Wees gewaarschuwd, jonglieden: ‘You’re about to get fucked.’ Het droompopduo Beach House, een van de spannendste bands van de laatste jaren, hangt u met zijn nieuwe album een Depression Cherry voor de neus. ‘Eens de dertig voorbij voelen de briesjes anders aan.’
De aanleiding voor die waarschuwing was onze vraag om enige uitleg bij de titel van de nieuwe Beach House, Depression Cherry, een plaat gehuld in kersrood fluweel. ‘Je bent jong’, legt zangeres Victoria Legrand de harde woorden van haar kompaan, gitarist-toetsenist Alex Scally, uit. ‘Het zal niet lang meer duren vooraleer je het zult begrijpen.’ Hoezo, wat valt er te begrijpen?
Scally en Legrand spreken een beetje zoals ze muziek maken: organisch, bedeesd, wat zweverig en bij momenten zelfs telepathisch. De ene werpt een gedachte op, de andere vult die aan, en nadien pikt de ene weer de draad op alsof niemand hem ooit onderbroken heeft. Als je geluk hebt, tenminste. Soms, vooral wanneer het duo zich op abstract terrein begeeft, laten ze hun gedachten ook mysterieus in het midden hangen. Deze keer gelukkig niet.
‘Je zult binnen afzienbare tijd begrijpen dat niets énkel is wat het lijkt’, gaat Legrand verder. ‘Dat ben ik de laatste jaren sterk gaan beseffen.’ Die laatste jaren, dat is de periode ná het gigantische succes van Teen Dream, het album waarmee Beach House ons in 2010 liet proeven van droompop, een brede noemer die vooral voor sfeervolle, mysterieuze indierock wordt bovengehaald. ‘Als je jong bent, is het gemakkelijk om overdonderd te worden, grote ogen op te zetten’, gaat de Frans-Amerikaanse vocaliste gedreven verder. ‘Van zodra je wat ouder wordt, sluiten die grote ogen zich een beetje en zie je alles plots op een andere, diepere manier.’
Voor Scally is de nieuwe Beach House-plaat daarom een soort confrontatie met het heden. ‘Depression Cherry is geen plek waar je start, maar eerder een plaats waar je aankomt’, legt hij uit. ‘De laatste vijf à zes jaar hebben we gemerkt dat alles elk jaar weer een tikkeltje rijker, genuanceerder en kleurrijker wordt. Het pure geluk dat je ervaart wanneer je jong bent, verdwijnt stilaan en wordt vermengd met iets anders. Om daar te raken moet je wel eerst door een moeilijke periode. Vandaar: you’re about to get fucked. (glimlacht) Maar wees gerust: als je eenmaal de dertig voorbij bent, smaakt alles beter en voelen de briesjes anders aan.’
Legrand en Scally kunnen het weten. Ze stapten enkele jaren geleden allebei op tram 3, en slechter is het er voor hen niet op geworden. Ze brachten in die periode het album Bloom uit, zagen hun fanbase verder toenemen en speelden overal ter wereld voor uitverkochte zalen. ‘We doen gewoon altijd datgene wat goed voelt’, licht Legrand dat succes toe. ‘We hebben enorm veel geluk dat onze muziek bij zoveel mensen resoneert. Maar het voelde minder goed aan om plots op grote podia te moeten optreden. Daarom hebben we onze boekingsagent gevraagd om voor de komende tournee geen grote zalen vast te leggen.’
Het valt op dat jullie vooral de muziek laten spreken en zelf wat op de achtergrond proberen te blijven. Waarom?
ALEX SCALLY: We willen onszelf niet branden. Vandaag dringen bands hun identiteit op via sociale media als Twitter. Ze willen niet alleen muziek maken, maar ook een persoonlijkheid hebben. Die celebritycultuur is niks voor ons. Van Bob Dylan wisten we vroeger toch ook niets? Hij gaf je zijn songs. Daar moest je het mee stellen.
VICTORIA LEGRAND: We leven blijkbaar in een tijd waarin je alles zo simpel en banaal mogelijk moet maken, alsof je alles in vier letters moet kunnen uitleggen. Die oversimplificatie is bullshit. Het kwetst mensen.
Jullie zijn van Baltimore. Tijdens de recente rellen in die stad, nadat de jonge zwarte man Freddie Gray was overleden bij zijn arrestatie, uitten jullie op Twitter jullie teleurstelling over de manier waarop over die gebeurtenissen werd bericht.
LEGRAND: Het was vreemd om in Baltimore te leven toen die rellen op televisie kwamen. Surreëel, zelfs.
