‘Toen wij 18 waren, was scoren in het buitenland een surrealistische gedachte: we waren al blij dat we een plaat móchten maken. Er is heel veel veranderd.’ Sarah Bettens blikt terug op tien jaar K’s Choice, en kijkt vooruit op haar toekomst als soloartieste.

Ten

Cd en dvd uit op 26/9 (Sony)

Live: met K’s Choice op de TMF Awards (4/10, Sportpaleis Antwerpen) en solo als gaste van Frank Boeijen op 10 Jaar Nekka (10/10 en 11/10, Sportpaleis Antwerpen)

Het gaat goed met Sarah Bettens en dat is aan haar te zien. Ze straalt, haar glimlach verdwijnt op geen enkel moment. Het is half augustus, de voormiddagzon brandt op het terras van In De Gloria, een eet- en praatcafé in Kalmthout, op een steenworp van haar Kapellen. K’s Choice bestaat – onder de huidige naam of onder de vorige naam The Choice – tien jaar en viert dat met Ten, een verzamel-cd met 18 nummers en een dvd, met daarop 4 uur beeldmateriaal, videoclips en tv-optredens. De verjaardag leek meteen ook een eindpunt toen enkele maanden geleden bekend werd dat Gert en Sarah elk een soloplaat wilden maken. Tijdelijke stop of gecamoufleerde split? Niks aan de hand, gewoon ‘vieze goesting’. Zo nodig nog meer commotie ontstond er toen Sarah enige tijd geleden haar scheiding aankondigde en in één adem haar coming-out deed. Aan iedereen die dit artikel begint te lezen om een drang naar smeuïge details en dieppsychologische analyses over die plotse en geheel onverwachte coming-out te bevredigen: u mag nu stoppen. Sarah wil er niet over spreken, is ons op voorhand gemeld door de platenmaatschappij, en dat respecteren wij.

Tien jaar is een mooi getal. Heb je het gevoel dat er een bepaalde artistieke periode is afgerond, en dat er nu iets nieuws moet gebeuren?

Bettens: Gert en ik hebben niet zo lang geleden een opvallende conversatie van twee minuten gehad. Hij vroeg me: ‘Zou jij niet eens graag een plaat alléén willen maken?’ ‘Ja’, zei ik, ‘eigenlijk wel.’ ‘Ik ook’, zei hij. En voilà, meer woorden hebben we daar niet aan vuilgemaakt. Het is niet zo dat we het al maandenlang beu zijn, of dat er problemen zijn, verre van. We voelden beiden dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging en ik kan mij geen grotere inbeelden dan een plaat maken zonder onze Gert. Het geeft gewoon nieuwe energie, alsof we alle twee aan het begin van een nieuwe carrière staan.

Over die tijdelijke stop van K’s Choice is veel te doen geweest. Sommigen hadden het over een verborgen split. Word je daar niet vreselijk kribbig van?

Bettens: Nee, ik probeer al heel lang niet meer kwaad te worden over dingen die ik lees. Meer nog, ik probeer eigenlijk al heel lang zulke dingen niet meer te lezen. Ik zie en hoor er ginder ( in de States, haar tweede vaderland, eh.) toch weinig van, dat helpt.

Ben je ook daarom naar Amerika vertrokken, ver weg van dat kleine wereldje hier waar iedereen over je schouders meekijkt?

Bettens: Nee, helemaal niet, ik had gewoon zin om naar daar te verhuizen. Maar nu vind ik het wel een bonus dat ik gespaard blijf van dat gedoe hier. De mensen willen altijd een verhaal, hé… Ik heb al gemerkt dat sommigen het ambetant vinden dat ik een volstrekt normale jeugd heb gehad en dat mijn vader géén drankprobleem had. Over die ‘split’ nu is ook niks te vertellen, en toch maken ze er weer een straf verhaal van. De waarheid is wellicht te saai – we gaan gewoon elk een eigen plaat maken -, en ‘split’ bekt beter. Let op, misschien amuseren we ons zodanig als soloartiest dat K’s Choice op zich voorbij is, maar we zullen in elk geval ooit weer samen iets doen.

