‘WIJ ZIJN DE VROUWELIJKE GALLAGHERS’

De dagen van wachten zijn voorbij: met Days Are Gone lanceren de gezusters Haim, hét muzikale snoepje van 2013, eindelijk hun eerste studioplaat. ‘Dit album vertelt ons levensverhaal, van toen we borsten kregen tot nu.’

Haim – uitgesproken als ‘haajum’ in het Hebreeuws, ‘hime’ in het Engels – is in heel korte tijd een product geworden. Dat heeft te maken met de eretitel van meest beloftevolle band van 2013 die ze begin dit jaar door de BBC toegekend kregen, maar vooral ook met het eigenzinnige karakter van de Amerikaans-Joodse zusjes Alana, Danielle en Este Haim. Ze gedragen zich op en top girly – een handdruk geven ze niet, een high five wel -, totdat er gerockt moet worden. Ze hebben de hoogdagen van Destiny’s Child en TLC beleefd, maar kwamen als kind ook in aanraking met de betere oude rock en funk, uit de collectie van hun ouders. De ene avond openen ze voor Rihanna in zalen van megalomane proporties, de andere laten ze zich op sleeptouw nemen door The Strokes-opperhoofd Julian Casablancas of Phoenix (het YouTube-filmpje waarin de Frenchies hen Kanyes lyric ‘hurry up with my damn croissants’ in het Frans aanleren, is ronduit hilarisch).

Dat veelvoud aan smaken vertaalt zich ook naar hun muziek: de ‘folk&b’ op Days Are Gone klinkt even onbevangen als volwassen en draagt zowel kitscherige paradepop als klassieke jarenzeventigrock in zich. Op plaat wordt alles netjes gladgestreken, live is Haim stukken hoekiger, zo bleek afgelopen zomer nog op Rock Werchter en Pukkelpop. Een girlband met guts, dus.

Maar maandenlang zo goed als onafgebroken toeren en tussendoor ook nog een van de meest geanticipeerde debuutplaten van het jaar inblikken, kruipt schijnbaar in de kleedjes. Wanneer we Alana, Danielle en Este Haim voor aanvang van hun show op Pukkelpop 2013 ontmoeten in de backstage, vallen meteen de donkerblauwe kringen op die als verflaagjes onder hun ogen lijken te zijn aangebracht.

Op het tweede gezicht vinden we bij hen de typische verhoudingen tussen zussen terug. De oudste, bassiste Este (27), is de spreekbuis. De jongste, gitariste Alana (21), is de meest extraverte en goedlachse. En leadzangeres Danielle (24) is de kalmste en meest koelbloedige; type stille kracht. Danielle zal zich gedurende het hele gesprek eerder afzijdig houden, maar als haar zussen hun mond eenmaal hebben opengetrokken, is er geen houden meer aan. ‘Moe? Wij? Man, we amuseren ons te pletter’, steekt Alana van wal. ‘Ik bedoel: we hebben het voorbije jaar bijna de hele wereld rondgereisd. Tokio en Sydney waren amazing, en België is ook geweldig. We hebben goeie herinneringen overgehouden aan Rock Werchter. En onze eerste Belgische show herinner ik me ook nog levendig, want dat was ons eerste Europese concert ooit. We speelden in de Botanique in Brussel voor zo’n veertig mensen, maar het was onvergetelijk.’ Este: ‘Het podium is onze habitat. Daar kunnen we echt onszelf zijn. Als muzikant voel ik me graag vrij. En dan is het leuk om elke avond in een andere stad en voor een ander publiek te spelen.’

Was de studio dan wel een natuurlijke omgeving voor jullie?

ESTE HAIM: Voor mij waren de opnamesessies tamelijk zwaar, soms zelfs op het frustrerende af.Dat komt omdat ik ongediagnosticeerde ADHD heb. Tussen vier muren dwalen mijn gedachten de hele tijd af: ‘Welke nieuwe films zouden er op Netflix staan?’ ‘Ik wil een ton popcorn gaan kopen.’ ‘Waarom staat de airconditioning niet aan?’ ‘Fuck, mijn vingers doen pijn.’Ik heb mijn dokter er nog niet van op de hoogte gebracht. Hij heeft zijn handen al meer dan vol met mij, want ik ben ook diabetisch. (lacht) Maar begrijp me niet verkeerd, een plaat maken is niet enkel kommer en kwel. Het was bijvoorbeeld heel cool om met een waaier aan instrumenten te kunnen stoeien. We spelen alle drie drums, gitaar, keyboard en bas op de plaat.

DANIELLE HAIM: We hadden het best mogelijke materiaal voorhanden: vintage gitaren en versterkers, analoge synths… We kregen ook een heel grote liveruimte ter beschikking, waar we naar hartenlust konden experimenteren.

Toch klinkt Days Are Gone helemaal niet zo experimenteel, veeleer gepolijst.

ESTE: Wij zijn production heads. Naast gitaarmuziek houden we van hiphop- en electroplaten, en van de manier waarop die opgenomen zijn. Het is niet toevallig dat we het grootste deel van de productie hebben overgelaten aan Ariel Rechtshaid, die zowel Climax van Usher als de laatste Vampire Weekend onder handen heeft genomen. Ook James Ford van Simian Mobile Disco, die met Arctic Monkeys en Florence & The Machine heeft gewerkt, en de Zweedse hiphopper Ludwig Göransson hebben hun duit in het zakje gedaan.

Ludwig wie?

