VRIENDINNEN

© ATHOS BUREZ

‘Een intense vriendschap is als een verslaving’, vertellen Anemone Valcke en Charlotte De Bruyne, vriendinnen in het echt en nu ook Vriendinnen in de gelijknamige nieuwe één-serie. Twee handen op één buik. ‘Alleen vervelend dat we nu ook voor dezelfde rollen gevraagd worden.’

Charlotte De Bruyne en Anemone Valcke, allebei 24, zijn rasechte Gentenaars – alles is de max, zot goe en vree wijs – en hartsvriendinnen. Ook al leek dat er bij de eerste ontmoeting niet meteen in te zitten. ‘Toen we veertien waren,’ herinnert De Bruyne zich, ‘hadden we elkaar al eens van ver gezien op een feestje. We vonden elkaar toen allebei arrogant, we hebben niet eens met elkaar gesproken – typisch veertienjarige meisjes die elkaar als een bedreiging zien.’

De klik kwam er zes jaar geleden, toen ze aan de opleiding drama van het Kask klasgenoten werden. ‘Griezelig hoe onze levens soms gelijklopen’, vertelt Valcke, ‘Ik was er twee jaar eerder al in het toelatingsexamen geslaagd en ontdekte dat er nog een meisje was dat al twee jaar eerder daarin geslaagd was. Dan wil je wel eens weten wie dat nu is. Op een bepaald moment zaten we met de hele klas koffie te drinken in de Mokabon, een Gentse koffiebar. Charlotte kwam binnen, en ik vond haar meteen megawijs. Ik belde haar ook constant op, meestal tijdens de examens: ik in totale paniek en Charlie die me dan moest kalmeren.’ De Bruyne zit er hevig bij te knikken. ‘Ja, ja, het komt allemaal terug.’ Anemone grijnst. ‘Jij woonde toen nog in Lochristi. En ik maar bellen.’VRIENDINNEN IS HET RELAAS VAN MAAR LIEFST DRIEKWART EEUW vriendschap, van vlak na de Tweede Wereldoorlog tot nu – de oudere versies van de personages worden vertolkt door Veerle Dobbelaere en Veerle Eyckermans. In een van de eerste afleveringen zitten de jonge Eva Michiels (Valcke) en Nel Vercammen (De Bruyne) op de vensterbanken van twee aanpalende huizen, één been bungelend uit het open raam, de haren in een strakke fiftieskrul. Nel rookt achteloos een sigaret, Eva staat op het punt te trouwen. De verlegen, brave Eva is bloednerveus, niet zozeer over het jawoord of over het verstikkende huwelijk waarin ze zal belanden, maar over de huwelijksnacht. ‘Maak je daar geen zorgen over’, zegt Nel, haar vrijgevochten vriendin. ‘Na een keer of tien voel je er niets meer van.’

Twee vriendinnen samen op de set, werkt dat makkelijker?

ANEMONE VALCKE: Het is minder hard werken omdat de chemie er al is. Je hebt wel ‘andere teksten’, maar de vriendschap en de liefde hoef je niet te spelen.

CHARLOTTE DE BRUYNE: Al blijft het natuurlijk onze job om te acteren. Als we daar met een volslagen onbekende hadden gestaan, hadden we dat ook keigoed gedaan. Maar het is natuurlijk de max om met mensen te werken die je graag ziet. Dat probeer ik zo veel mogelijk te doen, zeker voor theater (De Bruyne is lid van Ontroerend Goed, waarvoor Valcke ook al speelde, nvdr.). Het is leuk om dat nu ook voor televisie te kunnen doen. Anemone is gewoon zot goe als actrice, en een zot goeie vriendin.

VALCKE: Een droom, eigenlijk.

DE BRUYNE: Zo’n reeks draaien blijft toch heftig: heel vroeg opstaan, enorm lange dagen. Als er dan iemand naast je staat die je zo goed kent, dan is dat een groot cadeau.

Is het vooral de passie voor acteren die jullie bindt?

VALCKE: Mocht Charlotte een bankbediende zijn, dan was ze nog altijd een van mijn beste vriendinnen.

DE BRUYNE: Maar het acteren heeft ons wel samengebracht.

VALCKE: Ja, letterlijk natuurlijk wel. Maar emotioneel? Nee, dat geloof ik niet. We zijn een beetje hetzelfde, maar ook anders.

Waarin zijn jullie hetzelfde?

VALCKE: Ik bedoel dat op metaniveau – denk ik. We geven soms hetzelfde antwoord op hetzelfde moment, we hebben dezelfde humor. Het zit echt in de buik.

Is vriendschap vergelijkbaar met verliefd worden?

VALCKE: Ja, van sommige vrienden krijg je echt nooit genoeg. Niet dat je ermee wilt poepen, maar toch: heel de tijd sms’en en afspreken. Het is een soort verslaving.

DE BRUYNE: We gaan allebei nogal snel all the way. We hebben ook al vriendschappen gehad die te ver gingen. Niet dat er gepoept werd, maar gewoon te heftig. Het is belangrijk dat je binnen zo’n vriendschap jezelf kunt blijven. Soms is het goed als je kunt zeggen: nu horen we elkaar even twee dagen niet. Al hangen we daarna wel meteen weer aan de telefoon. Met het ouder worden komt er een zekere rust, je weet dat je vriendschap niet zomaar ophoudt als je elkaar even niet ziet.

