ZWOEL IN DE ZAAL

Sommige scènes en beelden roepen meteen de zomer op. Negen actrices en films die de zon in elke bioscoopzaal kunnen doen schijnen.

BROOKE SHIELDS

DE ZOMERFILM: The Blue Lagoon uit 1980, ‘een sensueel verhaal van natuurlijke liefde’ over twee jonge kinderen die na een schipbreuk op een exotisch eiland belanden en daar gaandeweg zichzelf én de liefde ontdekken.

TOEN: 15

NU: 47

Een van de grootste bioscoophits van 1980 en een film die wereldwijd miljoenen mensen in vervoering bracht – wellicht nadat ze eerst even het feit dat de twee gestrande kinderen eigenlijk neef en nicht zijn uit hun gedachten hadden gebannen. Maar The Blue Lagoon, gebaseerd op het honderd jaar oude boek van Henry De Vere Stacpoole, was ook controversieel vanwege de naaktscènes tussen de vijftienjarige Brooke Shields en haar alweer lang vergeten tegenspeler. De producers hadden wel hun voorzorgen genomen: het naakt was afkomstig van body doubles en voor de scènes waarin Shields topless op het strand rond moest lopen, werden haar lange haren tegen haar borsten geplakt.

HARRIET ANDERSSON

DE ZOMERFILM: Sommaren Med Monika, een sociaal drama van Ingmar Bergman uit 1953.

TOEN: 21

NU: 80

Jongen ontmoet meisje, meisje raakt in de problemen, jongen steelt boot om aan de Zweedse kust te gaan flikflooien: zo kun je Zomer met Monika samenvatten. De film werd begin jaren vijftig wereldwijd een succes en cementeerde de reputatie van Zweden als vooruitstrevend land op seksueel gebied in het collectieve bewustzijn. Met dank aan de onschuldige maar wulpse uitstraling van hoofdrolspeelster Harriet Andersson. De pret van Monika en Harry aan de kust blijft trouwens niet duren – dit is per slot van rekening een film van Bergman: het meisje raakt zwanger, het koppel moet trouwen en de twee geliefden drijven onder druk van de harde realiteit steeds verder uit elkaar.

ELIZABETH TAYLOR

DE ZOMERFILM: Suddenly, Last Summer, van Joseph L. Mankiewicz uit 1959, een verfilming van het toneelstuk van Tennessee Williams.

TOEN: 27

NU: gestorven op haar 79e

Wellicht is er nauwelijks een beroemdere foto van Elizabeth Taylor dan die waarin ze in wit badpak in de branding neerknielt: het beeld duikt in ieder geval op in elk lijstje van ‘meest iconische filmbadpakken ooit’ dat je kunt vinden en zette eind jaren vijftig Taylors reputatie van ‘mooiste vrouw ter wereld’ kracht bij. Wel vreemd dat dat toppunt van glamour eigenlijk een foto is van een door en door tragisch personage. In Suddenly, Last Summer speelt Taylor namelijk een jong meisje dat na de dood van haar neef in een psychiatrische instelling wordt opgenomen, op aanstichten van haar tante die zo wil vermijden dat de waarheid over de tragedie aan het licht komt. De rol leverde Taylor een Oscarnominatie op, maar ze verloor tegen Simone Signoret en Room at the Top.

URSULA ANDRESS

DE ZOMERFILM: Dr. No, de eerste James Bond uit 1962.

TOEN: 26

NU: 76

‘A Playboy centerfold in smooth motion’, zo omschreef het magazine Time de manier waarop Ursula Andress in een witte bikini uit de Caraïbische Zee opdook. De scène maakte van de Zwitserse actrice (die vanwege haar accent gedubd werd) meteen de ultieme Bondgirl, de blauwdruk voor alle meisjes die na haar zouden komen. Op meer dan één manier trouwens: haar personage had een belachelijke naam (Honey Rider), zorgde voor seksueel geladen dialogen met de spion ( ‘Are you looking for shells too?’ ‘No, I’m just looking’) en was weinig meer dan wat afleiding voor Bond en de bioscoopbezoekers. En Andress zelf heeft na Dr. No, zoals zoveel Bondgirls die na haar kwamen, nauwelijks nog een carrière die naam waardig gehad.

KATHLEEN TURNER

DE ZOMERFILM: Body Heat, een neonoir uit 1981 van Lawrence Kasdan over een goedgelovige advocaat in Florida die tijdens een hittegolf een affaire begint met een femme fatale.

TOEN: 27

NU: 57

Binnenkomen door de grote poort, zo heet dat dan: voor Kathleen Turner was de rol van de even wellustige als manipulatieve Matty haar filmdebuut maar ze werd er meteen een van de sekssymbolen van de jaren tachtig mee. Behalve dan bij de jury van de Golden Globes: Turner kreeg voor Body Heat wel een nominatie in de categorie beste nieuwkomer, maar verloor uiteindelijk tegen Pia Zadora, een beslissing die evenveel te maken had met het fortuin van Zadora’s man als met haar prestatie in de film Butterfly.

BÉATRICE DALLE

DE ZOMERFILM: 37°2 Le Matin (1986), een komisch drama van Jean-Jacques Beineix.

