‘Vroeger dacht ik dat wij U2 waren’

Rumplestitchkin ligt in coma, lange leve Tommigun! Voor zijn solodebuut ‘Come Watch Me Disappear’ schaarde singer-songwriter Thomas Devos een horde hongerige wolven rond zich, waaronder Kaat Arnaert – jawel, zus van. ‘Het mocht een beetje als Mark Lanegan en Isobel Campbel klinken.’

DOOR GEERT ZAGERS

Rumplestitchkin mag dan al jaren op non-actief staan, frontman Thomas Devos heeft niet stilgezeten. Een jaar geleden trok hij met een gitaar en een handvol songs naar San Diego, Californië, om een maand lang in de studio van Black Heart Processions Pall Jenkins te kamperen. Het resultaat heet Come Watch Me Disappear, uitgebracht onder de groepsnaam Tommigun, een verzameling van elf songs die wij zouden omschrijven als weemoed in duetvorm – met een glansrol voor Kaat Arnaert, de zangeres van Sutrastore én de zus van Geike. Zoveel tristesse raakte ook de juiste snaar bij het management van Daniel Johnston, de ongekroonde Koning van de Cult, dat Tommigun prompt mee op tournee door Europa vroeg.

Drie weken in het spoor van Daniel Johnston: dat vraagt om een impressie.

Kaat Arnaert: We hebben hem veel gezien, maar het is niet dat je echt contact met hem hebt. Je kunt niet zeggen of je tot hem doordringt – hij kiest dat een beetje. Soms is hij echt van de wereld, soms doet hij alsof.

Thomas Devos: Hij is sluw. Op een bepaald moment kwam hij bij ons backstage zitten. Je moet weten: hij heeft suikerziekte en alle cola en snoep wordt voor hem verborgen, maar in onze backstage was er dus wel nog wat te vinden. Langs zijn neus weg vraagt hij aan Kaat waar de sodapop staat, spurt vervolgens naar de frigo en kapt in drie teugen een blikje cola binnen – voor iemand doorheeft wat er gebeurt. Hij speelt soms echt met je voeten.

Tegelijk heb ik ontzettend veel bewondering gekregen voor hoe hij zijn nummers brengt. Als hij ‘Are you entertained by deep despair?’ zingt, gaan de haartjes op mijn armen recht staan. Het is bijzonder fascinerend om te zien hoe hij erin slaagt zijn nummers te brengen alsof het de eerste keer is. Hij kruipt echt in zijn songs. Die puurheid, die urgentie: dat is voor mij de essentie van het songschrijven.

Waar zit de urgentie in ‘Come Watch Me Disappear’?

Devos: Ik wilde mijn eigen wereld scheppen. Rumplestitchkin was een groep waarin we probeerden verschillende soorten nummers samen te brengen. Ondertussen schreef ik ook muziek voor theater en televisie – de muziek van 0032, onder meer – maar ik miste mijn eigen ding. Ik wilde een sprong in het duister maken. Mezelf onderuithalen, me kwetsbaar opstellen. Ik denk dat dat voor mij de noodzaak van Tommigun is.

Weet je, vroeger dacht ik dat wij U2 waren. Mijn hele leven moest in het teken van muziek staan. Alleen: de rest van Rumplestitchkin wilde dat niet. En al snap ik steeds meer waarom ze dat doen, het blijft een probleem voor mij. ‘Hoe? Jij wil je job niet opgeven?’- dat was echt een schok voor mij.

‘You talk about time/Don’t you worry about it/Cause we will soar away/Forever and ever’, zing je in ‘Cage Aux Ours’, een van onze favorieten op de plaat. De terugblik van een thirtysomething op zijn jeugdige ambities, is dat waar ‘Come Watch Me Disappear’ over gaat?

Devos: Dat zit er zeker in. Ik lig vaak in de knoop met mijn ambities en dromen. Ik dacht vroeger dat ik missionaris of wielerkampioen of ontdekkingsreiziger wilde worden. Nu vraag ik me af waarom ik mezelf zou pushen om zoiets te doen. ‘Hoe moet het nu verder?’: dáár gaat deze plaat over. Ik zie veel mensen rondom mij verstarren en in alledaagsheid vervagen. Mensen die veel praten, maar weinig doen. Pas op: ik oordeel daar niet over, maar ik zie het wel. En heb dus schrik dat het ook bij mij gebeurt.

Arnaert: In het echt is Thomas een goedgezinde jongen, hoor. Alleen komt dat op plaat soms anders over. (Lacht)

Je moeder, Vera Coomans, heeft begin jaren 80 als Madou behoorlijk getormenteerde muziek afgeleverd. Komt die donkerheid van haar?

Devos: Opgroeien terwijl je moeder ‘Niets is voor altijd’ zingt en je vader (tevens haar tekstschrijver; nvdr. ) teksten schrijft over dood, drank en vrouwen, zal ongetwijfeld iets met een kind doen. (Lacht) Ik lach nu, maar als mijn moeder zingt, komt dat van zó diep. ‘Zo erg is het toch allemaal niet’, dacht ik dan. Ze heeft fantastische platen gemaakt, maar ik heb me soms wel afgevraagd of ze ongelukkig was.

Arnaert: Ik denk dat dat niet zo veel met ongelukkig zijn heeft te maken. Het is veeler een gevoel van melancholie.

Devos: Dat besef ik nu ook. En om op je vraag terug te keren: die melancholie hebben ze wel doorgegeven, ja. Mijn ouders luisterden veel naar George Brassens, Jacques Brel en oude blues. Ik denk dat dat voor mij veel bepaald heeft.

Pall Jenkins hoorde Chris Isaak op ‘Come Watch Me Disappear’. We hadden er zelf niet aan gedacht, maar het klopt wel.

Devos: Ik had er zelf ook niet bij stilgestaan, maar ik vind het wel cool. Niemand die de clip van Wicked Game zoveel heeft bekeken als ik op YouTube – alleen al voor Helena Christensen. (Lacht) Maar ik hoor ook andere vergelijkingen. Er zit wat Black Heart Procession in , een beetje Spain ook. En ik vermoed dat je er ook Lou Reed in kunt horen – Berlin is mijn favoriete plaat aller tijden. Maar als ik er over nadenk, hoop ik misschien het meest dat het als Mark Lanegan en Isobel Campbell klinkt. Dat contrast tussen mijn stem en die van Kaat vind ik wel mooi.

Kaat, ten tijde van Sutrastore leek je stem veel meer op die van Geike. Heb je bij Tommigun meer je eigen stem gevonden?

Arnaert: Eigenlijk wel, ja. Bij Sutrastore was ik meer gebonden aan de elektro-nica. Hier volg ik de band, en de band volgt mij. Ik heb veel meer ruimte om te doen wat ik wil. Trouwens: Onze stemmen lijken nog altijd erg op elkaar, hoor. Alleen ken je Geikes stem alleen van bij Hooverphonic, waar alles glad-gepolijst werd. Het is alsof je met photoshop alle vlekjes uit een gezicht haalt: het ziet er mooi uit, maar het is niet écht. Op die plaat van Bobbejaan Schoepen hoorde je al wat meer Geikes eigen stem. Ik denk dat iedereen heel verrast zal zijn met wat ze nu gaat doen.

Niet dat we nieuwsgierig willen zijn, maar wat gaat ze nu doen?

Arnaert: (Lacht) Ze is bezig. Meer kan ik daar niet over zeggen.

Come Watch Me Disappear Uit bij V2.