Zien jullie jezelf ook voor altijd vriendinnen blijven, net als in de reeks?

VALCKE: Ja, en dan over de kaka van onze baby’s praten. ‘Jeanine is met een slecht rapport thuisgekomen. Ze is wel goed met haar handen, maar wat zal ze daarmee kunnen kopen?’

DE BRUYNE: Jeanine?

VALCKE: Ik heb echt superveel zin in die gesprekken. En dan, als we vijftig zijn, met onze pubers aan tafel zitten en hen vertellen dat hun moeders ooit samen een reeks hebben gedraaid over vriendschap. Dat is toch een fantastisch cadeau?

Een citaat over vriendschap, van schrijfster Anaïs Nin. ‘Elke vriend vertegenwoordigt een wereld in ons, een wereld die misschien nog niet bestond en pas bij de ontmoeting het licht ziet.’

DE BRUYNE: Daar geloof ik wel in. Vrienden halen het beste in je naar boven.

VALCKE: Ik heb ook een citaat, iets wat mijn zus altijd zegt: ‘Soort zoekt soort.’ Als ik mezelf moet vergelijken met iemand, dan is dat altijd met Charlotte of met een andere goede vriendin. In elke vriendin zit ook een stuk van mij.

DE BRUYNE: Maar dat geldt ook omgekeerd. Als ik je nooit was tegengekomen, zou ik nu een ander mens zijn. Zalig, toch? Weten dat je leven nooit op dezelfde manier gelopen zou zijn. Een beetje griezelig, maar toch vooral cool. Je liefde, je vrienden: je zoekt ze, je vindt ze en ze maken iemand van je die je daarvoor niet was.

Spiegelen jullie je ook aan elkaar?

DE BRUYNE: Niet echt. Het enige wat ik soms vervelend vind, is dat we nu altijd worden uitgenodigd voor dezelfde castings. We zijn inderdaad allebei van Gent, we zijn even oud en onze carrières lopen ongeveer gelijk. Dat begrijp ik allemaal, maar soms is het wel stom. Bij Vriendinnen was dat eigenlijk ook zo, maar gelukkig hebben ze ons daar allebei gecast.

VALCKE: Op voorhand was niet duidelijk wie ze voor welke rol wilden. Maar ik was superblij dat ik Eva mocht spelen. Ik word altijd gevraagd voor de rol van het stoere, al dan niet lesbische, niet op haar mond gevallen meisje. Nu mag ik eindelijk eens een seut spelen, om het plat te zeggen, een vrij conventionele vrouw. Daar ben ik onze regisseur Cecilia Verheydenheel dankbaar voor.

TIJDENS DE PERSVISIE KIJKEN DE TWEE VRIENDINNEN, DICHT TEGEN elkaar aan op de eerste rij, naar hoe Eva’s onuitstaanbare, stinkende rijke schoonouders hun neus ophalen voor de frangipane van de plaatselijke bakker; hoe Eva’s vader de chique meneer wil uithangen en zo trots als een pauw komt aangereden met zijn nieuwe, maar piepkleine Fiat, maar ook naar het perfecte huwelijkscadeau van Nel voor haar hartsvriendin: een gepimpte caravan, waarin het prille paar ongestoord het huwelijk kan consumeren.

VALCKE: Eigenlijk zijn we allebei een beetje Nel: vrijgevochten en redelijk luid.

DE BRUYNE: Ik ben blij dat het bij ons niet zo’n vriendschap is met één brave. Het lijkt me echt heel lastig om het gevoel te hebben dat mijn vriendin veel feller is dan ik.

Is vriendschap tussen vrouwen anders dan die tussen een man en een vrouw?

VALCKE: Ik denk het wel. Zo is acteur Wietse Tanghemijn beste maat, maar dat zit toch op een ander niveau. Ik kan met hem ook over alles praten, maar hij ziet het in een ander perspectief. En het is simpel: als je bevriend bent met een man, vraag je je op een bepaald moment toch af hoe het zou zijn om met hem te poepen. Bij Charlotte heb ik me dat nog nooit afgevraagd.

DE BRUYNE: Nee? Ik wel al, hoor.

VALCKE: Ja, ik eigenlijk ook. Ik was aan het liegen.

DE BRUYNE: Ik zag het.

VALCKE: Het verschil zit ook in banale dingen. Als ik een hele avond samen met Charlotte en Britt, een andere goede vriendin, rond de tafel zit, dan komt er meestal een moment waarop we alle drie beamen hoe leuk het is om ramen te lappen. Als ik dat tegen Wietse zeg, begrijpt hij dat niet. Maar wij kunnen daarover blijven praten.

DE BRUYNE: En we herkennen ook een soort moedergevoel bij elkaar, wat ik ook zalig vind.

VALCKE: Of gewoon eens een echt, clichématig meisje kunnen zijn. Giechelen, Disneyliedjes zingen, praten over ons haar of onze kleren. Op zich interesseren die dingen me niet zoveel, maar het kan zó leuk zijn om erover te praten.

