De buzz is er, de songs ook, nu nog een eigen smoel ontwikkelen. Twee hypes gewikt en gewogen.

EMPLOYMENT

B-UNIQUE/POLYDOR

THE BRAVERY

ISLAND – In concert: 10/5 Les Nuits Botanique, Brussel.

Kaiser Chiefs ****

The Bravery **

Bij wie nuchter van geest is, begint de postpunkrage stilaan irritatie op te wekken. LCD Soundsystem, Bloc Party, Kaiser Chiefs, The Bravery… Hoeveel hypes kan een mens slikken voor een indigestie optreedt? Binnen de polarisatie die zich momenteel in de Britse popmuziek voltrekt, bevinden Kaiser Chiefs uit Leeds zich aan die kant van het spectrum waar Franz Ferdinand/Bloc Party school maken (aan het andere uiteinde houden zich doodbrave jongens als Thirteen Senses en Keane op). Met verbaal vuurwerk, waar flegma en cynisme elkaar kruisen, maken ze in Everyday I Love You Less And Less en Na Na Na Na Naa van meisjes dumpen een kunst. Hun attitude en eloquent taalgebruik is op en top Brits. In de muzikale citaten verhullen ze nauwelijks bij wie ze de mosterd gingen halen. I Predict A Riot en Oh My God zijn vette knipogen naar The Clash. Caroline, Yes alludeert niet alleen bewust op Caroline, No, ook de harmonieën zijn geleend van de Beach Boys. De puntige songs, die getuigen van branie en fun, herbergen een pak lalala’s en kreten van opwinding. Een popparel als Modern Way verklaart waarom Blur producer Stephen Street spontaan zijn diensten aanbood. Op hun beste momenten dragen de doorwrochte melodieën de wilde frisheid in zich van The Undertones en Hot Hot Heat, al dient gezegd dat deze debuut-cd nog consistentie mist.

The Bravery heeft met Kaiser Chiefs gemeen dat het ziek is van de heersende klaagcultuur én dat het heel Engels klinkt, al komt de groep wel degelijk uit New York. De elektronische input is opvallend groot – de klankenwereld van Giorgio Moroder en New Order heeft hier z’n sporen achtergelaten. Dat de gitaren niet zo prominent zijn, geeft The Bravery iets lichtvoetigs, al zijn songs als Unconditional en Rites Of Spring zeker niet gespeend van energie. De sound is aangenaam, maar de ritmes en de waas rond de stem bezorgen je een déjà-entendu: geregeld bots je op iets dat je al eens bij The Killers of The Strokes hebt gehoord. Omdat Sam Endicott de falset met emotionele snik van Robert Smith heeft, ontkomt zijn groep evenmin aan de associatie met The Cure.

Dat The Bravery en Kaiser Chiefs de songs niet vergeten zijn, is positief, maar aan een origineel brandmerk moet nog wat gesleuteld worden. Peter Van Dyck

Peter Van Dyck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content