SCALLY: Veel van de berichtgeving, zeker die van CNN, was schandelijk. Die zender probeerde de betogers af te schilderen als een bende hooligans, maar het was veel meer dan dat. (denkt na) Gelukkig vloeiden er ook goeie dingen uit voort. De dood van Freddie Gray was niet goed, maar de protesten en de aandacht voor die prangende kwestie, politiegeweld jegens de zwarte bevolking, wel. Amerika heeft decennialang slechte keuzes gemaakt en zo veel mensen in moeilijkheden geduwd. Als er dan iets ergs als dit gebeurt, legt dat sluimerende problemen bloot en brengt dat iedereen van slag. Wie weet, leidt dat wel tot échte verandering.
Kan muziek hierin een rol spelen?
LEGRAND: Op een spiritueel niveau misschien wel, maar in onze muziek zijn we niet meteen openlijk met politiek bezig. Onze verantwoordelijkheid als artiest is ervoor te zorgen dat mensen een plek vinden waar ze dingen kunnen ventileren. Dat kan een punk- of hiphopshow zijn, dat is bij iedereen verschillend. In die rol voel ik me prima. Ik zou me niet op mijn gemak voelen, mocht ik op een zeepkist of een podium over politieke kwesties staan te preken.
SCALLY: Muziek is krachtig, zelfs als het géén protestmuziek is. Ik denk ook dat je alleen maar protestmuziek kunt maken als dat is wat voor jou natuurlijk aanvoelt. Kijk maar naar Bob Dylan. Ik hou van de Dylan van voor en de Dylan van na zijn protestperiode, omdat hij telkens even naturel overkwam. Zelfs als je geen protestmuziek maakt, kan die muziek mensen helpen. Je hoeft niet zo nodig ‘fuck this, do that’ te zingen. Een overdaad aan zulke boodschappen zorgt vaak voor onduidelijkheid. Je kunt beter pure liefde uitdragen.
LEGRAND: Zoals John Lennon of Bob Marley. Zij probeerden met hun concerten letterlijk oorlogen te stoppen en vrede te creëren. Epic!
Baltimore is niet alleen geweld en drugs. De stad herbergt ook een levendige muziekscene.
LEGRAND: Baltimore is een wilde, energieke plek met veel karakter. Een stad die geen zier geeft om wat andere mensen ervan denken. Zo zit ik ook ongeveer in elkaar. (lacht)
SCALLY: Het karakter van de Baltimore-scene is uniek, omdat iedereen elkaar zo ondersteunt. Zelfs al maakt een band muziek die jou niet helemaal ligt, je gaat toch naar hun shows kijken. Het is een kleine gemeenschap. De mannen van Lower Dens en Future Islands, het zijn allemaal vrienden van elkaar. (denkt na) Je kunt het vergelijken met een studentenstad. Het is geen droomwereld, maar een heel rauwe, echte wereld. Misschien is het wel zoals Gent. Dat is toch een echte muziekstad, nee?
Klopt, al is het Belgische muzieklandschap natuurlijk anders dan het Amerikaanse.
LEGRAND: Als halve Française weet ik dat Europeanen een bepaald beeld van succesvolle Amerikaanse bands hebben, een beeld dat heel sterk van de werkelijkheid verschilt. Na Teen Dream dachten ze hier in Europa dat wij enorm groot waren, in limousines rondreden en met Kid Rock fuifden.
SCALLY: Er is wel degelijk een groot verschil tussen Europa en de VS. In Europa zien ze ons als een indieband, in de VS behoren we tot een immense undergroundcultuur die rechtstreeks tegen de mainstream rebelleert. Je zult onze muziek daar nooit op de radio horen. In Europa wel.
LEGRAND: De mainstream probeert natuurlijk altijd wel een graantje van de underground mee te pikken.
SCALLY: De tentakels van de commercie spreiden zich vandaag overal uit, ook in kunst en muziek.
Kunnen commercie en kunst dan niet samengaan?
SCALLY: Ze hebben niets met elkaar te maken, en toch hebben ze elkaar nodig.
LEGRAND: Ze hebben elkaar soms nodig, maar vandaag de dag is de lijn tussen de twee sterk vervaagd.
Hoe bedoel je?
SCALLY: Alles is branding. Men probeert overal munt uit te slaan: merchandise, advertenties of de look van een muzikant die in een modecollectie wordt gegoten. Vroeger kon je als muziekliefhebber maar één ding kopen en dat was een album. Nu mensen dat niet meer doen, proberen de muziekbonzen het geld ergens anders te halen. Als je nu een album online wilt beluisteren, krijg je tussen de songs door reclame te horen! (zucht) Beach House is een band, hé, geen brand.
En dan nu een boodschap van algemeen nut.
DEPRESSION CHERRY
Uit op 28/8 bij Bella Union/PIAS.
DOOR JOHANNES DE BREUKER
Alex Scally: ‘DIE HELE CELEBRITY-CULTUUR IS NIKS VOOR ONS. VAN BOB DYLAN WISTEN WE VROEGER TOCH OOK NIETS? HIJ GAF JE ZIJN SONGS. DAAR MOEST JE HET MEE STELLEN.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