ESTE: Wij wisten ook weinig van hem, behalve dat hij de muziek voor de Amerikaanse sitcom Community heeft gemaakt. Onze samenwerking is eerder toevallig tot stand gekomen. Hij is eens komen kijken naar een van onze vroege shows in een kleine club in LA, waar hij net als wij woont. Göransson is enorm groot, lijkt met zijn lange blonde haren een beetje op een Viking, en heeft een apart gevoel voor humor. We beschouwen hem als de grote broer die we altijd gewild, maar nooit gehad hebben. Na het concert zijn we met hem beginnen te jammen in zijn studio. Die sessie resulteerde in de eerste opname waar we écht tevreden over waren, en legde de basis voor onze eerste ep, Forever. We zijn Ludwig eeuwig dankbaar. Voor mijn part hadden we deze plaat even goed ‘We love Ludwig Göransson’ kunnen noemen.

Is songschrijven een groepsactiviteit bij jullie?

ESTE: Ja. We beschouwen onszelf niet louter als muzikanten, maar ook als songschrijvers. Days Are Gone vertelt ons gezamenlijke levensverhaal, van toen we borsten kregen tot nu. (lacht) Natuurlijk hebben we ons voor de teksten ook laten inspireren door onze omgeving. Coole woordjes, zinnetjes of verhaaltjes die we oppikten tijdens gesprekken op feestjes, registreerden we onmiddellijk met de dictafoon van onze iPhone en verwerkten we nadien in de lyrics. Stevie Nicks ging trouwens op een soortgelijke manier te werk voor Bella Donna. Zo stond ze eens te praten met de vrouw van Tom Petty, die vertelde over hoe zij en Petty elkaar hebben ontmoet. ‘We met at the age of seventeen’, mompelde ze met een licht zuiders Amerikaans accent. Nicks dacht dat ze ‘edge of seventeen’ zei, vond het leuk klinken en gebruikte het als songtitel.

Haim bestaat sinds 2006, maar als kinderen vormden jullie al een groepje met mama en papa Haim.

DANIELLE: Klopt. Die band heette eerst The Mummys & The Daddys, later Boomerang en uiteindelijk Rockinhaim. Mama en papa speelden respectievelijk gitaar en drums, ik was zangeres en leadgitariste, Este de bassiste en Alana, toen zeven, de multi-instrumentaliste. Ze kon zowel overweg met piano als met timbales.

ESTE: Die groep hield ons gezin samen. We speelden voornamelijk op buurtfeestjes, en altijd voor een goed doel. Onze hippy dippy ouders vonden het belangrijk dat we ons engageerden voor de gemeenschap. Ik was daar altijd kwaad om, want ik wilde er iets aan verdienen. Drie huwelijksfeesten en ik had een fucking auto kunnen kopen.

ALANA HAIM: Onze ouders zijn wél de verklaring waarom wij hier nu zitten. We hebben alles van hen geleerd. Toen we nog baby’s waren, zette papa ons achter de drumkit, en wat later leerde mama ons Blackbird van The Beatles spelen. Als je in LA woont, zit je vaak in de wagen. Een cd-speler hadden we niet, dus luisterden we voortdurend naar de radio. Onze ouders zapten van het oldies- naar het funkkanaal en de latinzender. Naast de populaire r&b en rap waar wij doorgaans naar luisterden, zijn hun invloeden zeker ook blijven hangen.

Wat vinden zij van jullie debuut?

ALANA: Ik weet niet of ze het al gehoord hebben. Toen de plaat na een reeks nachtelijke mix- en mastersessies eindelijk af was, zeiden onze ouders: ‘Zo, dan kunnen we er nu gezellig samen naar luisteren’, waarop wij in koor: ‘Hell no. We’re sick of this fucking record!’(lacht)

Met welke posters waren jullie slaapkamermuren beplakt?

ESTE: In mijn middelbareschooltijd was ik verslaafd aan nu metal en had ik een Freak on a Leash-poster van Korn, persoonlijk gesigneerd door Jonathan Davis. Ernaast hingen posters van Hanson, Foo Fighters, Romeo & Juliet en Sublime.

ALANA: Omdat ik van mijn ouders geen hondje kreeg, bekladde ik mijn kamer met puppy-posters. Ik heb er nog altijd geen, trouwens.

Zijn jullie wel eens kwaad of jaloers op elkaar?

ESTE:(droog) We verafschuwen elkaar en we haten deze job. Wij zijn de vrouwelijke Gallaghers.

ALANA:(lacht) Nee, er zijn zelden strubbelingen.

ESTE: Wanneer we geen muziek aan het maken zijn, hangen we nog samen rond. Als ik thuiskom van een tournee relax ik een uurtje, neem ik mijn telefoon en bel ik Danielle en Alana op: ‘Zin om langs te komen?’ ‘Gaan we straks naar de film?’ Al mijn vriendinnen zijn ook bevriend met Alana en Danielle, en hun vriendinnen zijn ook de mijne. Het wordt helemaal grappig als je weet dat veel van die gezamenlijke vrienden ook nog eens elkaars zussen zijn. Zo is Danielles beste vriendin Savanna de zus van mijn beste vriendin Gabby. En hun broer is dan weer goed bevriend met Alana. (denkt na) Wacht: zijn al onze fans misschien ook familie van elkaar?

HAIM

Uit op 27/9 via Polydor / Universal.

DOOR MICHAEL ILEGEMS

Este Haim ‘WANNEER WE GEEN MUZIEK AAN HET MAKEN ZIJN, HANGEN WE NOG SAMEN ROND. EN VEEL VAN ONZE GEZAMENLIJKE VRIENDEN ZIJN OOK ZUSSEN VAN ELKAAR.’