ZINLOOS GEWELD. VANTHILT GOES HARDROCK: Een avontuur waarvan de zin ons ontgaat.

MENSENZIJNERTEVEELaan

(Mostiko/CNR Records)

In concert: 18/7 Gentse Feesten, 30/7 Fonnefeesten, Lokeren, 15/8 Marktrock, Leuven, 21/8 Maanrock, Mechelen.

Z *

Is het omdat Luc De Vos, Stijn Meuris en De Mens het in de afdeling Vlaamse rock al te lang zonder concurrentie moeten stellen? Of is het zijn liefde voor Triggerfinger die Marcel Vanthilt naar de gitaren doet grijpen? Iets is hem hoe dan ook ontglipt: is Triggerfinger gretig als een stel hongerige wolven, dan is Z vadsig en plomp als een dikbilkoe. Terwijl de songs van Ruben Block ademen en leven, zijn die van Vanthilt vol beton gegoten en staat er haar op. Symptomatisch is de cover van Meisjesmetrodeharen: niets zo gemakkelijk als een schlager door de rockmolen jagen, het is al zo vaak gedaan, en beter (we denken aan Das Punk, een gelegenheidsgroep rond Vanthilts generatie- en geestesgenoot Luckas Vandertaelen). De niet onaardige blues Schuim en het op tonen gezet gedicht Princessebonen krijgen synthesizermotiefjes mee, die de bombast helaas niet verluchten, maar integendeel de muur van geluid nog hoger metselen. Zelfs de ontspoorde fanfare van Iedereenhetbosin verzuipt in drukdoenerij. Z is dus niét verwant met Gorki of De Mens, maar met Mort D’Amour, een metalkwartet dat tien jaar geleden heel even wat deining veroorzaakte in Tien Om Te Zien, maar al snel weer de vergetelheid in verdween. Hun producer was Marc Van Puyenbroeck, niet toevallig de bassist van Z. Moet dit misschien het polderantwoord zijn op The Darkness en poseert Vanthilt om die reden op de hoes in een kitschdecor? De arrogante oogopslag en de wandelstok doen evengoed aan Ian Dury denken, een artiest met wie de gebrilde zanger de verbaliteit gemeen heeft. Absoluut is bijvoorbeeld een geweldige scheldtirade. Vanthilt bewijst zich als woordkunstenaar, maar toch vraag je je soms af: wat wil hij ons nu precies vertellen? Het instrumentale Olbotrazz – een knipoog naar Albatross van Fleetwood Mac – en het atmosferische Alwatjewil uitgezonderd, heeft de cd zo’n rotvaart dat Z zichzelf voorbijholt. Ongetwijfeld hebben ze zich in de studio goed geamuseerd. In het beste geval – bij Ikzieniks en Mensenzijnerteveelaan – is dit onderhoudend. Vanthilt geniet hoorbaar van het brullen. Toch gedijde zijn voordracht véél beter bij Arbeid Adelt!. Hij mist Jan Vanroelen hier als klankbord. Dit album is de reputatie onwaardig van de man die ons met Jonge Helden, Ik Sta Scherp, De Man Die Alles Noteert en Lekker Westers liedjes schonk die behoren tot de uniekste in de eigen taal.

Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content