In ‘Naast De Kwestie’ (ma-vrij, 11.00 – Radio 1) neemt Johan Terryn de eindeloze stroom wetenschappelijke studies met de nodige balorigheid op de korrel. Zou hij met evenveel sarcasme door het dagelijkse leven gaan?

Hoe reageer je als iemand je na een slechte dag probeert op te vrolijken met een dooddoener genre ‘Je moet het leven van de positieve kant bekijken’?

Ik ben van nature een optimist, dus een kwaaie dag overkomt mij niet zo vaak. Gebeurt het toch, dan zal ik het zelf al proberen te relativeren. Maar met dat soort ‘het leven is mooi’-opmerkingen ben ook ik op zo’n moment niet echt gediend. Dat werkt als een rode lap op een stier, hé. Alsof dat zou kunnen helpen. Probeer het dan liever met een goeie grap. Da’s wat ik dan doe, als alternatief voor het gezeur.

Met welke mensen durf je wel eens achter hun rug de draak te steken?

In principe moet je met iedereen kunnen lachen, en liefst niet achter de rug. Dat zal ik dan ook alleen maar doen bij mensen die mij echt irriteren. Mensen die in hun eigen wereldje leven en zich daardoor koning wanen. Ik heb het ook moeilijk met mensen die niet direct communiceren, in die zin dat ze een verborgen agenda hebben.

En grote ego’s, ach, daar heeft iedereen wel eens last van. En dan moet je het maar verdragen dat je er eens doorgehaald wordt. Ik heb het ook wel eens meegemaakt dat ik op wolkjes liep, bijvoorbeeld ten tijde van Onvoorziene Omstandigheden. Maar algauw had ik door dat relativeren de boodschap was en ben ik kinderradio gaan maken met Voeten Vegen op Radio 1.

Als je iets jammer voor iemand vindt, meen je dat dan?

Toch wel, al vind ik dat je tegenslag snel van je af moet kunnen zetten. Ook als het mezelf overkomt. Mocht ik me lang in zelfmedelijden wentelen, dan zou ik wellicht kwaad op mezelf worden. Ik zou het niet aanvaarden. Natuurlijk heb je even tijd nodig om te bekomen, maar dat mag niet te lang duren.

Iemand die jou nogal onhandig probeert te troosten als je pijn hebt, krijgt die een sneer?

Helemaal niet. Ik ben ongelooflijk kleinzerig en kan er daardoor nooit aan weerstaan om het drama zo veel mogelijk uit te buiten. Ik stoot mij nogal vaak aan iets, onlangs nog de poot van het bed, en dan zet ik het op een uitgebreid kermen. Alle bezorgde woorden zijn dan welkom.

Hoe reageer je als iemand sarcastisch tegen jou doet?

In eerste instantie door mee te lachen, al zal ik wel proberen om minstens even spitant terug te kaatsen. Helaas zit je dan met wat de Engelsen the spirit of the staircase noemen: het is pas als je achteraf de trap af loopt dat de ideale repliek je te binnen schiet. Als radiopresentator moet ik natuurlijk gevat uit de hoek weten te komen, maar dan vertrek je vanuit een comfortabele positie want jij hebt de touwtjes in handen. Terwijl in het echt net de stress om gevat te riposteren het zo moeilijk maakt om iets goeds te verzinnen.

Zou je iemand op z’n nummer durven zetten met een opmerking à la ‘Wacht, laat me het deel van mijn hersenen activeren dat er een moer om geeft’?

(lacht) Dat is natuurlijk een hele mooie. Verleidelijk, maar ik vind dat soort opmerkingen toch net iets te gemeen. Waarom zou ik iemand willen kleineren? Ik hou meer van discussiëren voor de sport. Zo van die verbale strijden waarin je merkt dat je een standpunt inneemt dat eigenlijk niet helemaal het jouwe is, maar waarin je wel het tegengestelde van je gesprekspartner zegt. Dat geeft een interessante wending waardoor de discussie lekker hoog kan oplopen. Maar achteraf even goede vrienden.

Het valt blijkbaar mee met jouw sarcasme, al heb je zo je momenten volgens de berekeningen.

Ik hou ook niet zo van sarcasme. Het leunt nogal aan bij cynisme, en dat is een houding waar ik me het liefst zo ver mogelijk vandaan hou.

HANS VAN GOETHEM