DE GEUR VAN LUIERS EN DIESEL ‘WALT & SKEEZIX’ VERZAMELT EEN MOOIE PORTIE VAN EEN HAAST VERGETEN, MAAR NOG STEEDS MAGNIFIEKE STRIPKLASSIEKER.

KING – DRAWN&QUARTERLY, 400 BLZ., euro29,95

Walt & Skeezix 1 (1921-1922) ****

Patrimoniumbeheer is relatief nieuw in de Amerikaanse strip. De vroege klassiekers van het stripmedium komen bijna allemaal uit Amerika, maar je kon er tot voor enkele jaren nauwelijks strips van meer dan tien jaar oud kopen. In de literatuur blijven klassiekers altijd in druk en filmklassiekers komen uit op dvd, maar de strips bleven achter. De mooie herdrukken van onder andere Krazy Kat en vooral het succes van de chronologische uitgave van Peanuts hebben de weg gebaand voor andere heruitgaveprojecten, zoals Dennis the Menace van Hank Ketcham, en nu Walt & Skeezix, een prachtig boek met dagelijkse afleveringen van de strip Gasoline Alley uit 1921-1922.

Frank King begon met Gasoline Alley als een gagstrip over de nieuwe mode van de auto. Maar de strip kreeg al snel een radicaal vernieuwend karakter met de introductie van baby Skeezix. Op een dag ligt bij Walt, gezapig vrijgezel en amateur-automobilist, een pasgeboren vondeling op de stoep. Tegen de verwachtingen in neemt Walt de baby in huis, waardoor je de voor die tijd bijzonder progressieve situatie krijgt waarin een man alleen een baby probeert op te voeden. Hoewel hij af en toe babyspullen en autogereedschap per abuis verwisselt, brengt Walt het er heel goed af. Hij ziet zelfs niet in wat een getrouwd stelletje voor heeft op zijn eigen situatie. Grappen over auto’s, getrouwde stellen en baby’s maken de hoofdmoot van deze collectie uit. Sommige grappen hebben ondertussen een lange baard gekregen, maar de humor van Walt & Skeezix voelt wel steeds doorleefd en echt aan. Misschien omdat King Skeezix naar zijn eigen zoon modelleerde, of omdat de hoofdpersonages zich door de dagelijkse grappen heen psychologisch ontwikkelen en ouder worden. De grappen zijn geen doel op zich, maar mooi getimede tussenstops in een langgerekt epos ( Gasoline Alley verschijnt nu nog steeds in kranten). Het design en een inleidend essay zijn van bewonderaar Chris Ware (zie Jimmy Corrigan), wiens stijl soms inderdaad aanleunt bij de ronde lijnen van Frank King.

Gert Meesters