De makers van Wat als? zijn niet te benijden. Goed, ze kregen een Emmy voor Benidorm Bastards en daarna nog eens een Emmy-nominatie voor Wat als?, een prestatie die weinig tv-mensen in Vlaanderen hen ooit nog zullen nadoen. Maar die internationale bekroningen zorgen er natuurlijk wel voor dat hun programma’s met meer dan gewone aandacht bekeken worden, en de verwachtingen ook hoger liggen.
Het eerste seizoen van Wat als? viel in de eerste plaats op omdat het concept zo goed gevonden is: het idee de sketches te laten beginnen met hypothetische vragen waardoor de pointe eigenlijk al verklapt wordt nog voor alles goed en wel begonnen is. De uitwerking van dat format was in de eerste reeks een beetje hit and miss, en voor elke grap die echt raak trof, kreeg je er ook een die minder memorabel was. Omdat Wat als? net als Benidorm Bastards de tv-wereld is rondgegaan en zo bejubeld werd, zou je echter geneigd zijn te denken dat die eerste reeks één lange lachstuip was, en dus verwachten dat ook het tweede seizoen je voortdurend aan het schateren brengt.
Nu, gemiddeld gezien lag het niveau in de eerste aflevering hoger dan een jaar geleden. Er zaten maar enkele sketches in die niet helemaal werkten, ofwel omdat ze net iets te voorspelbaar waren – de award voor slechtste excuus voor overspel – ofwel omdat ze net iets te vergezocht waren, zoals in de scène waarin de paus een hond was geworden. De rest zat wel goed, vooral omdat de makers én de acteurs er bewonderenswaardig vaak in slaagden om met een uitgestreken gezicht helemaal de absurde toer op te gaan.
Elke Wat als?-sketch vertrekt van een idee dat op zich vergezocht is, maar de grap zit ‘m er net in dat dat uitgangspunt wordt voorgesteld als volkomen logisch. De mensen die een brood gaan kopen alsof het een auto betreft, vinden het dus normaal dat de verkoper hen verschillende soorten beleg voorstelt alsof het accessoires zijn – ‘een kaas, dat gaat heel goed bij een lang grof’. En een atleet die deelneemt aan een heel aparte discipline waarin je achtereenvolgens moet hinkstappen, huppelen, armen zwaaien, een stukje Für Elise spelen en een zandkasteel bouwen, bijt dus even op zijn lip als hij achter de piano enkele noten verkeerd speelt.
Het aantal keren dat ik tijdens de aflevering echt luid heb moeten lachen, is op één hand te tellen, maar het is dat oog voor details en al die kleine grapjes tussendoor die Wat als? zo aangenaam maken, en die ervoor zorgen dat je een halfuur lang met een grijns op de lippen zit te kijken. Of om het met de woorden van Jezus te zeggen tijdens het uit de hand gelopen Laatste Avondmaal: ‘Dat we ze nog lang mogen mogen!’
Elke maandag, 2BE
Meer bedenkingen op www.knackfocus.be/testbeeld
DOOR STEFAAN WERBROUCK
ELKE WAT ALS?-SKETCH VERTREKT VAN EEN IDEE DAT VERGEZOCHT IS, MAAR DE GRAP ZIT ‘M ER NET IN DAT DAT UITGANGSPUNT WORDT VOORGESTELD ALS VOLKOMEN LOGISCH.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
