CHINEES CIRCUS. WANG DU MAG EEN EERSTE MONOGRAFIE OP ZIJN CV ZETTEN. KUNST, Spektakel en massamedia in een uitgave die spontaan door de salontafel barst.

JENNIFER ALLEN, PASCAL BEAUSSE, AURELIE VOLTZ

EDITIONS CERCLE D’ART, 200 BLZ., a 40

Wang Du

Wang Du (46) is Rodin met een eeuw massamedia achter de kiezen, schrijft Pascal Beausse in de eerste complete monografie over de Chinees. Het sculpturale supertalent maakte afgelopen jaar een ware triomftocht door Frankrijk. Zijn vierdelige tentoonstellingsparade eindigde in Palais de Tokyo in Parijs, waar hij de sterren van de hemel exposeerde met reusachtige pornogodinnen, een gigantisch tapijt met een cover van Time en een oogverblindend militair defilé. De in Parijs wonende Chinees bijt zich vast in de beeldenvloed die tot ons komt via de media. Hij maakt driedimensionale replica’s van foto’s uit bladen, maar dan extra uitvergroot en overgoten met een schreeuwerige lading kleur. In het boek wordt zijn werk sinds 1994 omstandig uit de doeken gedaan. Je wordt overvallen door een karrenvracht foto’s, aangevuld met besprekingen van auteurs die zich hoorbaar verbazen over het kanonskogelgehalte van de langharige immigrant. Handelsmerk: Wang Du snijdt sculpturen zoals mensen op foto afgesneden worden door een kader of de bladrand. Past een meisje niet helemaal in een advertentie zodat een stukje van het hoofd ontbreekt, dan verschijnt ze op dezelfde manier – zonder schedeldak – in de beeldenstorm van Wang Du. Staat een fitnessende Bush met weggeknipte benen naast een kolom tekst, dan maakt Wang Du er een geamputeerd beeldhouwwerk van. Exact hetzelfde maar dan monumentaal, uit de context gerukt en ronkend als een oude tractor.

Veel heeft te maken met de cultuurshock die Wang Du overviel toen hij begin jaren negentig in Parijs arriveerde. In zijn thuisland was de man eerst een tijdlang arbeider. Toen hij na veel afwijzingen werd toegelaten tot de academie ontpopte hij zich tot studentenleider. In de periode van de bloedige repressie op het Tian An Men-plein moest hij onderduiken en zelfs een paar maanden brommen, maar door een huwelijk met een Franse journaliste kon hij uiteindelijk uit China weg. Hij kwam in Parijs aan zonder geld op zak en zonder enige kennis van de taal, maar de wind zat mee. Een galeriehouder zorgde voor onderdak en gaandeweg raakte de kunstenaar gebiologeerd door de westerse mediacultuur. Die nam hij over, maar niet zonder meer. Tussen de buitensporig directe installaties hangt immers een zwarte humor die wijst op een triest verlies van zin en menselijkheid. In La Famille, een beeldengroep van een gezin met een hond, kreeg vader het gezicht van Michael Jackson, moeder een stel borsten à la Lolo Ferrari en liet de zoon zijn geslacht amputeren uit angst voor seksuele driften. Een tot zijn middel afgesneden Chirac staat onnozel te grijnzen naast een mannelijk pornobeeldhouwwerk en een ijverige prostituee werkt een klant af naast een terrorist met een machinegeweer. In het werk van Wang Du staan hoertjes broederlijk naast wereldleiders en wordt spektakel de taal van de geglobaliseerde wereld. Fifteen minutes of fame, monumentaal in beeld gebracht en krakend gebundeld. Els Fiers

Els Fiers