de peetvaders van de Nederhop brengen hun tiende album uit in een luxe-editie, aangevuld met twee dvd’s. ‘maar We blijven underground rappers’, bezweert soundmaster Seda. Door Karel Degraeve

‘HOLLANDSE HARDCORE HIP *HOP* HELDEN

(2 dvd’s en een cd) Nu uit bij Ramp Records/Universal

Vanaf 18/3 op tournee in Vlaanderen. Meer info: www.osdorp-posse.nl

We moeten het de Nederlanders nageven: de Nederhop is ouder dan zijn Vlaamse variant, de Frithop. De Osdorp Posse, genoemd naar een Amsterdamse wijk, stonden in 1989 aan de wieg van het genre. Nu, zestien jaar later, hebben ze hun eigen label en zijn ze aan hun tiende album toe. Hollandse Hardcore Hip*Hop*Helden is uit in een schitterende box met twee extra dvd’s: een documentaire en videoclips en livemateriaal. Als we soundmaster Seda feliciteren met de prachtige uitgave, zegt hij beleefd ‘dank u’, maar hamert hij er meteen op dat ze alles in eigen beheer hebben uitgebracht. ‘We worden nooit een mainstream band.’

Heeft de Nederhop meer impact dan de Belgische hiphop?

Seda: Geen idee. Trouwens: ik twijfel eraan of de Nederhop überhaupt floreert. De op Amerikaanse leest geschoeide Top40-rappers doen het goed, maar met die troep wil ik ons niet associëren. Zij hebben hun ziel verkocht aan een label, dat er centen aan toe steekt om in de ether te geraken. In dat systeem weigeren wij mee te draaien. Dat we daardoor in het undergroundcircuit blijven steken, nemen we er met plezier bij.

Waar zit het verschil tussen jullie en de commerciëlen?

Seda: In de teksten én de muziek: onze onderwerpen zijn niet puberaal, we nemen geen blad voor onze mond en we maken geen songs om te scoren.

Het kan niet anders, of er staat op het album een rap over de moord op Theo Van Gogh.

Seda:Zie je de Cyclus? gaat daar onrechtstreeks over. Het is een song over hoe de jeugd het generatie na generatie voor zichzelf verpest: de Molukkers in de jaren ’70, de skinheads in de jaren ’80 en nu de Marokkaanse jongeren. Actie lokt reactie uit: het zal altijd zo blijven.

Denk je nooit stiekem: ‘Geweldig, al die inspiratie?’

Seda: Het mag er gerust wat kalmer toegaan, het zal ons niet minder inspireren. ‘Wat zitten jullie nou weer te zeiken,’ krijg ik soms te horen, ‘we hebben het hier toch allesbehalve slecht. Dit is Irak niet man!’ Maar zeiken is gezond, want alles kan beter.

Let je nu meer op je woorden?

Seda: Het zou onverstandig zijn om dat te doen. Wij kiezen trouwens nooit partij, maar geven alleen aan wat de pijnpunten zijn in onze maatschappij.

Jullie zijn berucht om jullie geheel eigen vertaling van Engelse uitdrukkingen, zoals ‘motherfucker’ en ‘When the shit hits the fan’. Op welke zijn jullie het meest trots?

Seda: ‘Moederneuker’ is in het Nederlands woordenboek opgenomen, dus die kan tellen. Weet je, we zijn nooit voor een blanco blad gaan zitten met de bedoeling om nieuwe woorden te verzinnen. Ze zijn spontaan ontstaan. Zoals ‘schijt in de ventilator’: die is er gekomen vlak voor een optreden, toen we voelden hoe opgefokt de sfeer in de zaal was. ‘Als we opkomen, raakt de schijt in de ventilator,’ zei een van ons, ‘en dan zal iedereen dekking moeten zoeken.’ Dat is blijven hangen.

Staat er een met potentiële eeuwigheidswaarde op het nieuwe album?

Seda: ‘Wannabi’s’ vind ik wel sterk. Het staat voor al die meisjes die met meisjes gaan, niet omdat ze werkelijk bi of lesbisch zijn, maar uit interessant-doenerij. Het gegeven an sich raakt me niet, maar wat erachter zit wel: wat je op tv ziet – Madonna en Britney die elkaar kussen, die meiden van t.A.T.U. die ermee koketteren – wordt gekopieerd in de straat. Dat tijdsbeeld vechten we aan.

Freestylen is een onderdeel van elke rap-set: jullie vragen het publiek een willekeurig onderwerp waarmee jullie een rap verzinnen. Wat is het vreemdste dat jullie ooit voorgeschoteld hebben gekregen?

Seda: Seks, Bush en Balkenende zijn de meest voor de hand liggende, pingpongballetje en playmobilpoppetje zijn van een andere orde, maar degenen die zich echt hebben voorbereid, vragen ons een rap te maken rond het nummer ’twaalf’. Daar rijmt immers niks op. Maar hey: we lullen ons er altijd uit! l

Karel Degraeve