The Wind (Artemis Records/Rykodisc)

Warren Zevon kreeg het harde verdict op 28 augustus vorig jaar te horen. Hij had terminale longkanker en nog maar drie maanden te leven. De Californische rocker zette zich van de weeromstuit als een gek aan het songschrijven. Meer dan een jaar later moet je vaststellen dat het afwerken van deze laatste plaat en het vooruitzicht van de geboorte van zijn eerste kleinkinderen – dochter Ariel zette deze zomer een tweeling op de wereld – hem in leven hebben gehouden.

The Wind is een werk van liefde geworden, waarbij Zevon omringd werd door schoon volk. De briljante bijdragen van bevriende muzikanten als Ry Cooder en Joe Walsh (The Eagles) en de urgentie maken het tot een wereldplaat zoals hij er lang geen meer heeft gemaakt. Zevon zegt zijn naasten en zijn fans vaarwel en doet dat met stijl en moed. Knockin’ On Heaven’s Door van Bob Dylan horen zingen door iemand die op het punt staat zijn laatste adem te blazen: kippenvel gegarandeerd. Maar als Bruce Springsteen in het satirische Disorder In The House zijn gitaar goed invet, hóór je dat hij en Zevon zich te pletter amuseren. De laatste noot sterft uit en samenzweerderig barsten ze in lachen uit, als schooljongetjes die net kattenkwaad hebben uitgehaald. ‘Let’s do another bad one ‘cause I like it when the blood rains from Dave’s face’, zegt de zanger/songsmid ter aankondiging van Numb As A Statue (de titel verwijst naar de toestand van verdwazing waarin de pijnstillers hem plaatsen), waarop de wonderlijke David Lindley zijn lapsteelgitaar laat kerven en grommen.

Met zwarte humor, zijn handelsmerk, blikt Zevon terug op zijn leven. Hij wil ondanks het naderende einde blijven lachen en vuurt zowaar nog de partysong The Rest Of The Night op ons af. Al heeft hij zijn deel van de ellende gehad – alcoholisme hielp zijn carrière ei zo na om zeep -, deze man heeft duidelijk van het leven gehouden. The Wind staat niet stijf van de tristesse, maar gaat het taboe van de dood zeker niet uit de weg. Prison Grove, een song over sterfelijkheid, wordt door de zinderende stemmen van Springsteen, Jackson Browne, Billy Bob Thornton, T-Bone Burnett en zoon Jordan Zevon opgetild tot een gospel. De ballads She’s Too Good For Me, Please Stay (met de hemelse Emmylou Harris) en Keep Me In Your Heart gaan door merg en been. Het zijn warme strelingen voor wie hij achterlaat.

door peter van dyck