Nadat ze eerder het scenario leverden voor de manga ‘Interstella 5555’, gaan de heren van Daft Punk nu nog een stap verder richting cinema: met ‘Electroma’ leveren ze hun eerste langspeelfilm af. De hoofdrollen zijn – wat had u gedacht? – netjes verdeeld over twee robotten. ‘Ik wil niet als een geitenwollen sok klinken, maar het is tijd voor wat meer menselijkheid.’

Daft Punk is aan een comeback bezig. Niet dat het Franse duo de voorbije jaren geen nieuw materiaal op de markt heeft gegooid, maar wat tien jaar geleden nog werd omschreven als een van de meest vernieuwende dance-acts, doofde sneller uit dan een aansteker met discolichtjes die je je op een terras in Blankenberge laat aansmeren omdat je dertig seconden in de waan verkeert dat het cool zou zijn om er op een feestje mee te kunnen uitpakken.

De zwaar teleurstellende verkoop van hun laatste album Human After All deed Guy-Manuel de Homem-Christo en Thomas Bangalter besluiten even iets anders te doen. Daft Punk gaat deze zomer weer de hort op en de reacties op hun eerste optreden in de VS in acht jaar tijd waren unaniem lovend. Op het pas afgelopen filmfestival van Cannes stonden ze dan weer te pronken met Electroma, hun cinematografisch buitengewone regiedebuut over twee robots die graag menselijk willen worden. Toegegeven, het Amerikaanse vakblad Variety noemde de film ‘nog trager en pretentieuzer dan Gerry en The Brown Bunny‘ ( twee andere films die zich in een woestijnlandschap afspelen, nvdr.), maar dat vindt Thomas Bangalter niet eens zo erg. ‘Wie Gerry en The Brown Bunny traag en pretentieus noemt, is een slaaf van Hollywood, het Eurosongfestival van de filmindustrie.’ Afgaand op de verveelde manier waarop Guy-Manuel de Homem-Christo om zich heen kijkt, nemen we aan dat hij het daar volledig mee eens is.

Jullie komen in de cinema niet meer aan jullie trekken?

Bangalter: Jij wel?

Ik mag niet klagen, maar ik begin te begrijpen waarom mijn docent filmesthetica altijd zei dat de cinema is gestorven met de nouvelle vague.

Bangalter:(lacht) Ik denk dat het iets later is gebeurd, maar de man heeft een punt. Begrijp me niet verkeerd: wij zijn verzot op cinema! Maar zien films er vandaag niet allemaal hetzelfde uit? Ze worden in elk geval allemaal gedraaid volgens hetzelfde cinematografische principe, in tegenstelling tot muziek. Een rocknummer zit niet alleen volledig anders in elkaar dan een technotrack, het klinkt ook volledig anders. In de cinema is op visueel vlak de voorbije twintig jaar nauwelijks iets veranderd en is er in wezen geen verschil tussen een drama, een actiefilm, een Amerikaanse film en een Japanse film.

Hardrockers mogen dan al het songfestival winnen, zet dat nummer op papier en je merkt dat het eigenlijk maar een simpel popmelodietje is.

Bangalter: Precies! Zoals Hollywood al twintig jaar dezelfde visuele format hanteert, zo krijg je op het Eurosongfestival al veertig jaar hetzelfde muzikale sjabloon geserveerd. De taal kan verschillen, de instrumenten kunnen verschillen, de muzikanten kunnen zich verkleden als demonen, maar in essentie zijn al die nummers één pot nat. Dat geldt ook voor de hedendaagse cinema. De scenario’s verschillen, de acteerprestaties, het ritme van de montage, het niveau van de speciale effecten, maar in essentie zien al die films er gewoon krek hetzelfde uit. Ik zeg niet dat ze er slecht uitzien, en wij kunnen ook nog altijd geboeid naar een verhaal zitten kijken, maar als we ooit zelf iets zouden doen, moest het er anders uitzien.

Ik heb me laten vertellen dat jullie altijd al met film zijn bezig geweest.

