

Een briefing bij Balthazars vierde plaat Fever, die deze week verschijnt, dient twee belangrijke punten te vermelden. Om te beginnen kondigden de op aanstekelijke polyritmiek en frivole koortjes deinende singles Fever en Entertainment al aan dat het vijftal een geslaagde herbronning heeft doorgemaakt. Verder is dat vijftal hetzelfde niet meer, nu violiste en stichtend lid Patricia Vanneste door multi-instrumentalist Tijs Delbeke (Sir Yes Sir, dEUS, Dez Mona, Roosbeef) is vervangen. Balthazar is een herknede groep.

Maarten Devoldere: Het laatste wat we na de soloplaten wilden doen, was weer aanknopen met wat Balthazar was. We vonden dat we onszelf moesten heruitvinden.

Jinte Deprez: Het zat allemaal goed in elkaar. Te goed. We wilden een rambling bandje zijn. Gewoon wat kunnen jammen. Opnieuw samenkomen bracht de energie met zich mee van in een collectief te zitten, een extraverte en speelse sfeer. Celebrationeel. Dus zo is de plaat geworden.

Devoldere: We wilden dat dit onze warmste plaat werd. Onze zwartste ook. Niet donker, maar Afrikaans, vanuit de heup.

Deprez: Eigenlijk is het supervlot gegaan. We zijn er in december 2017 aan begonnen en hier zitten we al. Er was geen uitgestippeld plan, geen sound die we zochten. Alles waarover we nu praten, hebben we gaandeweg ontdekt. Zoals je bij iedere plaat wel moet wachten tot er zich een ankerpunt aandient. Dat was deze keer Fever. Of tenminste: een versie van dat nummer, die ons vertelde hoe we verder moesten.

Devoldere: Er is altijd een periode van spelerij ingecalculeerd. In het begin van het proces van een plaat maken wil je nog in alle richtingen kunnen denken, totaal vrij. Dat hoort erbij.

Nog even over J. Bernardt, dat op afgestroopte r&b en hiphop teerde, en het romantische dandygecroon van Warhaus. Jullie hebben allebei herhaaldelijk laten optekenen positief door de ander te zijn verrast.

Devoldere: Welja, we konden eens naar elkaar gaan kijken en dat was… een speciaal gevoel. Ik heb weer beseft: die Jinte is echt fucking getalenteerd. Zoiets creëert natuurlijk vanzelf zin om weer samen iets te doen. Goed, deze Balthazar-plaat was hoe dan ook gepland. Maar stel dat een van ons twee zwaar had gesuckt, dan was het misschien niet zo evident geweest. (lachje)

Zowel pers als publiek hebben jullie solowerk met geknuffel onthaald. Niemand is afgegaan, de balans is niet verstoord.

Deprez: Daarin hebben we geluk gehad, ja. Anderzijds: als je van elkaar wéét dat je goeie songschrijvers bent, zal die balans blijven bestaan. Ik had niet veel schrik dat ik Warhaus niet goed zou vinden. Als je zo lang samenwerkt en elkaar voor lief neemt, dan is het spannend om iets van Maarten te horen waarin je totaal niet geparticipeerd hebt. Raar, maar cool. We hadden er allebei nood aan ons ego even op te blazen. Maar het was makkelijk om terug te keren naar de groep. Het is trouwens zot hoe de soloprojecten veel groter zijn geworden dan we hadden durven te hopen. Ook Europees.

Devoldere: Ja, het viel op dat we plots boomden in landen waar we met Balthazar nog niet echt groot waren, zoals Roemenië, Griekenland of Denemarken. Wat ervoor heeft gezorgd dat we met Balthazar nu ook naar die plaatsen trekken.

Deprez: Een soort boemerang: eerst konden we elk apart teren op Balthazar, nu gaan we met Balthazar teren op ons solowerk. Balthazar is dus gegroeid terwijl we er geen reet voor hebben gedaan. (grijnst)

Uit dat moment in de uitbundige video voor Entertainment waarop jullie de microfoons naar elkaar toedraaien, spreekt: de best buddies hebben elkaar weer gevonden.

Deprez: Dat was de eerste video die we met ons vijven – inclusief Tijs, hebben gedaan. Een heel amusante dag. We dachten: amai, als samen playbacken al zo leuk is, wat zal het live dan niet zijn. (lacht)

Maarten, jij hebt je vroeger minachtend uitgelaten over bands die in een woestijn staan te doen alsof. Maar waar rijden jullie tweeën in de clip van Fever dan al lippend doorheen?

Devoldere: Dat is toch nog iets anders dan daar met je gitaren en drums te gaan staan, toch?

Deprez: Ik vind het toch al mooi dat we onszelf beginnen tegen te spreken. (grijnst)

Devoldere: Toen de plaat klaar was, mochten we van onze manager niet op vakantie vertrekken voor de video af was. Dus wij: fuck you, we gaan de twee wel combineren.

