Voyagers

Neil Burger, de niet onbekwame regisseur van het youngadulthitje Divergent, bedacht het volgende: wat als ik op het beruchte Lord of the Flies varieer door de hitsige, oorlogszuchtige tieners niet op een eiland maar in een ruimteschip vast te zetten? Een ruimteschip overigens dat 86 jaar nodig heeft om een planeet te bereiken waar de mensheid een doorstart kan maken. Als de jongeren zich aan boord voortplanten, kunnen hun kleinkinderen de planeet koloniseren. Dat moet dan wel in het labo, want elkaar aanraken is verboden. Een galactisch feestje is onvermijdelijk wanneer twee alfamannetjes stoppen met het drinken van de blauwe drug die gehoorzaamheid stimuleert en seksuele lusten onderdrukt. Met dat opzet moet een pittige scififilm te maken zijn, maar Burger blundert door een halfuur te wachten met de eerste spannende gebeurtenis, alles drie keer uit te leggen en zich te bezondigen aan montages van rechtkomende haartjes en roofdieren die prooien verscheuren om te verduidelijken dat het dier in de jongeren wakker wordt. Met het camerawerk, het klinische wit-blauwe decor en de snoetjes van jonge talenten als Lily-Rose Depp en Tye Sheridan is niets mis, maar je ligt in slaap nog voor de slechterik het onderspit delft in de ongeïnspireerde finale.