DE ROKKENJACHT IS OPEN. VAKMAN WANG DU JAAGT U IN HET SLOTLUIK VAN ZIJN WANG DU PARADE IN PARIJS VAN HET ENE HUZARENSTUK IN HET ANDERE. EEN SCULPTURAAL SPEKTAKEL.

PALAIS DE TOKYO

AVENUE DU PRésident Wilson 13 in Parijs, tot 2 januari. www.palaisdetokyo.com

Wang Du Parade # 4

Na tentoonstellingen in Rennes, Lyon en Toulouse sluit Wang Du (48) in Palais de Tokyo de Wang Du Parade af. Voor de vierde en laatste etappe bedacht de in Parijs wonende Chinees een reeks van opeenvolgende installaties. Al van bij de start zet Wang Du de zaak naar zijn hand. Zo is de ingang

simpelweg afgesloten; je komt er alleen in via een industrieel ogend gat: het begin van een rioolpijp die te betreden is via een ijzeren brug. In de pijpleiding zitten ontelbare televisietoestellen die programma’s uitzenden van meer dan zestig stations. Na een beklemmend traject kan je de tunnel uit via een glijbaan. Een eigenaardige gewaarwording, het lijkt zowaar alsof je werd opgeslokt en uitgespuwd door een naargeestige informatieriolering. Het afvaleffect wordt nog versterkt door een gigantische, metalen prop krantenpapier vlak naast de uitgang. Massamedia is duidelijk geen akkefietje voor Wang Du. Zijn commentaar erop is monumentaal en bij tijden adembenemend, maar ook vervuld van een soort huiver die alsmaar toeneemt. Tegenover de pijplijn ligt een enorme cover van Time in de vorm van een tapijt. Het Tapis Volant strekt zich over de vloer uit als een verblindend blauw vlak, opgefleurd met de explosie van het ruimteveer Columbia. Aan de overzijde van de cover staat een klein legertje van identieke pornoreuzinnen. Hun hoge hakken alleen zijn al een meter hoog, hun benen lijken op geplooide Dorische zuilen en waar je ook staat, altijd kijk je recht onder hun opwippende rokjes. Wang Du haalde het figuurtje van een Japanse pornowebsite. Hij sleutelde duchtig aan de proporties: schiep achterwerken als scheepsrompen en voeten die de sculpturen als enorme magneten tegen de grond houden. Tel daarbij de eigenaardige, gebogen houding en dito gekrompen lijfjes en je weet dat je te maken hebt met een beeldhouwer die met vorm speelt alsof het een fluitje van een cent is. Eindpunt is het militaire Défilé, een stoet van visueel gemanipuleerde tanks, afweergeschut, borstbeelden van generaals en in de grond gezonken guerrillastrijders. Een man schiet een katapult af met een hand die zes keer groter is dan zijn hoofd, een bataljon minisoldaatjes valt aan terwijl achterom een knoert van een kanon komt aanrollen. Overdonderend, niet alleen om de bijna feestelijke evocatie van geweld maar ook om de verbluffend elastische vormentaal.

Wang Du jaagt je van het ene huzarenstuk naar het andere en geeft je nauwelijks de tijd om te bekomen van zoveel visueel vernuft. Net zoals veel van zijn Chinese generatiegenoten bedient hij zich van harde, schreeuwerige beelden en een Mao-achtige propagandastijl die hij echter vlot combineert met de voorschriften van de westerse installatiekunst. Door de hectische aanpak is de Wang Du Parade lichtjaren verwijderd van de meditatieve kunstervaring. Het hele spektakel neigt zelfs naar bombastische kitsch, maar toch blijft de balans in de goede richting doorslaan. Want één ding staat vast, de man verstaat zijn vak. Hij goochelt met schaalverschillen en volumes, beheerst de ruimte met een merkwaardig gemak en dropt je middenin een sculpturaal festijn dat niet eens zo veraf staat van wat de Griekse beeldhouwers indertijd voor ogen moeten hebben gehad.

Els Fiers

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content