Kan je nu al zeggen dat Sarah solo heel anders klinkt dan K’s Choice?

Bettens: Een maand geleden had ik er nog geen zicht op, maar nu wel: ja, het zal heel anders zijn. Het schrijven is hetzelfde gebleven, ik heb niet plots een bocht van 180 graden gemaakt. In de zachte nummers zal je K’s Choice herkennen, maar in de harde veel minder. Al bij al is Sarah solo minder organisch dan K’s Choice.

Je staat met het nummer ‘All Of This Past’ op de soundtrack van de film ‘Underworld’, tussen David Bowie, Maynard James Keenan van Tool, Skinny Puppy en A Perfect Circle. Je bent er de vreemde eend in de bijt.

Bettens: Goh ja, dat was ik al bijna vergeten. Dat nummer heb ik samen geschreven met Danny Lohner, de gitarist van Nine Inch Nails. Hij had jaren geleden mijn stem eens gehoord en contact met mijn manager opgenomen. Ik ben toen naar LA gevlogen en heb er met hem twee nummers opgenomen, maar daar is nooit iets mee gebeurd. Nu belde hij me plots met de boodschap dat hij een geknipte film had gevonden voor een van die nummers. Ik veronderstel dat het een donkere soundtrack is, muzikaal ver van mijn repertoire verwijderd, maar dat vind ik net plezant. Vooral voor mijn palmareske.

Maurice Engelen van Praga Khan is vaak in Amerika en hij beweert dat producenten en regisseurs hem op optredens en feestjes vragen om voor hen te componeren. Overkomt jou dat ook?

Bettens: Nee, maar ik zou dat wel heel graag hebben. Als ik in LA ben, waar ik nu mijn plaat opneem, leer ik automatisch mensen kennen, er gebeurt ook veel meer. Ik zou heel graag over enkele jaren in de buurt van LA gaan wonen en daar met een aantal mensen van ginder een week samen nummers schrijven en projecten verwezenlijken. Deel uitmaken van een scene, daar kijk ik echt naar uit.

Jullie waren een van de eerste Belgische acts die het in het buitenland gemaakt hebben. Inmiddels zijn we verwend.

Bettens: Ik ben er trots op dat wij samen met dEUS het pad geëffend hebben. Toen wij 18 waren, was scoren in het buitenland een surrealistische gedachte. Dat kwam zelfs niet bij ons op, we waren al blij dat we een plaat móchten maken. Op tien jaar tijd is er heel veel veranderd.

Voor jullie liep het vrijwel onmiddellijk als een trein. Hoe komt dat?

Bettens: Wij hebben veel geluk gehad, maar we hebben dat geluk ook verdiend, want wij hadden iets bij te dragen. Het is gevaarlijk om daarover uit te wijden, want je wordt voor minder een ‘dikke nek’ genoemd. Ik vind dat wij eerlijke muziek maken: wij hebben nooit iets anders voor ogen gehad dan ons te amuseren. We moesten wel al heel snel rekening houden met de business- en marketingkant van de zaken, maar de kern van onszelf en van onze muziek is integer gebleven. We schrijven de nummers die we willen schrijven. Dat stralen we ook uit. De fans zijn altijd heel loyaal en intens geweest. Ik denk dat ze zowel de liedjes als de band tof vinden.

Je bent jong begonnen, vroeg internationaal doorgebroken, tien jaar aan de haal geweest. Heb je niets gemist?

