Nate is vader geworden in het tweede seizoen. Wordt hij daardoor een andere man?

Peter Krause: Als we helemaal teruggaan naar de eerste aflevering, de pilootfilm, zien we elk individu in kleine vignetten vlak voor dat bepalende ogenblik van Nathaniel Sr. ’s dood. Nate ging op de loop voor het gezin waar hij in aanraking kwam met lijden. Hij verafschuwde het om te moeten opgroeien in het huis van een begrafenisondernemer, en hield helemaal niet van de manier waarop het leven in dat gezin hem bepaalde. Hij wou eruit en zichzelf vinden. Een van de wegen daartoe was het besef dat hij niet wou afzien, dat hij lijden te allen prijze wou vermijden. Hij was alleen verantwoordelijk voor zichzelf, leidde een eenvoudig leventje, waarin spanningen en conflict nagenoeg afwezig bleven. Maar dan, kijk eens aan, loopt hij in de luchthaven een volstrekt vreemde vrouw tegen het lijf, en voor hij het beseft, staat hij haar ergens te rammen. Beter nog: de telefoon gaat en hij krijgt te horen dat zijn vader dood is. Dat bericht zet zijn neus opnieuw richting lijden. Ik weet niet of Alan Ball het zo bedoelde of niet, maar voor mij ademt Nate Fisher het menselijk lijden uit, zowel het lijden dat ontstaat van binnenuit, uit onze reactie op ‘onze’ omstandigheden, als het lijden dat onvermijdelijk uit de lucht komt vallen en je geheel opslokt. Omdat Nate zo lang elke verantwoordelijkheid probeerde te ontlopen, voelt de verantwoordelijkheid voor een vrouw en een kind aan als een verdrukking. Hij denkt dat er hem iets is afgenomen. Zijn innerlijke worstelen wordt erg herkenbaar, maar evenzeer onberekenbaar naarmate seizoen 3 zich ontplooit.

Waarover gaat volgens jou seizoen 3?

Krause: De eerste twee reeksen vormen een geheel, de derde serie is het begin van een nieuw hoofdstuk. Ieder personage maakt zijn keuze met wat hij verder wil in het leven. Ieder is zijn eigen psychologische weg ingeslagen en staat nu losser van de anderen, waardoor de kijker de personages op een ander niveau leert kennen. Nate is op het punt gekomen dat hij meer verantwoordelijkheid moet opnemen en een bepaalde structuur in zijn leven moet brengen. Waar hij in de vorige afleveringen alle mogelijke verantwoordelijkheden van zich afschoof, wordt hij nu gedwongen om er te nemen, wat zorgt voor een innerlijke strijd. Als kind denk je niet na over de identiteit van een familie, alleen je eigen identiteit telt. Als ouder voel je wel dat je de identiteit van een familie vorm- geeft. Je doet bepaalde opofferingen en maakt keuzes waaraan je als jongeling in de verste verte niet zou denken.

Enige gelijkenis met je eigen vaderschap?

Krause: Neen. Ik was er helemaal klaar voor om vader te worden. En mijn omstandigheden zijn ook helemaal anders. Ik hoef niet in het oude huis van mijn ouders te wonen, en in dezelfde zaak als mijn vader te werken. Ik heb dus helemaal niet het gevoel dat ik in een val zit. Alleen, als ik een televisieseizoen afgerond heb voel ik wel de nood om een berg te beklimmen en mezelf te bevrijden van het verstikkende gevoel dat ik overhoud van mijn personage. Ik ben erg trots op wat we doen. Ik ben bijzonder gevleid door Alan Balls vertrouwen in me, door het feit dat hij gelooft in mijn talent om het materiaal dat hij me aanreikt te kunnen uitbeelden. Maar geloof me, het is een uitputtende job. Het is niet je doorsnee teeveeklus.

Je personage wordt vaak geconfronteerd met verdriet en moet geregeld mensen troosten. Hoe pakte je dat aan?

Krause: Dat staat allemaal in het script. Bovendien staan er een paar boeken in het kantoor van David en Nate. Wanneer we tussen twee shots even niets te doen hebben, snuister ik daar- in. Eentje heeft als titel: ‘For the Bereaved’, een geweldig boek voor begrafenisondernemers. Voorts las ik wat over de dood en manieren van begraven worden. Ik heb me wat getraind, ja. Balsemtechnieken moest ik gelukkig niet leren.