ZUS EN ZO

SOLANGE, zo veel meer dan de zus van Beyoncé.

Mocht popmuziek een bachelor aan de universiteit zijn, dan zou Solange Knowles voor de vakken populariteit en verkoopcijfers in grote zus Beyonce haar meerdere moeten erkennen. Maar Solange behoort niet tot de strebers, en toch is haar derde langspeler een triomf.

Als Beyoncé de prom queen is, dan is Solange het even mooie en getalenteerde maar iets minder populaire zusje dat met de coole kids optrekt. Ooit troonde ze Jay Z en Bey mee naar een concert van Grizzly Bear, hun bassist Chris Taylor bracht in 2012 haar ep True uit via zijn label Terrible Records. Een bocht, weg van de flowerpower-r&b van haar eerste twee platen, in de richting van een minimale eightiessound met centraal de kraakheldere synths en droge beats van Dev ‘Blood Orange’ Hynes.

Vier jaar later, op A Seat at the Table, is de sound van Solange verder geëvolueerd en is de kring met coole kids wijder geworden. Het zijn niet van de minsten: soulmuzikant Raphael Saadiq pende mee aan bijna de helft van de veertien songs, Dave Longstreth van Dirty Projectors (Solange coverde ooit hun Stillness Is the Move) zat evenveel keer aan de knoppen. Beide heren hebben mee de hand in Mad, een sobere slow waarin Solange het recht op zwarte verontwaardiging verdedigt. Lil’ Wayne rijmt een openhartige rap, in het achtergrondkoortje figureren The-Dream, Tweet en Moses Sumney. Meer namedropping? Patrick Wimberly van Chairlift, r&b-crooner Sampha én Dave Sitek van TV on the Radio schaafden mee aan Don’t Touch My Hair, inhoudelijk een antiracistische aanklacht, muzikaal zijdezachte luisterhoning. Niet op basis van madeliefjes, maar van krokussen: mooi én giftig.

Ondanks de vele bekenden op de aftiteling is A Seat at the Table geen blockbuster, maar een verrassend sobere, met finesse gebalanceerde groeischijf die pas na ettelijke luistersessies haar schoonheid in de details prijsgeeft. De analoge drums van Q-Tip in Where Do We Go, bijvoorbeeld, het orgel en de piano van Rostam Batmanglij tijdens F.U.B.U., of de vluchtige gitaarpatronen die Adam ‘Kindness’ Bainbridge door Don’t You Wait weeft. Soms zijn ze nauwelijks daar, maar denk ze weg en de song stuikt ineen. Minpunt: de neiging van Solange om stille seconden met vocale harmonieën te vullen. De jongste Knowles zingt bij momenten fabuleus, maar die uitgepuurde arrangementen verdienen ademruimte. Kost een ster.

Als Frank Ocean de kroonprins van de alternatieve r&b is, dan is Solange de prinses. Een sterke plaat van een sterke independent woman. Grote onderscheiding.

SOLANGE ****

A Seat at the Table

r&b

Columbia

DOWNLOAD

Cranes In The Sky

Don’t You Wait

Where Do We Go

JONAS BOEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content