DE BRUYNE: Gisteren zaten we nog samen op de trein in Blik te bladeren en heel luid commentaar te geven op al die BV’s. Je zag de venten rond ons denken: stomme wijven. Maar ja, ik doe dat zot graag. Dus, whatever.

Jullie zijn allebei nogal hevige karakters. Botst dat nooit?

VALCKE: Regisseur Alexander Devriendt, Charlottes lief, zegt: ‘Goede vrienden zijn kritisch in je gezicht, maar praten goed achter je rug.’ Dat zal ik mijn hele leven onthouden. Wij kunnen tegen elkaar zeggen wat we denken, maar heftige ruzies zijn dat nooit. Ik denk dat die meestal ontstaan uit onzekerheid of jaloezie, en bij ons is dat er gewoon niet.

Maar stel: een van jullie speelt in een barslechte film, gaan jullie daar dan eerlijk over zijn?

DE BRUYNE: Ik zal Anemone nooit slecht vinden, omdat ze een goede actrice is. Al vond ik bepaalde projecten minder geslaagd, maar dat lag niet aan haar.

VALCKE: Ik geloof eigenlijk niet in goed of slecht. Het is vooral een kwestie van smaak. Niemand is slecht.

DE BRUYNE: Het is lief dat je dat zegt, maar er worden toch slechte dingen gemaakt?

VALCKE: Misschien wel. Maar ik denk niet dat ik je dat ooit zo vlakaf zou zeggen.

En omgekeerd: de ene krijgt een hoofdrol in een topfilm, ben je dan jaloers?

VALCKE: Onlangs hebben we zoiets meegemaakt. We waren de twee laatste kanshebbers voor de hoofdrol in Flying Home van Dominique Deruddere. We zaten net naast elkaar in de auto, op weg naar een theaterfestival in Amsterdam, toen Charlotte telefoon kreeg van Dominique: ze had de rol. Twee minuten later kreeg ik een verontschuldigend telefoontje, van zijn assistente. Dat was even slikken. Maar op geen enkel moment heb ik gedacht: fucking kutwijf. Ik was heel blij voor haar en voelde totaal geen jaloezie. Daar ben ik zelf ook een beetje van geschrokken.

DE BRUYNE: Het voordeel is dat we wél nogal verschillen qua uiterlijk, type, manier van praten. Als Anemone wordt gekozen, zeg ik tegen mezelf dat de regisseur meer op zoek was naar iemand zoals zij. Als een soort back-up. Als ik zou beginnen te denken dat zij beter is dan ik, zou het snel uitdraaien op jaloezie of wrok. En dan zijn we verloren.

Zijn jullie bang voor de vergelijkingen die tv-kijkend Vlaanderen straks ongetwijfeld gaat maken?

DE BRUYNE: Ik ben vooral bang voor het algemene oordeel over de serie.

VALCKE: En ineens een BV te worden, dat schrikt mij echt af.

DE BRUYNE: Gelukkig zijn we fel geschminkt en dragen we pruiken. Maar toch. Gisteren dacht ik dat nog op de trein: zullen we dan nog ongestoord kunnen zeveren, als de mensen ons kennen? Misschien reageert iedereen dan ontroerd: ‘Oh, in het echt zijn jullie ook vriendinnen?’

Die vriendschap wordt nu inderdaad publiek?

DE BRUYNE: We hebben daar veel over gepraat. En we hebben een duidelijke grens getrokken over wat mensen mogen weten en wat niet. We willen er geen ‘ding’ van maken, maar we kunnen het ook niet negeren.

VALCKE: Maar we gaan die vriendschap zeker niet uitbuiten. Er komt geen boek over, zoals bij Carice van Houten en die andere Nederlandse actrice, Halina Reijn.

DE BRUYNE:Gewoon Anemone.

VALCKE:Just the Two of Us, klinkt ook niet slecht.

VRIENDINNEN

Vanaf 7/12, elke zondag om 21.40 uur op één.

DOOR STEFANIE VAN DEN BROECK – FOTO’S ATHOS BUREZ

ANEMONE VALCKE: ‘IK HEB ME NOG NOOIT AFGEVRAAGD HOE HET ZOU ZIJN OM MET JOU TE POEPEN’

CHARLOTTE DE BRUYNE: ‘JE LIEGT, IK ZIE HET!’

Anemone Valcke ‘IK WORD ALTIJD GEVRAAGD VOOR DE ROL VAN HET STOERE, AL DAN NIET LESBISCHE, NIET OP HAAR MOND GEVALLEN MEISJE. NU MAG IK EINDELIJK EENS EEN SEUT SPELEN.’

Charlotte De Bruyne ‘GISTEREN ZATEN WE NOG SAMEN OP DE TREIN IN BLIK TE BLADEREN EN HEEL LUID COMMENTAAR TE GEVEN OP AL DIE BV’S. JE ZAG DE VENTEN ROND ONS DENKEN: STOMME WIJVEN. MAAR JA, IK DOE DAT ZOT GRAAG.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content