M/V krijgt een reeks als vragen verpakte filmcitaten voorgeschoteld. Mag zich er deze week proberen uit te praten: Johan Heldenbergh.

What’s up, doc?

Johan Heldenbergh: Drukke dagen. Ik zit nu in de tweede week van de opnames van The Broken Circle Breakdown, dat verfilmd wordt door Felix van Groeningen. En tegelijk ben ik in volle verwachting van de release van mijn Schellebelle 1919. De recensies, reacties, alles komt er nu aan. Nu, los van wat anderen ervan vinden, ben ik erg trots op het hele project. De bedoeling was om met ons dorp een entertainende familiefilm te maken, en dat is alvast gelukt. Ik ben verbaasd wat er kan gebeuren als je ergens je schouders onder zet.

I dig your style, man. Got the whole cowboy thing goin’.

Heldenbergh: Dat is waar. Het lijkt intussen een thema in alles waarmee ik bezig ben. Ik speel een Vlaamse countrycowboy in The Broken Circle Breakdown. Er zitten heel wat westernelementen in Schellebelle 1919 – ik heb het al een ‘waterzooiwestern’ genoemd. En ik denk niet dat het toeval is: al van kindsbeen af wil ik een cowboy worden. Ik luister naar country, ben zot van westerns en heb zelfs een cowboyhoed, die ik af en toe durf op te zetten. Alleen: ik ben allergisch voor paarden – ik moet al niezen als ik voorbij een manege fiets. Ik zou de triestigste cowboy ooit zijn.

Have you ever danced with the devil in the pale moonlight?

Heldenbergh: Tuurlijk wel. Ik ben jong geweest, hé. Een nachtmens ook. Van mijn twintigste tot mijn dertigste was Antwerpen zowat mijn living, dwalend van café naar café. Laat ons het erop houden dat ik een zoekende periode heb gekend.

You’ve got to ask yourself one question: ‘Do I feel lucky?’ Well, do ya, punk?

Heldenbergh: Er zijn een aantal dingen die mijn geluk in de weg staan. Dat ik te hard werk, is het voornaamste. Ik krijg allemaal projecten aangeboden waartegen ik geen neen kan zeggen. Ik draai een constante driedubbele shift – en dan nog blijkt het moeilijk voor mij om een huis te kopen op mijn 44e. Ik heb echt nood aan vrije tijd en rust met mijn gezin. Maar verder ben ik supergelukkig, ja. Ik mag de dingen doen die ik wil doen, het gaat goed met mijn vrouw en mijn kinderen. Eigenlijk heb ik niet te klagen.

Are you not entertained?

Heldenbergh: Als je het over pure ontspanning hebt niet, neen. Ik kijk bijvoorbeeld nauwelijks nog televisie. Zelfs reeksen die iedereen goed vindt – The Wire of The Killing – doen me weinig. Ik vind dat wel goed, maar ik speel nog altijd liever zelf. Ik kijk wel heel graag films, maar dat komt er nauwelijks van – de laatste film die ik in de bioscoop gezien heb, was The Road, al even geleden dus. De enige hobby die ik nog heb, is muziek spelen.

Have you ever had a dream, Neo, that you were so sure was real?

Heldenbergh: Héél vaak zelfs. Dromen waarna je badend van het zweet wakker wordt, blij dat het niet echt was. Er bestaat zelfs zoiets als een typische acteursdroom: je staat op het podium en begint het verkeerde stuk te spelen. Je medespelers fluisteren ‘Het is Hamlet vandaag’, maar je gaat toch verder. De hele voorstelling lang. Verschrikkelijk. Ik ken héél veel acteurs die die droom maar al te goed kennen.

Good night, and good luck!

Met dank aan What’s Up, Doc?, The Big Lebowski, Batman, Dirty Harry, The Gladiator en The Matrix voor de vragen.

(G.Z.)