Bangalter: Van toen we klein waren, ja. Toen we elkaar leerden kennen, dweepten we ook met dezelfde films: Easy Rider, Zabriskie Point, THX 1138, The Man Who Fell to Earth, allemaal typische studentenfilms. Onze passie is de voorbije tien jaar alleen maar toegenomen door videoclips te draaien met regisseurs als Michel Gondry, Spike Jonze en Roman Coppola. Enkele jaren geleden hebben we met Leiji Matsumoto ( Japanse animatiegod, nvdr.) dan de animatiefilm Interstella 5555: The 5tory of the 5ecret 5tar 5ystem opgenomen en sinds kort doen we alles gewoon zelf: videoclips, langspeelfilms…

Zo lang duurt ‘Electroma’ wel niet.

Bangalter: Oké, we hebben afgeklokt op zeventig minuten, maar wie heeft ooit beslist dat films per definitie anderhalf uur moeten duren? Toen we met het album Discovery op de proppen kwamen, kregen we het verwijt dat de nummers te kort waren en dat we bijgevolg een popalbum hadden gemaakt. Alsof een housenummer absoluut zes of zeven minuten lang moet zijn. We gaan gewoon op ons gevoel af en als we vinden dat een nummer af is, dan is het af. Dat was met deze film niet anders. Er zit ook geen groot idee achter. We hebben gewoon gedaan wat we moesten doen, op een heel spontane manier. Een beetje zoals Luis Buñuel of René Magritte te werk gingen, denk ik. Ik kan me niet voorstellen dat de surrealisten vertrokken van een geweldig idee of scenario. Ze voelden de dingen gewoon aan, zonder er echt over na te denken.

Even iets anders: al bekomen van de kritieken op jullie laatste plaat?

De Homem-Christo: ( veert recht) We hebben ons nooit iets aangetrokken van de reacties op ons werk. Waarom zouden we daar nu mee beginnen?

Omdat het dit keer niet alleen de critici waren die twijfels hadden?

De Homem-Christo: ( geërgerd) Als de mensen onze muziek goed vinden, leuk. Doen ze dat niet, ook goed. We maken voor niemand anders platen dan voor onszelf. En als je zelf ergens tevreden over bent, raakt kritiek je niet.

Bangalter: ( lichtjes gegeneerd) We hebben ons uiteraard wel de vraag gesteld waarom wij er zo tevreden over waren, terwijl hij de rest van de wereld redelijk koud liet. Human After All is een stuk minder happy dan onze eerste platen, maar dat heeft alles te maken met de tijdsgeest. Ik begin zelf ook niet spontaan op die plaat te dansen, omdat er te veel woede van uitgaat. Maar die woede zat in ons, dus staat ze ook op de plaat.

Waarom waren jullie zo kwaad?

Bangalter: Dat weet ik niet, al denk ik dat het antwoord misschien wel in de film zit, en in het album, dat niet toevallig Human After All heet. Ik wil niet als een geitenwollen sok klinken en zeggen dat we allemaal wat menselijker moeten worden, maar wie de film intussen heeft gezien mag in de queeste van de twee robots gerust een metafoor voor onze samenleving zien. ( denkt na) Voor mij vat de robot de twintigste eeuw netjes samen als een clash van natuur en technologie. Ik denk niet dat iemand écht kan vatten wat voor een impact die clash heeft gehad op de mens, maar Human After All en Electroma vormen ongetwijfeld een puzzel die daar op een of andere manier een antwoord op probeert te formuleren.

De film is opgenomen in de Verenigde Staten. Maakt die keuze deel uit van de puzzel?

Bangalter: ( aarzelt) We zijn allemaal kinderen van de Amerikaanse popcultuur. Ik ben opgegroeid met beelden van de Verenigde Staten, dus leek het ons vanzelfsprekend de film ook in dat decor op te nemen. Het is ook een land van extremen waar op dit moment een clash aan de gang is tussen mensen die pleiten voor verandering en mensen die geen french fries meer willen eten omdat Frankrijk de oorlog tegen Irak niet wou steunen. Die onverdraagzaamheid zit ook in de film. Gelukkig zijn we tijdens de opnames in Californië voornamelijk in contact gekomen met de eerste groep. Ik zou anders gerust eens willen optreden in Alabama om daar frieten te gaan eten. ( lacht)

‘DAFT PUNK ELECTROMA’: FILMVONDSTEN 2006. 1/7 FLAGEY EN 13/7. FILMMUSEUM BRUSSEL. INFO EN TICKETS: WWW.FILMARCHIEF.BE

‘DAFT PUNK LIVE’: 19/8 PUKKELPOP

Door Ben Van Alboom