Tekstueel is de jongste cd van Muse weer een aanval op de wereldleiders en hun verborgen agenda’s, muzikaal een op het gehoor. Een gesprek met Matt Bellamy, Chris Wolstenholme en Dominic Howard over ‘Black Holes and Revelations’, vaders, excentrieke producers en pogoënde yankees.

‘Black Holes And Revelations’ is beïnvloed door The Tornados, de groep waarmee vader Bellamy in de jaren 50 en 60 de hit ‘Telstar’ scoorde. Pas nu erachter gekomen dat de ouwe ook iets kon?

Matt Bellamy(zang/gitaar): Als kind vond ik zijn muziek ronduit onnozel, en in m’n puberteit zette ik me er al helemáál tegen af. Zo’n oude groep als The Tornados was absoluut uncool. Maar als ik vandaag naar hun werk luister, moet ik toegeven dat het opvallend futuristisch klonk. Ik sta perplex van de productie: hun sound was heel vooruitstrevend voor die tijd.

Hun producer, Joe Meek, was ook een tot de verbeelding sprekende figuur. Onlangs droeg het elektronische duo Matmos nog een ‘sound portrait’ aan hem op. Wat maakte hem zo fascinerend?

Bellamy: Hij was bijzonder excentriek, als ik de verhalen van mijn vader mag geloven. Het was een spiritualist én een driftkikker. Vond hij een opname mislukt, dan werkte hij zijn frustratie uit op de apparatuur. Dat grillige gedrag had een medische reden: hij was manisch depressief. Uiteindelijk heeft hij zich een kogel door de kop gejaagd. Maar als producer was hij bijzonder inventief. Voor Black Holes And Revelations spiegelde ik me aan zijn experimentele aanpak.

Hoe reageerde je vader op jullie eerbetoon aan The Tornados?

Bellamy: Hij schoot in de lach toen ik hem Knights Of Cydonia liet horen, het nummer dat het meest schatplichtig is aan The Tornados. Hij is de eerste om alles te relativeren, maar tegelijk zag ik zijn neus krullen. Ik geloof dat hij het stiekem een hele eer vindt.

Dennis Smith, de man die Muse ‘ontdekte’, noemde je ‘een oude kop op een jong lijf’. Niet meteen de meest flatterende omschrijving.

Bellamy: Het klopt wel: ik was sneller volwassen dan de meeste anderen. De echtscheiding van mijn ouders – ik was toen 14 – was een scharniermoment. Als een soort statement schoor ik toen mijn hoofd kaal. Ik wou laten zien dat ik voortaan controle had over mijn eigen leven en onafhankelijk was in mijn denken en doen. Het is toen ook dat ik besloot van muziek mijn levensdoel te maken – naar de universiteit gaan en werk zoeken interesseerde me niet. Op m’n achttiende ging ik alleen wonen. Misschien had ik die radicale keuzes niet gemaakt als mijn vader en moeder niet uit elkaar waren gegaan. Ik blaakte van zelfvertrouwen, twijfels kende ik niet. Vandaar dat Dennis zo onder de indruk was van onze eerste ontmoeting. Mijn overtuiging dat we het met Muse zouden maken, was onwankelbaar.

Chris Wolstenholme(bas): Hetzelfde verhaal bij mij. Ik wou altijd alles, en liefst nog in één keer. Het wereldsucces kon niet snel genoeg komen. Mijn ongeduld maakte ook dat ik al op m’n twintigste vader werd. Daarmee volgde ik een familietraditie: mijn moeder was 23 toen ik geboren werd en zijzelf kwam op de wereld toen mijn grootmoeder amper 19 lentes telde. Mijn oudste zoon heeft nog zijn betovergrootmoeder gekend, wat heel uitzonderlijk is. Dat ik 40 zal zijn als mijn zoon 20 wordt, vind ik een prettige gedachte. Onze leefwerelden zullen nooit mijlenver uit elkaar liggen.

In de ogen van velen is Muse gelijk aan Matt. Wat is het aandeel van Chris en Dominic?

Dominic Howard(drum): Al schrijft Matt alle teksten en melodieën, er zit ook veel van ons in het eindresultaat. De politieke songs op Black Holes And Revelations sproten bijvoorbeeld vaak voort uit discussies die we aan tafel hadden.

Durven jullie een idee van Matt wel eens afwijzen?

Wolstenholme: Dat heb ik onderhand afgeleerd. (lacht) Mijn eerste oordeel is niet altijd betrouwbaar. Zo moet ik bekennen dat ik de single Supermassive Black Hole in eerste instantie shocking vond. Ik begreep niet waar Matt naartoe wilde met dat nummer. Zoals wel vaker zag ik er pas het potentieel van in toen we er met drie onze tanden in zetten.

Gevraagd waarom Muse als een van de weinige Britse bands ook over de oceaan meetelt, antwoordde Warner UK-baas Korda Marshall: ‘Muse speelt upper body rock, en daar houden Amerikanen van.’ Enig idee wat hij met die vreselijke term bedoelde?

Bellamy: Dat het goed powertrainen is op onze platen? (lacht)

Het is eens iets anders dan platen om op te vrijen.

Bellamy: Op onze ritmes van bil gaan, zou ik niet aanraden. Daar komen gegarandeerd ongelukken van. (lacht) Nee serieus, ik vermoed dat hij doelde op onze extreme dynamiek. Mensen kunnen nogal uit de bol gaan op onze heavy songs, je kan er een stevig potje op pogoën. Korda heeft gelijk: Americans love it when it rocks. Ik zie inderdaad weinig Britse bands die zoveel energie kunnen genereren als wij.

Twee jaar geleden bezweek de vader van Dominic backstage op het festival van Glastonbury aan een hartaanval, luttele uren nadat Muse daar een triomfantelijke show had neergezet. Wat zeg je op zo’n moment om je kompaan te troosten?

Bellamy: Dat hij blij moet zijn dat zijn vader toch nog getuige is geweest van zo’n hoogtepunt in onze carrière.

Howard: Zelf denk je daar op dat moment natuurlijk helemaal anders over. Maar het klopt dat mijn vader van het concert genoten had. Hij was zichtbaar overweldigd door het enthousiasme van het publiek. Wat niet wegneemt dat zijn overlijden als een donkere schaduw over dat optreden blijft hangen. Ik viel die dag van het ene uiterste in het andere, van extase naar hartverscheurend verdriet. Dat is behoorlijk moeilijk om mee om te gaan.

Toch besloot je na amper een week van rouw de tournee verder te zetten. Vreesde je geen backlash?

Howard: Nee. Een vriend van me kwam nog amper zijn huis uit nadat hij zijn vader had verloren. Hij beantwoordde zelfs geen telefoons meer. Ik heb me toen flink kwaad gemaakt op hem. Verstoppertje spelen is geen remedie. Je moet net over je verdriet praten, met de mensen die om je geven. Je emoties zijn all over the place als je iemand verliest die je dierbaar is en op een of andere manier moet je uit die negatieve spiraal zien te geraken. Het is een torenhoog cliché, maar de enige manier om dat te doen is door te zeggen: het leven gaat verder. Mijn familie stond er volledig achter dat ik zo snel weer ging optreden. Het enige wat zo’n diepe wonde kan helen, is de tijd.

‘Black Holes And Revelations’: Uit bij Warner l Live: 19/12, Sportpaleis, Antwerpen.

Door Peter Van Dyck