Deprez: Het komt erop neer dat Maarten en ik gewoon ons verlof op Lanzarote hebben gefilmd. (lacht) En op kosten van het label een van de enige twee beschikbare oldtimers op het hele eiland hebben gehuurd. Ik zie alleen maar voordelen.

Men zou zich kunnen afvragen of de hoes, waarop een roedel wilde Afrikaanse honden in de lens staart, enige symbolische waarde bevat.

Devoldere: In het huis in de Ardennen waar we gedurende een week eens songs hebben zitten schrijven, lagen wat National Geographic-boekjes. Die foto viel ons op: het leek wel of die beesten als een band poseerden, met de drummer wat achteraan en zo. (grijnst) Een cool beeld dat we meteen goed vonden matchen met de titel Fever, en met de sfeer van de plaat.

Deprez: Die Afrikaanse kleuren ook.

Devoldere: Al onze fotografenvrienden – Titus Simoens, Athos Burez, Frederik Buyckx – vonden het een origineel idee om eens iets totaal anders te nemen.

Deprez: Terwijl wij alweer de druk voelden om met een vree heavy foto af te komen. Het mocht deze keer wat minder artistiek verantwoord.

Devoldere: Ja. Als je ‘african wild dogs’ googelt, is dit een van de eerste afbeeldingen die je krijgt.

Deprez: De tweede, om precies te zijn. (lacht)

Devoldere: Er zit ook iets zelfrelativerends in.

Deprez: En het is een bedreigde diersoort, mooi meegenomen. (grijnst) Bij Rats (2012) dachten we trouwens: het zijn vuile beesten, dat maakt het als titel interessanter. Die honden zijn enerzijds aandoenlijk, maar je wilt niet dat ze achter je aan komen.

Balthazar bestaat vijftien jaar. Lang genoeg om met bepaalde meningen misschien een bocht van honderdtachtig graden te hebben gemaakt?

Deprez: ‘Funky’ is een woord dat we vroeger nooit ofte nimmer gebruikt zouden hebben, maar nu lullen we daar schaamteloos over. Toen was Balthazar veel strakker en serieuzer.

Devoldere: We hebben een omgekeerd parcours afgelegd. De meeste bands klinken op hun debuut nog heel naïef, met een bepaalde magie omdat ze jong en onbezonnen zijn. Ik denk aan dEUS. Doorheen hun carrière worden ze almaar professioneler. Wij zijn begonnen als smart kids met een heel uitgekiende, conceptuele plaat en zoeken nu liever de spontaniteit op. Hoe ouder we worden, hoe meer we loslaten.

Deprez: Je schrijft altijd reactief. Dat we nu zo feestelijk klinken, komt omdat Balthazar vroeger misschien een wat melancholische band was.

Devoldere: De rode draad in onze carrière is dat we onze nieuwe plaat na een half jaar al verfoeien. (grijnst) Dat is niet per se slecht. Dat ik vond dat de eerste plaat van Warhaus beter kon, stuwde me vooruit om er snel daarna een tweede te maken. Natuurlijk blijven we de oude nummers spelen, daar zijn we trots op. Maar je hebt die drang nodig om naar iets nieuws te verlangen. Het is natuurlijk een illusie te denken dat je ooit de ultieme plaat zult maken. Maar een stuk van mezelf gelooft dat wel.

De CD&V zal er vast geen graten in zien, maar met het vertrek van Patricia Vanneste is Balthazar een exclusieve mannenzaak geworden. Maakt dat een verschil?

Deprez: Dat weten we nog niet goed, omdat we nog niet samen op tournee zijn geweest.

Devoldere: Tijs is een lieve, attente, gevoelige mens, dus ik denk wel dat het zal meevallen met de testosteron en het scheten laten.

Deprez: Ik denk dat wij net vrouwelijker gaan worden.

Devoldere: We gaan compenseren, ja. We laten ons haar alvast groeien.

Dus we noteren: Balthazar belooft minder scheten te laten.

Devoldere: (denkt na) Ja.

Deprez: (al even ernstig) Euh, ja.

Devoldere: Het was natuurlijk triestig dat Patricia ermee ophield, omdat we zo lang hebben samengewerkt en ze onze vriendin is. Anderzijds bekijk je het ook vrij snel pragmatisch, en aanzie je het als een kans om, euh, een frisse wind door de groep te laten waaien.

Deprez: Iederéén in de band heeft een soloproject. Dat maakt ons meer een collectief van muzikanten en songwriters dan een band. Waardoor we nu ook weten dat we gerust wat naïever of minder pretentieus mogen zijn. Als we al plezier maken, komt er zeker wel iets goeds uit voort.