Bettens: Een deel van mijn jeugd, bedoel je? Ik heb daar twee jaar mee geworsteld, ja. Ik ben als zangeres begonnen op mijn negentiende, ik ben getrouwd op mijn twintigste. Ik had toen al een boekhouder en een manager en een pak verantwoordelijkheden, ook over de job van andere mensen. Plots was mijn jeugd weg en zat ik midden in het grotemensenleven. De studentenperiode is voor veel jongeren een buffer tussen adolescentie en volwassenheid. Die heb ik niet gehad. Toen ik 27 was, ben ik daarover beginnen nadenken. Ik had zelfs zin om weer naar school te gaan. Ik wilde opnieuw een open toekomst, niet weten wat er komt. Met K’s Choice zit je in een vast stramien: de terugkerende cyclus die bij een nieuwe plaat hoort. Ik wil er niet over klagen, want mijn dromen zijn uitgekomen. En er is ook geen reden voor nostalgie: ik voel me nog jong en heb het gevoel dat alles nog kan. Dat is iets helemaal anders dan Mariah Carey destijds en nu Britney Spears, met hun gigantische sterrenstatus op tienerleeftijd: die zijn screwed up voor de rest van hun leven. Het was voor mij al zo moeilijk, en dat stelde niks voor in vergelijking met hen.

Had je het gevoel dat je je leven niet in de hand had?

Bettens: Ik had er inderdaad geen controle meer over, ik moest een stuk van mezelf uit handen geven. Hoe meer succes je hebt, hoe harder je werkt en hoe gedrevener je elke nieuwe kans wil grijpen, omdat het zo uniek is. Dus neem je meer dingen aan dan je kan dragen. Ik herinner me dat we eens na een concert hier in België pas om 3 uur in bed lagen, en om 7 uur moesten we naar Australië via Los Angeles, de totaal verkeerde kant, omdat we daarna een toer in Amerika gingen beginnen. We zijn 42 uren onderweg geweest. We mochten het voorprogramma van Skunk Anansie doen. Ja, natuurlijk ga je er dan voor. Maar het is gekkenwerk. Nu zou ik zeggen: ‘Dat is allemaal tof, maar ik doe het niet!’ Ik heb voor mezelf beslist dat ik niet langer dan één maand weg wil, daarna wil ik minstens een week thuis zijn. Nu ja, als The Rolling Stones ons willen als voorprogramma, ga ik niet nee zeggen!

Je hebt altijd gezegd dat je heel veel geluk in je leven hebt gehad. In hoeverre zorg je daar zelf voor?

Bettens: Er wordt heel veel door toeval bepaald, maar ik geloof wel dat je zelf je leven maakt. Ik besef dat dat een heel geladen uitspraak is, want als je beelden ziet van stervende kinderen in Afrika, is het bepaald simpel om te zeggen dat je je leven zelf maakt. Ik ben gewoon trots op de relatie met mijn ouders, mijn broer, mijn vrienden, mijn gezin, mijn carrière en ik heb heel hard het gevoel dat ik dat in zekere mate aan mezelf te danken heb. We hebben de kans gekregen om als groep te beginnen, maar dat kan je helemaal verbrodden.. Ik ben nu dertig en ik ben heel blij met de plaats waar ik ben in mijn leven.

Deed het pijn om dertig te worden?

Bettens: Vind je dat ik er dertig uitzie? ( lacht) Ik niet. Vroeger vond ik mensen van dertig zoveel ouder. Ik had schrik om ouder te worden, maar ik voel me nu beter dan ooit. De innerlijke rust vergroot naarmate je ouder wordt. Ik wil geen twintig meer zijn, ik betrap me er zelfs op dat ik meewarig kijk naar iemand van twintig, zo met een blik van, jaja, jij moet nog veel leren over het leven. Niet dat ik nu de antwoorden heb op de grote levensvragen, maar het onrustige gevoel dat je nooit op het goede moment op de juiste plaats bent, daar ben ik gelukkig van af.

Door Eddy Hendrix Foto Guy Kokken

‘Misschien amuseren Gert en ik ons zodanig als soloartiest dat K’s Choice voorbij is, maar we zullen in elk geval ooit weer samen iets doen.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content