TOEN: 22

NU: 47

De recente foto’s die we van haar gezien hebben, doen enig oplapwerk vermoeden, maar in 37°2 le matin stal de jonge Béatrice Dalle nog de show met haar natuurlijke en ongedwongen sensualiteit. Dalle speelt de vrijgevochten en emotioneel niet echt stabiele Betty, die samen met haar nieuwe vriend Zorg een hutje op het strand betrekt en daar leeft van de liefde, en van het schilderen van andere strandhutjes. Als Betty zwanger raakt – de titel verwijst naar de lichaamstemperatuur van een zwangere vrouw ’s morgensvroeg – begint ze zichzelf echter helemaal te verliezen in manische buien. 37°2 le matin was de eerste hoofdrol voor Dalle en de film maakte van haar meteen een sekssymbool – ‘de film bevestigt het vooroordeel onder Britten dat Franse vrouwen instinctief liever handarbeid doen in hun blootje’, zo schreef een Britse recensent gevat. Het succes kon ze later niet meer evenaren, en de laatste jaren kwam Dalle voornamelijk in het nieuws door haar woelige liefdesleven (ze trouwde met een man die in de gevangenis zat voor verkrachting) en haar drugsgebruik.

ROMY SCHNEIDER

DE ZOMERFILM: La Piscine (1969), een Frans-Italiaanse psychologische thriller van Jacques Deray over een koppel dat vakantie houdt in de villa van vrienden aan de Côte d’Azur en daar een oude vriend en diens achttienjarige dochter over de vloer krijgt.

TOEN: 31

NU: gestorven op haar 43e

De twee mooiste mensen uit de Europese showbizz proberen een paar jaar nadat ze uit elkaar waren gegaan en Schneider had geprobeerd zichzelf van het leven te beroven samen weer een film te maken? Onnodig te zeggen dat La Piscine ook voor hij in de zalen kwam op voldoende aandacht kon rekenen: toen Delon zijn ex-geliefde – die hij zelf bij Deray had voorgedragen voor de hoofdrol – op het vliegveld van Nice ging ophalen, werden de twee zelfs bestormd door de pers. La Piscine begint ook romantisch, met beelden van de geliefden Marianne en Jean-Paul die zwemmend en zonnebadend van hun vakantie genieten, maar als Jean-Paul zijn oog laat vallen op de dochter van Mariannes ex-minnaar (gespeeld door Jane Birkin) loopt het mis.

MARILYN MONROE

DE ZOMERFILM: The Seven Year Itch, de klassieke komedie van Billy Wilder uit 1955 over een zakenman die het in zijn broek voelt kriebelen als vrouw en kinderen op vakantie zijn en hij een nieuw buurmeisje krijgt.

TOEN: 29

NU: gestorven op haar 36e

Het is een van de meest iconische foto’s uit de filmgeschiedenis, maar vreemd genoeg is het beeld van Marilyn Monroe met opwaaiende zomerjurk in The Seven Year Itch zelf niet te zien. In de film zit wel een moment waar ’the Girl’ (het meisje wordt nooit bij naam genoemd) boven een metrorooster gaat staan om verkoeling te zoeken, maar in die scène kan de kijker enkel Marilyns benen bewonderen. De beroemde foto’s werden genomen tijdens de opnames, op 15 september 1954, die – aangezien de makers flink wat publiciteit hadden gevoerd – werden bijgewoond door een pak fotografen en een duizendtal nieuwsgierigen. Onder hen Joe DiMaggio, de toenmalige man van Monroe: hij kon allerminst lachen met wat hij beschouwde als een vulgair spektakel – de opnames van de metroscène lagen mee aan de basis van hun scheiding enkele maanden later. De opnames werden uiteindelijk in de studio overgedaan, officieel omdat de beelden door het lawaai van de omstanders onbruikbaar waren. Maar het resultaat was wel een stuk kuiser dan oorspronkelijk bedoeld: in de film waait Marilyns jurk – die enkele maanden geleden op een veiling nog onder de hamer ging voor 4,6 miljoen dollar – nooit tot aan haar onderbroek.

PAZ VEGA

DE ZOMERFILM: Lucía Y El Sexo, een Spaanse film uit 2001 over een jonge serveerster die op zoek gaat naar haar verdwenen vriend.

TOEN: 25

NU: 36

Regisseur Julio Medem schreef eerst een filmscenario, bewerkte dat tot een roman en maakte dan van dat boek een film. Het resultaat is een dromerige, lynchiaanse trip zonder duidelijke verhaallijn die vrijelijk heen en weer springt tussen heden en verleden en realiteit en fictie afwisselt. Wellicht daarom dat de man koos voor een titel die weinig aan de verbeelding overlaat – ‘Seks en Lucia’, zo luidt de vertaling – en die de film ook prima samenvat. Wat seksscènes betreft, is Lucia y el sexo immers te vergelijken met de softerotische titels die je vroeger wel eens in de late avond tegenkwam op de commerciële zenders. Maar dan mét trots opgerichte geslachtsdelen en vulva’s in close-up.

DOOR STEFAAN WERBROUCK